Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο διπλανός επιβάτης στο αεροπλάνο, Ιάπωνας, κοίταξε με περιέργεια το πιάτο μου: «Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι είναι αυτοί οι μαύροι καρποί;» με ρώτησε. «Ελιές» του απήντησα, «το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας». «Πρώτη φορά βλέπω» πρόσθεσε. «Δεν ξέρετε το ελληνικό λάδι;» του κάνω την έξυπνη.
Είκοσι χρόνια μετά από αυτό το μικρό ανέκδοτο στην πτήση Λισσαβώνα - Αθήνα, η Ιαπωνία είναι σε θέση να διοργανώνει διεθνείς διαγωνισμούς ελαιολάδου υψηλού κύρους.

Το ίδιο και η Κίνα, το ίδιο και οι Αμερικανοί. Κοντολογίς όσοι με ελληνική οίηση κοροϊδεύαμε.
Από την άλλη μικρή γωνιά του κόσμου, ένα λάδι όχι από τις γνωστές «περίφημες» ποικιλίες, αλλά από ποικιλία Αμφίσσης παίρνει χρυσό βραβείο στο διαγωνισμό της Ιαπωνίας, αργυρό στης Κίνας, αργυρό στη Νέα Υόρκη. Λέγεται “Pelion” και από πίσω του βρίσκεται ένας μηχανικός, ο δικός μας bostanista Βασίλης Φραντζολάς. Άφησε τα μεταλλικά κτίρια για να αφοσιωθεί με όλες του τις δυνάμεις στην υπόθεση «ελληνικό ελαιόλαδο» - με μελέτη, έρευνα, διεθνή ενημέρωση, εμπειρία.

Μοιάζει τόσο απλό αλλά είναι τόσο σπάνιο, σαν το αυγό του Κολόμβου. Δεν αρκέστηκε στη γνωστή ελληνική βεβαιότητα και αυταρέσκεια, ούτε στην αναζήτηση του τέλειου ακριβού περιβλήματος που προβάλλει (βλέπε συχνά καλύπτει) ένα μέτριο προϊόν. Αυτά που επί μια οκταετία δίδασκε και διδάσκει τα εφήρμοσε στο δικό του λάδι. Και μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων τιμήθηκε με τρία σπουδαία διεθνή βραβεία: στη Νέα Υόρκη (για πρώτη χρονιά ο διαγωνισμός) υπέβαλαν συμμετοχή 125 ελληνικά ελαιόλαδα (από τα 700 συνολικά) και μόνο 12 πήραν κάποια διάκριση (πολλά τα ελαττώματά τους και κόπηκαν από την πρώτη αξιολόγηση. Τι σημαίνει ελάττωμα; η ταγγίλα, π.χ.). Στο Τόκιο, ιταλικά και ισπανικά είχαν μακράν το προβάδισμα έναντι των «δικών μας». Στην Κίνα, αντιστοίχως.

Φρουτώδες, πολύπλοκο, αρωματικό, πικάντικο, το Pelion Olive Farms (το βρίσκουμε στο Θανόπουλο της Κηφισιάς) λάμπει και από τα βραβεία του. Κυρίως λάμπει από την αφοσίωση του τυποποιητή του, που εφαρμόζει όσα ο ίδιος με μεθοδικότητα και προσήλωση διδάσκει στα σεμινάρια ελαιολάδου (oliveoilseminars.com) και συμβουλεύει όλους τους παραγωγούς ταξιδεύοντας συνεχώς μέσα στη χώρα: «Η νοοτροπία αλλάζει μόνο με την εκπαίδευση» είναι η πρώτη αρχή και η δεύτερη: «Δεν έχουμε το καλύτερο ελαιόλαδο. Δεν αρκούν οι δήθεν παραδοσιακές συμβουλές, που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση, λόγω του σκοταδισμού και της τεμπελιάς. Το ξέρετε π.χ. ότι το λάδι της Κροατίας μας έχει βάλει τα γυαλιά;»

Κρίσιμο υστερόγραφο, προς σκέψη: Καμμία γνωριμία, καμμιά πόρτα δεν είχε ανοιχτή.
Κανένα υπουργείο και κανένα προξενείο δεν έδειξε να συγκινείται από τους επαίνους και τα βραβεία που τα απένειμαν, μετά από σκληρό έλεγχο και δοκιμασία, τρανταχτά ονόματα της γευσιγνωσίας. Οι άξιοι παραγωγοί του εθνικού χρυσού συνεχίζουν να πορεύονται ολομόναχοι.