Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Βρίσκεται ανάμεσα σ’ ένα φαναρτζίδικο κι ένα βουλκανιζατέρ, πάνω σ’ έναν δρόμο με συνεχή κίνηση.
Το σπιτάκι είναι μισοτελειωμένο από εδώ και χρόνια, με τις γυμνές τσιμεντόβεργες του μπετόν αρμέ να εξέχουν από την πλάκα της ταράτσας· ίχνος αισιοδοξίας.

Τα αναρριχώμενα έχουν καλύψει κάθε επιφάνεια αυτές τις μέρες... πολλά είναι ανθισμένα και η κληματαριά έχει φρέσκα φύλλα, καταπράσινη πρόσκληση για ντολμάδες. Στο βάθος ξεχωρίζω μια ανθισμένη πορτοκαλιά και μια λεμονιά. Μπροστά τους ένας γιγαντιαίος κάκτος. Στο πλάι οι αγκινάρες κουνούν τα κεφαλάκια τους ανάμεσα σε ώριμα κρεμαστά κουκιά. Λίγο γυμνό χώμα δεξιά απ' τις τριανταφυλλιές είναι φρεσκοσκαμμένο και φυτεμένο με ντοματιές και πιπεριές. Στον πλαϊνό φράχτη, έτοιμες να τον σκαρφαλώσουν με τεντωμένο σπάγκο, μικρούλες αγγουριές και κολοκυθιές...
ελπίζω να τις φτάνει ο ήλιος.

Αριστερά και πίσω, έξω απ' τα όρια της φωτογραφίας, μια φορτωμένη μουσμουλιά και δεξιά μια βερικοκιά. Όλα τα κενά καλύπτονται από πράσινο και λουλούδια... είναι η εποχή βλέπετε. Μοσκοβολάνε τα τριαντάφυλλα και το αγιόκλημα που ανεβαίνουν στη στέγη. Τα γεράνια και οι βαλεριάνες σε τόνους του κόκκινου συμπληρώνουν τα κενά. Στο τσιμέντο της εισόδου ασπρισμένοι ντενεκέδες με πασχαλινές βιόλες και μικρούς βασιλικούς, πρόχειρα για να ποτιστούν με τα υπόλοιπα της κουζίνας και του τραπεζιού. Από πάνω τους κρεμασμένη μπουγάδα.

Αυτός ο κήπος των λίγων τετραγωνικών είναι μια ένεση ομορφιάς και ελπίδας που ξελαφρώνει την ψυχή όχι μόνο αυτών που τον δημιούργησαν και τον ζουν αλλά και των περαστικών. Είναι ένας από εκατοντάδες χιλιάδες στον τόπο μας, ίσως όχι από τους πιο ωραίους, αλλά ζωντανός και αληθινός. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει παράδοση κήπων στην Ελλάδα;