Ξαφνικός θάνατος στο μποστάνι
Για μένα ένα σημάδι ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει είναι ο θάνατος μιας ντοματιάς. Δεν είναι αναμενόμενος θάνατος που σε προετοιμάζει ψυχολογικά, καθώς βλέπεις το φυτό να αποδυναμώνεται, να δυστυχεί, να ψιλομαραίνεται... Το τέλος έρχεται ως σοκ. Τη μια μέρα η ντοματιά σου είναι ζωηρή και παραγωγική, φορτωμένη με καρπό, και την άλλη είναι ξερή και απορείς πώς έχει τη δύναμη να αντέχει το βάρος της πλούσιας καρποφορίας της.
Έτσι συνέβη σήμερα με μια από τις αγαπημένες μου ντοματιές, της ποικιλίας ‘Black Cherry’, που βγάζει τα πιο νόστιμα και γλυκά ντοματίνια, μπουκιά και συχώριο. Αρχίζουν να ωριμάζουν στα μέσα Ιουνίου και κάθε μέρα κόβουμε δεκάδες σκούρα κοκκινο-καφε-μωβ μπαλάκια που σκάνε μέσα στο στόμα μας σκορπίζοντας ευωδιά και γλύκα. Και μια μέρα κάποια στιγμή μετά τα μέσα Αυγούστου, έρχεται το απρόσμενο τέλος. Είμαι συνηθισμένη πια στο φαινόμενο και δεν το παίρνω κατάκαρδα, αλλά παρόλα αυτά στενοχωριέμαι... είναι ένα τέλος. Δεν ήταν το μονο φυτό αυτής της ποικιλίας - έχουμε δυο-τρία ακόμα και ένα τουλάχιστον θα κρατήσει ως τις αρχές Σεπτεμβρίου. Αλλά το σήμα δόθηκε ότι πρέπει να αρχίσει η διαδικασία της συντήρησης, η προετοιμασία για τον χειμώνα.
Πρωί πρωί μάζεψα τον άφθονο καρπό από το νεκρό φυτό και, αφού έπλυνα τα ντοματάκια, τα άπλωσα σ’ ένα μεγάλο ταψί και τα έβαλα σε πολύ χαμηλό φούρνο για πολλές ώρες... μέχρι να γίνουν σταφίδες, όχι τελείως ξερές αλλά όχι και πολύ στρουμπουλές. Από εκεί μπαίνουν σ' ένα βάζο του γλυκού σκεπασμένες με το καλύτερο λάδι μας και είναι διαθέσιμες όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Το λάδι αυτό, όταν έχουν φαγωθεί τα ντοματάκια, σε σάλτσες, μακαρονάδες, ντοματόψωμο και όποια άλλη χρήση γεννήσει η φαντασία μας, μένει μυρωδάτο και ντοματένιο για να χρησιμοποιηθεί σε σαλάτες, ριζότα, κλπ.
Ο ξαφνικός αυτός θάνατος συμβαίνει αργότερα και με άλλες ντοματιές αλλά με κάποια ψυχική προετοιμασία και όχι κατά τόσο δραματικό τρόπο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο καρπός τους είναι άγουρος και ό,τι χρειάζεται για νοστιμότατο τσάτνυ.