Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Γεννημένη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, μεγάλωσα κι εγώ όπως και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, ακούγοντας Λιλιπούπολη. Όσοι γνωρίζετε σε τι αναφέρομαι συνεχίζετε το διάβασμα. Όσοι δεν γνωρίζετε μάλλον δεν θα νιώσετε τη νοσταλγία μου.

 Η Λιλιπούπολη τότε, αποτελούσε το μοναδικό άκουσμα αποκλειστικά και μόνο για μικρά παιδιά. Οι στίχοι δε των τραγουδιών, ήταν τέτοιοι,  ώστε έκαναν την παιδική φαντασία να καλπάζει. Διάνθιζαν το μυαλό με εικόνες και χρώματα πρωτόγνωρα, μιας και τέτοιου είδους ερεθίσματα σπάνιζαν εκείνη την εποχή για τα παιδιά. 

Η Σιδερομάσα, (μια ανθρωπόμορφη μηχανή εργοστασίου) μασούσε τα πάντα. Από πετρέλαιο, βενζίνη και κοκ, (που μέχρι μεγάλη πίστευα πως είναι το γλύκισμα κοκ που πουλάνε τα ζαχαροπλαστεία και όταν συνειδητοποίησα πως το τραγούδι αναφέρεται στον μεταλλουργικό άνθρακα  έχασε κάτι απ΄ την παιδική του αθωότητα), μέχρι σακούλες πλαστικές, λεκάνες και ότι άλλο θες …

Η Κινέζα που κολυμπούσε σε μια θάλασσα από μαγιονέζα και κάποια αγωνιώδης φωνή της πρόσταζε: «Χτύπα τα πόδια σου κινέζα, για να μην κόψει η μαγιονέζα». Κι εγώ σκεφτόμουν μια κινέζα με κίτρινα για κάποιο λόγο βατραχοπέδιλα,  να κάνει απλωτές στη μαγιονέζα, κτυπώντας αγωνιωδώς τα πόδια.

Μα το καλύτερο απ’όλα, το τραγούδι που θυμάμαι απέξω κι ανακατωτά έχει χρώμα πράσινο. Το συμπαθέστατο χοντρό μπιζέλι, που χορεύει τσιφτετέλι, στο χορό των μπιζελιών.  Κι εγώ με το πράσινο καινούριο μου παπιγιόν, προχωρώ για το χορό των μπιζελιών για να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα, την ώρα που τα κολοκυθάκια μου χτυπάνε παλαμάκια. Και το άκουγα, και το ξανάκουγα το τραγούδι, και ήθελα τόσο πολύ να ήταν πραγματικότητα!! Ήθελα τόσο πολύ να πάω σε αυτό το χορό μαζί με την μπάμια τη μεγάλη και να χορέψω πεντοζάλη. Ονειρευόμουν να συμβαίνει στ΄ αλήθεια όλο αυτό το πανηγύρι. Το γαϊτανάκι χορού των λαχανικών να έχει στηθεί στον κήπο του παππού μου ανάμεσα στις θεόρατες αναρριχόμενες φασολιές και τις γεμάτες από κολοκυθοανθούς κολοκυθιές.  

Από τότε μάλλον με κυνηγούσε η μαγειρική. Ίσως τίποτα να μην είναι τυχαίο τελικά. Μικρή αγάπησα ένα πράσινο χοντρό μπιζέλι και χόρεψα μαζί του. Μεγάλη τώρα πια, βάζω τα μπιζέλια να χορέψουν στις κατσαρόλες μου. 

Όμως σήμερα έχουν την τιμητική τους τα κολοκυθάκια. Μου την έκαναν τη χάρη. Ήρθαν αγκαλιά με τα ζυμαρικά να φτιάξουν ένα τέλειο καλοκαιρινό πιάτο. Μόνο που σήμερα δεν θα χτυπήσουν αυτά παλαμάκια, αλλά εγώ, που με τη γλύκα τους έκαναν τα μακαρόνια μου, το εκλεκτότερο φαγητό του κόσμου με μουσικό χαλί το cd της Λιλιπούπολης που έπαιζε στην κουζίνα για να μεγαλώσει την επόμενη γενιά. Για μένα πλέον είναι παρελθόν. Για την Νεφέλη και την Κλειώ, το μέλλον.

Μακαρονάδα με κολοκυθάκι

Υλικά

Διαδικασία 

Βράζουμε τα ζυμαρικά μας όπως αναγράφεται στο κουτί.  Τα σουρώνουμε αλλά κρατάμε 1 φλιτζάνι από το νερό μέσα στο οποίο έβρασαν.

Στην ίδια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι σε μέτρια φωτιά και σοτάρουμε τα κολοκυθάκια μέχρι να τηγανιστούν. Προσοχή όμως επειδή θα είναι πολύ λεπτοκομμένες οι ροδέλες μας, να μην αρπάξουν κατά το τηγάνισμα.

Κατόπιν προσθέτουμε το σκόρδο, σοτάρουμε για 30 δευτερόλεπτα σε χαμηλή θερμοκρασία για να μην καεί και πικρίσει και αμέσως προσθέτουμε τα ζυμαρικά, το ξύσμα λεμονιού αν το χρησιμοποιήσουμε, αλάτι και όσο από το νερό που κρατήσαμε χρειάζεται ώστε να γίνει ζουμερή η μακαρονάδα.

Στο τέλος, μισό λεπτό πριν κατεβάσουμε το φαγητό μας από τη φωτιά, προσθέτουμε και το δυόσμο. Αποσύρουμε από τη φωτιά, σερβίρουμε το φαγητό, πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι και γαρνίρουμε με παρμεζάνα προαιρετικά!!! Διαφορετικά το αφήνουμε ως έχει και το απολαμβάνουμε σαν ένα vegan και νηστήσιμο πιάτο. 

Καλή επιτυχία!