Υπό τας φιλύρας: όχι υπερβολές παρακαλώ!
Το μυθιστόρημα του γερμανικού ρομαντισμού του Αλφόνσου Καρρ, που τόσες ρομαντικές ψυχές διάβασαν και στην Ελλάδα μέχρι τη δεκαετία του ‘60; Το αθάνατο λυρικό ποίημα του Βάλτερ φον ντερ Φόγκελβαϊντε ή η ομώνυμη Λεωφόρος (Unter der linden) του Βερολίνου; Τίποτα από όλα αυτά!
Κάτω από τις φλαμουριές τις Τσαγκαράδας μαζεύω το φλαμούρι, το γνωστό μας τίλιο.
Ας αρχίσουμε με τα επιστημονικά: η «Φιλύρα η γναφαλώδης» ή Φλαμουριά είναι ένα δυνατό και ψηλό δένδρο που ζει 200 χρόνια. Σε ύψος φτάνει και τα 20 μέτρα. Είναι φυλλοβόλο με φύλλα σε σχήμα καρδιάς. Τα (εκατοντάδες χιλιάδες) άνθη της κρέμονται από ένα φυλλαράκι με ωοειδές σχήμα και έχουν χρώμα πρασινοκίτρινο.
Η συλλογή των λουλουδιών γίνεται το πρωί από τα χαμηλά κλαδιά του δένδρου. Τα απλώνουμε να ξεραθούν σε σκιερό μέρος. Σε λίγες ημέρες είναι έτοιμα και τότε τα κρατάμε σε βάζο στο ντουλάπι μας, μακριά από τον ήλιο. Τα λουλούδια της φλαμουριάς, το τίλιο όπως είναι γνωστά, έχουν τις καταπραϋντικές και χαλαρωτικές του ικανότητες. Πίνονται σαν ρόφημα αργά το βράδυ και έχουν την ιδιότητα να χαλαρώνουν τον οργανισμό από την ένταση της καθημερινότητας αλλά βοηθούν και στη μείωση των συνεπειών του κρυολογήματος. Όταν χρειαστεί παρασκευάζουμε έγχυμα, δηλαδή ρίχνουμε λίγα ξερά λουλούδια σε βραστό νερό και το σουρώνουμε μετά από 3 με 4 λεπτά.
Βέβαια καλό είναι να μη κάνουμε υπερβολές στη χρήση τους, ειδικά οι άντρες(!), καθώς έχει όπως είπαμε ισχυρές χαλαρωτικές ιδιότητες! Εγώ πάντως, μόλις ενημερώθηκα πριν από χρόνια από τον (βοτανολόγο) πατέρα μου για τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει η συχνή χρήση του, δεν ξαναήπια ποτέ!