Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Με τις φούριες της ακαταμάχητης πρασινάδας, των λαχταριστών πολύχρωμων ζαρζαβατικών και των πάντα ευπρόσδεκτων κρεατικών, πουλερικών, ψαρικών, παρατηρώ ότι ίσως έχουμε τελευταίως υποτιμήσει - εγώ πάντως σίγουρα - το ρυζάκι. Η σύγκριση δε με την άλλη, την εθνική μας πλέον νοστιμιά, τη μακαρονάδα, είναι, θα έλεγα, συντριπτική. Όχι ότι έλειψαν βεβαίως από τον ιστότοπό μας οι ελκυστικές προτάσεις - σαν τη γνήσια παέλια της Καλής Δοξιάδη μεταξύ άλλων - αλλά να, ποσοτικά τουλάχιστον, τα μαγειρέματά μας με ρύζι έχω την εντύπωση πως υστερούν και δεν έχουν το μερίδιο που τους αξίζει. Επιτρέψτε μου λοιπόν σήμερα να αναδημοσιεύσω από το βιβλίο μου «Αλληλέγγυες Μέρες», που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ποταμός, μια πρόταση για ριζότο, που αξιοποιεί άλλωστε το πιο δροσερό όσο κι ευπρόσιτο αυτήν την εποχή λαχανικό, το φρέσκο κολοκυθάκι.

Το σημείωμα με τίτλο «Χαρούμενη γνώση», στο οποίο καταχωρείται η συνταγή, είναι αφιερωμένο σε μιαν εκλεκτή υποψήφια διδάκτορα που πραγματεύεται μεθοδικά το θέμα «Εκπαιδευτικές προσαρμογές των διαδραστικών βιντεοπαιχνιδιών». Μια εμπεριστατωμένη μελέτη στην οποία αναδεικνύεται η παιχνιδιάρικη νεανική διάθεσή της σε συνδυασμό όμως πάντα με μιαν εργασιομανή προσήλωση στο πρωτότυπο γνωστικό αντικείμενό της. Στήνω νοερά στο σπίτι μου ένα τραπέζι για δύο, ανακαλώντας την αέρινη φιγούρα της και το θεληματικό όσο και αινιγματικό πρόσωπό της, που μου θυμίζουν επίμονα την Ούμα Θέρμαν στο Kill Bill, Ι και ΙΙ. Όπου ακριβώς η ηρωίδα του Ταραντίνο παίζει διαρκώς επικίνδυνα με τη ζωή της προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο στο οποίο έχει ταχθεί, την εκδίκηση για το μακελειό που οι πρώην σύντροφοί της είχαν κάνει στον άτυχο γάμο της.
Και ω, πόση υπομονετική άσκηση της χρειάζεται για να μάθει να χειρίζεται με χάρη και αποτελεσματικότητα το πιο κοφτερό γιαπωνέζικο σπαθί, το Χατόρι Χάντζο.

Το κοφτερό λεπίδι μου ακονίζω λοιπόν πρώτα κι εγώ στην κουζίνα μου, και τ’ άλλα όλα μετά είναι παιχνιδάκι.

Ριζότο με σαφράν και κολοκύθια μισοφέγγαρα

Χρειαζόμαστε

«Ας επιμείνουμε πρώτα στο «σκέρτσο» μας: χαράζουμε κατά μήκος τα μεσαίου μεγέθους κολοκύθια μας και τα ανοίγουμε στα δύο. Σκάβουμε ελαφριά στο κέντρο του καθενός, κατά μήκος πάντα, και αφαιρούμε την ψίχα με τα σπόρια. Κόβουμε τα ξεσποριασμένα κολοκύθια σε μικρές φέτες που έχουν αυτομάτως το σχήμα τού μισοφέγγαρου!»

«Το ριζότο, κατά τα ειωθότα. Ρόδισμα πρώτα του ρυζιού μαζί με μπόλικο ψιλοκομμένο κρεμμύδι σε ανάμικτο λάδι και βούτυρο. Σβήσιμο με το λευκό κρασί. Πότισμα εν συνεχεία του φαγητού επί περίπου ένα εικοσάλεπτο με μικρές διαδοχικές δόσεις ζωμού. (Ανανεώνουμε τη δόση μόλις δούμε ότι το ρύζι μας έχει ρουφήξει το υγρό.)»

«Στα μισά της διαδρομής έχουμε προσθέσει στο βαθύ τηγάνι κλωστίτσες ζαφοράς καθώς και τα κολοκυθάκια μισοφέγγαρά μας. Αλατοπιπερώνουμε. Λίγο φρέσκο βούτυρο πάλι στο τελείωμα (εδώ κατ’ επιλογήν θα είχε τη θέση της και η κρέμα γάλακτος ή η κουταλιά μασκαρπόνε) διόλου δεν βλάφτει. Τυρί όχι, ναι όμως σίγουρα σε μια καλή συνοδευτική Ρομπόλα.»

Υ.Γ.: Η συνταγή είναι δανεική από τον μεγάλο Ελβετό αρχιμάγειρο Άντον Μόσιμαν. Οι ανθοί - κορφάδες που διακοσμούν το πιάτο ασφαλώς και τρώγονται. Θέλουν όμως ένα τρίλεπτο άχνισμα, αν αποφασίσουμε να τους φάμε, σ’ ένα χωριστό κατσαρολάκι με βραστό νερό.