Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η εποχή του τρύγου δειλά-δειλά ξεκινάει και οι προθήκες γαλακτοπωλείων και ζαχαροπλαστείων που επιμένουν παραδοσιακά γεμίζουν με ημιδιάφανα κεσεδάκια με τη λιχουδιά του Σεπτέμβρη. Για τα σπίτια που ετοιμάζουν δική τους, ούτε λόγος, εκεί παίζουμε σε επίπεδα ντελικατέτσας. Πάνω από την κατσαρόλα με το μούστο οι κουβέντες δίνουν και παίρνουν – άλλοι θεωρούν απαραίτητο το «κόψιμο» με στάχτη, άλλοι όχι. Η μουσταλευριά θα είναι εξίσου νόστιμη και στις δύο εκδοχές. Ταίρι της αξεπέραστο, κατά το ταπεινό μου και λαίμαργο γούστο, το κατσικίσιο τυρί. Οι bostanistas, όσο πρέπει παραδοσιακοί αλλά και αρκούντως νεωτεριστές έχουμε κάμποσες εκδοχές για το γλύκισμα.

Η Κατερίνα Ανδρέου βρίσκει τη συνταγή για το γλυκό από τις πιο εύκολες. Το δύσκολο, γράφει, είναι να έχεις τους ανθρώπους που μεγάλωσαν τ’ αμπέλια και σ’ έμαθαν να τ ' αγαπάς. Δεν έχει πλάκα να φτιάξει κανείς ολομόναχος μουσταλευριά και να την φάει, η μισή χαρά είναι η παρέα. Χάρμα!

Η Κική Τριανταφύλλη βάζει μπρος τα φαμόζα κόλπα της: με ένα σμπάρο, κάμποσα «τρυγόνια». Αν βράσεις μούστο, σημειώνει, θα πάρεις πετιμέζι, ένα φυσικό σιρόπι με το οποίο μπορείς να φτιάξεις μουσταλευριά στο άψε - σβήσε. Κι αν το ζεστάνεις μαζί με τσίπουρο, θα έχεις το καλύτερο φάρμακο για τα κρυολογήματα. Χειμώνας έρχεται, ας προετοιμαζόμαστε.

Τρίτη εκδοχή η μουσταλευριά της γιαγιάς Ανδρομάχης, που κατέγραψε η Μαρίνα Μαυρομάτη. Δεν χρησιμοποιούσε ποτέ αλεύρι αλλά πάντοτε νισεστέ, που έδινε ωραία, κρεμώδη υφή. Ζάχαρη θα βάλετε όση νομίζετε, εξαρτάται και από το πόσο γλυκά θα είναι τα σταφύλια.

Γενικής εφαρμογής κανόνας από έναν απλό παρατηρητή: Το σταφύλι θα καθορίσει γεύση και χρώμα. Τα μαύρα αρωματικά δίνουν ενδιαφέρουσα γεύση, τα λευκά ανοιχτόχρωμη όψη.