H ομορφιά σώζει
Αν η αρχή και το τέλος στη ζωή μοιάζουν τόσο απελπιστικά κολλημένα μεταξύ τους, είναι γιατί στην κούρσα για το γρήγορα πάψαμε να σταματούμε σε σταθμούς, που η λαϊκή σοφία είχε δημιουργήσει, για ανεφοδιασμό με κουράγιο, ξεκούραση, χαρά, έρωτα, αγκαλιές, ευχές, σκέψη και χαμόγελα.
Σαν τις όμορφες γιορτές για τις κοινωνικές επισκέψεις, σαν τα Χριστούγεννα, τα λαϊκά πανηγύρια, σαν το καρναβάλι και σε καθετί που έκανε κάποιες μέρες να διαφέρουν από τις άλλες για να σταματά η μονοτονία και η ρουτίνα, για να μπορούμε να φρενάρουμε για να γκαζώνουμε πάλι χαμογελώντας... Γιατί άραγε δεν αλλάζουμε το καθημερινό μας τραπέζι, όπως αλλάζουμε τα καθημερινά μας ρούχα με αυτά της Κυριακής;
Η κόρη μου, ζηλευτής των επιταγών της ομορφιάς και του πλατωνικού ωραίου, με το τότε παιδικό της ένστικτο, κατέβηκε στον κήπο και γύρισε με κλαδιά κισσού, που σκόρπισε ανάμεσα στα πιάτα.
Για sous-plat έβαλα μεγάλα φύλλα απο συκιά και από ενα λεμονόφυλλο μέσα στα ποτήρια του νερού.
Κι ο κόσμος της ημέρας άλλαξε κι έγινε ζωντανός και παράξενα όμορφος.... Ήρθαν φως και σκιές και κάθισαν στο τραπέζι, μαζί μας, το ποτήρι του νερού ίδρωσε και μια πεταλούδα κάθισε στα χείλη του. Αλλάξαμε από τότε την καθημερινή χορογραφία των ωρών και αρχίσαμε να σκηνογραφούμε τις μικρές μας στιγμές ανάπαυλας μέσα στην μέρα με ευρηματικότητα.
Παίζαμε με το απλό και το σύνθετο, με το εξεζητημένο και το χρήσιμο, με το φυσικό και το νάυλον, με το παλιό και το καινούργιο, με το πανάκριβο και το φτηνιάρικο, με τη σοβαρότητα της πλάκας και την πλακατζίδικη σοβαροφάνεια. Μπαρόκ πρωινά, minimal μεγαγεύματα, Raynaud, Bishop & Stonier, ΙΚΕΑ, Meissen, Duralex... everybody dance, turlu-turlu art de la table.
Ό,τι έχει ο καθείς, μόνο λίγο κέφι χρειάζεται για να σκάει κανα χαμόγελο και να φοβίζει τον καθρέφτη. Στο κάτω - κάτω για την πάρτη μας το κάνουμε κι ό,τι τρέλα θέλουμε πουλάμε.
C' est bon pour le moral!