Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Μαζί με την αδυναμία μου στο φρέσκο ψάρι και στα θαλασσινά κάθε είδους, παραδέχομαι ότι είμαι και ο τύπος εκείνος που στην ψαροταβέρνα δεν διστάζει να πάει στην κουζίνα για να διαλέξει τα πιο φρέσκα απ’ τα φρέσκα, επιστρέφοντας στο τραπέζι με ικανοποίηση τέτοια σαν να τα ψάρεψα μόνη μου. Πριν από μέρες σε ένα οικογενειακό τραπέζι η απάντηση που πήρα από τη μητέρα μου όταν αναφώνησα με ενθουσιασμό «Μμμμμ, φρεσκότατο» ήταν «Καλλιμάνης», δείχνοντας μου και τη συσκευασία του προϊόντος. Ο μύθος του νωπού κατερρίφθη με συνοπτικές διαδικασίες και κάπως έτσι βρήκα μια πολύ καλή αφορμή για να διεισδύσω στα άδυτα του κατεψυγμένου. Προσεγγίσαμε τον Παναγιώτη Καλλιμάνη, executive director της Καλλιμάνης Α.Ε. - πρόεδρο του ΠΑΣΕΚΤ (Πανελλήνιου Συνδέσμου Επιχειρήσεων Κατεψυγμένων Τροφίμων) και σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση βρήκαμε πως η αρχή όλων είναι ο σεβασμός στον καταναλωτή. Κάτι που η εταιρεία δείχνει να ξέρει πολύ καλά…

Πείτε μας τρεις καλούς λόγους για να ξέρει κάποιος την επιχείρησή σας;
Η ελληνική της ταυτότητα, η ηγετική μας θέση στον κλάδο των αλιευμάτων και ο συνδυασμός καινοτομίας και μισού αιώνα τεχνογνωσίας.

Η Ελλάδα είναι μεταξύ άλλων περίφημη και για τα φρέσκα ψάρια. Γιατί λοιπόν ο καταναλωτής να προτιμήσει τα κατεψυγμένα αλιεύματα και μάλιστα όταν μέρος αυτών των αλιευμάτων έρχεται από ξένες θάλασσες;
Καταρχάς πρέπει να διευκρινίσουμε πως η λέξη «νωπό» προσδιορίζει την κατάσταση ενός τροφίμου, ενώ η λέξη «φρέσκο» προσδιορίζει την ποιότητά του. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τη λέξη «φρέσκο» για να αναφερθούμε στο «νωπό», όμως δεν είναι πάντα έτσι. 

Για να επανέλθω στην ερώτησή σας, κάτι που πιθανά να μη γνωρίζει το ευρύ καταναλωτικό κοινό είναι ότι τα αποθέματα της ελληνικής θάλασσας δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε καν τη ζήτηση του νωπού ψαριού της χώρας μας. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και ένα μεγάλο ποσοστό των νωπών ψαριών που διακινείται στην ελληνική αγορά εισάγεται καθημερινά αεροπορικώς από το εξωτερικό.
Σε ό,τι αφορά τα κατεψυγμένα αλιεύματα, λόγω των εγχώριων περιορισμένων αποθεμάτων, η πρώτη ύλη μας προέρχεται κυρίως από τα μεγαλύτερα διεθνή αλίπεδα τα οποία διαθέτουν μερικά από τα καλύτερα είδη αλιευμάτων και μάλιστα αλιευμένα με ενδεδειγμένα μέσα εξαλίευσης και στην επιτρεπόμενη εποχή για την αλιεία.
Ένας λοιπόν ουσιαστικός λόγος που ο Έλληνας καταναλωτής θα πρέπει να προτιμήσει τα επώνυμα κατεψυγμένα αλιεύματα είναι γιατί μπορεί να αγοράσει σε προσιτή τιμή κάποια από τα καλύτερα είδη διεθνώς, σε μορφή που είναι εύκολο να τα διαχειριστεί (φιλεταρισμένα, απολεπισμένα, απεντερωμένα) και μάλιστα όχι μόνο την εποχή της αλίευσής τους αλλά όλο τον χρόνο.

Έχουν δηλαδή διατροφική αξία τα κατεψυγμένα προϊόντα;
Κοιτάξτε, ένα αλίευμα το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση φρεσκοκατεψυγμένου (δηλαδή έχει καταψυχθεί άμεσα στις σωστές συνθήκες αμέσως μετά την αλίευση) δεν υστερεί σε τίποτα από ένα νωπό το οποίο έχει αλιευτεί πριν από 4-5 ώρες. Επιπλέον η διατήρηση της ψυκτικής αλυσίδας στους -180°C σε όλα τα στάδιά της και μέχρι και τη διαδικασία της προετοιμασίας για κατανάλωση, διατηρεί ακέραια όλα τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά που στην ουσία τού προσδίδουν το χαρακτήρα του φρέσκου. Αντιθέτως, ένα νωπό αλίευμα αγνώστου προέλευσης και αμφίβολης εφοδιαστικής αλυσίδας, το οποίο έχει αλιευτεί πριν από 3-4 ημέρες, υστερεί σημαντικά σε γεύση και θρεπτικά συστατικά σε σχέση με ένα φρεσκοκατεψυγμένο. Οι σύγχρονες τεχνολογίες άμεσης κατάψυξης καθώς και οι αυστηρές διαδικασίες διατήρησης της ψυκτικής αλυσίδας έχουν διαμορφώσει ένα status εγγύησης ολικής ποιότητας στα κατεψυγμένα αλιεύματα, τοποθετώντας τα σταθερά στο μυαλό του επαγγελματία και του καταναλωτή ως μια ενδεδειγμένη λύση με σημαντικά πλεονεκτήματα και σημεία υπεροχής και όχι απλά ως ένα υποκατάστατο ή ένα οικονομικό προϊόν και μόνο. Αυτό βέβαια συμβαίνει ιδιαίτερα όταν τα κατεψυγμένα αλιεύματα είναι επώνυμα και υπογράφονται από αξιόπιστες εταιρίες όπως η ¬Καλλιμάνης».

Εσείς πως ασχοληθήκατε με αυτό το αντικείμενο; Ήταν επιθυμία σας να ασχοληθείτε με την εταιρεία ή μοιραία μπήκατε σ’ αυτό;
Στην οικογένειά μου έχουμε δείξει πως κυνηγάμε τα όνειρά μας: η μεγαλύτερη αδερφή μου αλλά και η μικρότερη ακολούθησαν το δρόμο του θεάτρου και του χορού αντίστοιχα. Ο δικός μου δρόμος ήταν εξαρχής ο δρόμος των επιχειρήσεων. Αν ήταν κάποιος άλλος, αναμφίβολα θα τον είχα ακολουθήσει. 

Σήμερα που μιλάμε για την ανάγκη επενδύσεων στη χώρα εσείς, ως έλληνας επιχειρηματίας, τι έχετε κάνει για αυτό;
Οι επενδύσεις αποτελούν μέρος της ανάπτυξης. Όλα αυτά τα χρόνια της πορείας της η εταιρεία δε σταμάτησε να επενδύει -και μιλάμε για μια πορεία σχεδόν 60 χρόνων. Σήμερα, σε μια εποχή που λόγω της μακράς ύφεσης οι περισσότερες επιχειρήσεις έρχονταν αντιμέτωπες με την κατάρρευση των δομών και υποδομών τους, εμείς παραμένουμε προσηλωμένοι στο όραμα της ανάπτυξης.
Έτσι, εν μέσω οικονομικής κρίσης, επενδύσαμε στην αναδιάρθρωση των δομών της επιχείρησης με στόχο την ευθυγράμμισή μας με το νέο τοπίο της αγοράς ενώ παράλληλα προχωρήσαμε σε σημαντικές επενδύσεις και στον τομέα της επικοινωνίας και προώθησης των προϊόντων μας εντός και εκτός Ελλάδας.

Πόσο σύνθετη υπόθεση είναι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα σήμερα;
Τόσο σύνθετη που θα έλεγα πως αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Σήμερα οι ελληνικές επιχειρήσεις καλούνται να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον που όχι μόνο δε δίνει ευκαιρίες αλλά και δυσχεραίνει το επιχειρηματικό έργο. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι επιχειρήσεις όπως ο όμιλος Καλλιμάνης εδρεύουν εκτός Αθήνας, στην ελληνική επαρχία και ενώ μεν στηρίζουν την τοπική κοινωνία επιβαρύνονται με σημαντικές δαπάνες χρόνου και χρημάτων προκειμένου να μειώσουν την απόσταση από τα κέντρα αποφάσεων. Θα έλεγα, λοιπόν, πως σήμερα στην Ελλάδα η επιτυχία των ελληνικών επαρχιακών επιχειρήσεων αποτελεί ένα «προσωπικό στοίχημα» το οποίο θα πρέπει καθημερινά να κερδηθεί. 

Το πρόβλημα της επιχειρηματικότητας είναι εντέλει πρόβλημα θεσμών, προσώπων ή νοοτροπιών;
Μακάρι να περιορίζονταν τα προβλήματα μόνο στις τρεις παραμέτρους στις οποίες αναφέρεστε. Δυστυχώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως επιχειρήσεις του κλάδου των τροφίμων περιλαμβάνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, τις φυσικές καταστροφές (γιατί διαχειριζόμαστε φυσικές πρώτες ύλες), τη μείωση των ιχθυαποθεμάτων, τη σωστή διαχείριση ενός φυσικού προϊόντος, την αύξηση του κόστους των πρώτων υλών, την καχυποψία των ξένων αγορών προς τα ελληνικά προϊόντα και τις ελληνικές επιχειρήσεις, την πολιτική αστάθεια, τον μη θεμιτό ανταγωνισμό, τη νοοτροπία της δαιμονοποίησης της επιχειρηματικότητας. Όπως βλέπετε ο κατάλογος των προβλημάτων δεν έχει τελειωμό.

Είναι επιφυλακτικές οι ξένες αγορές απέναντι στις ελληνικές επιχειρήσεις;
Όταν ξεκίνησε η κρίση ήρθαμε αντιμέτωποι με δυο καίρια προβλήματα. Οι ξένες αγορές δεν εμπιστεύονταν πλέον τις ελληνικές τράπεζες και έτσι από τη μια μέρα στην άλλη έπρεπε να προκαταβάλουμε τα χρήματα για την αγορά των πρώτων υλών. Παράλληλα, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια ισχυρή καχυποψία των ξένων προς κάθε τι ελληνικό και οι επενδυτές και επιχειρηματίες διατηρούσαν μια αρνητική στάση για συνεργασία με τις ελληνικές επιχειρήσεις με κύρια αιτία το ασταθές πολιτικό-οικονομικό περιβάλλον. Σήμερα, θα έλεγα πως κάποια από τα κάστρα της επιφυλακτικότητας των ξένων αγορών έχουν κατακτηθεί και έχουν αρχίσει να αποκαθίστανται σταδιακά και να εξομαλύνονται οι σχέσεις των ελληνικών επιχειρήσεων μαζί τους.

Τελικά η αστακομακαρονάδα που τρώγαμε πριν την κρίση από τα δικά μας θαλασσινά ήταν;
Η ερώτησή σας μου δίνει λαβή για να αναφερθώ σε ένα φλέγον ζήτημα που είναι γνωστό στην αγορά και που δυστυχώς δεν έχει ακόμα αντιμετωπιστεί. Πολύ συχνά, στην Ελλάδα πωλούνται εισαγόμενα νωπά αλιεύματα ως ντόπια. Αυτό ο Έλληνας δεν το γνωρίζει. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε στη Μύκονο, Αύγουστο με 8 μποφόρ και να πιστεύουμε ότι τα ψάρια είναι ντόπια! Μια άλλη παθογένεια είναι ότι πολλές φορές κατεψυγμένα αλιεύματα πωλούνται ως νωπά. Προφανώς λοιπόν την αστακομακαρονάδα που τρώγαμε πριν την κρίση μπορούμε να την τρώμε και τώρα μέσα στην κρίση, γιατί προέρχεται από κατεψυγμένο αστακό.

Τι είναι για εσάς αν δείτε ψάρια στον ύπνο σας; 
Κάτι πολύ φυσιολογικό, αφού τα ψάρια αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μου: τα βλέπω καθημερινά στον ξύπνιο μου και βεβαίως και πολύ συχνά και στον ύπνο μου!

Το μότο του bostanistas είναι «ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά». Πείτε μου μία «διαφορετική» ιστορία. 
Νομίζω πως η ιστορία της οικογένειάς μου αποτελεί από μόνης της μια τέτοια ιστορία. Ο πατέρας μου, Γιώργος Καλλιμάνης, αυτοδημιούργητος, με ένα πρωτόγνωρο για την εποχή του επιχειρηματικό δαιμόνιο, είδε την προοπτική που θα μπορούσαν να έχουν τα κατεψυγμένα τρόφιμα σε μια εποχή που σχεδόν δεν υπήρχαν ψυγεία στα σπίτια των Ελλήνων. Από την άλλη, η μητέρα μου, Βασιλική Καλλιμάνη, στα 42 της μένει μέσα σε μια νύχτα χήρα με τέσσερα παιδιά και ταυτόχρονα κεφαλή μιας επιχείρησης που βρισκόταν εν μέσω μεγάλων επενδύσεων. Δυο άνθρωποι, μια κοινή ιστορία, που πραγματικά μας έχει κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά: μας έχει μάθει να μαχόμαστε διαρκώς με ήθος πάντα προσανατολισμένοι στο στόχο και στο αποτέλεσμα.