Ο κόκκινος Μάης
Γράφοντας προχτές για τις παπαρούνες συνειδητοποίησα ότι πριν από την εμφάνισή τους στα τέλη Απριλίου το κόκκινο χρώμα απουσιάζει από την ελληνική άνοιξη. Μετά από τον Ιανουάριο με τις κατακόκκινες ανεμώνες (εδώ στην Κέρκυρα δυστυχώς δεν τις έχουμε) το χρώμα αυτό εξαφανίζεται από τους αγρούς, τα δάση και τους κήπους. Υπερισχύει το κίτρινο, το λευκό, το μπλε, το ροζ, το μωβ και το πορτοκαλί... τα παστέλ, «ανοιξιάτικα» χρώματα τα λέμε όταν πρόκειται για γυναικεία ρούχα...
Κι έπειτα έρχεται το Πάσχα με τα κόκκινα αυγά και τις παπαρούνες και δίνεται το σινιάλο να προσέλθουν τα κόκκινα. Μέσα σε λίγες μέρες το τοπίο αλλάζει.
Κατακόκκινες τριανταφυλλιές όλων των αποχρώσεων, από βυσσινί μέχρι «της φωτιάς», σκαρφαλώνουν στις μάντρες και τους τοίχους και λόγω της ευτυχούς συγκυρίας άνθισης μπλέκονται ταιριαστά με το ρυγχόσπερμο και το αγιόκλημα που τώρα ευωδιάζουν τον αέρα. Τις καμαρώνω και σκέφτομαι τι κρίμα που το κόκκινο τριαντάφυλλο έχει ταυτιστεί με την υποχρεωτική δήθεν ρομαντική προσφορά της ντουζίνας του ανθοπωλείου. Τα τριαντάφυλλα που βλέπω γύρω μου δεν είναι μακρύμισχα στρατιωτάκια σε στάση προσοχής, δεν είναι μπουμπούκια που μαραίνονται πριν ζήσουν... ετούτα χορεύουν στο κλαρί και στο βάζο, ανοίγουν, φαντάζουν και μαδάνε εξαντλημένα από την ζωή.
Αλλά δεν είναι μόνο τα τριαντάφυλλα: Στην Κέρκυρα συνηθίζεται μια κόκκινη μπουκαμβίλλια (τις πιο κοινές μωβ-φούξια τις βρίσκω αταίριαστες με τους ξεθωριασμένους σοβάδες των τοίχων και την ανεπαίσθητη αχλύ της ατμόσφαιρας που αμβλύνει γραμμές και χρώματα) μ’ ένα γλυκό τόνο, βαθύ μα φωτεινό. Δεν διαρκεί πολύ, μόνο μέχρι τον Ιούλιο, αλλά χαρακτηρίζει την εποχή ετούτη.
Στους αγρούς άρχισαν ν' ανοίγουν οι αγαπημένες μου αγριομολόχες, πολλές με ένα ιδιαίτερα γλυκό κόκκινο.
Στις αυλές ξύπνησαν τα γεράνια. Φέτος πήραν μπρoς νωρίς γιατί δεν είχαμε παγωνιές τον χειμώνα.
Άνοιξε κι ένα λουλούδι χαρακτηριστικό αυτής της περιοχής, η ντόπια αμαρυλλίδα, κόκκινη με λευκό άστρο στο κέντρο. Δεν υπάρχει κήπος και αυλή στο χωριό μας που να μη την έχει. Πριν έρθω εδώ ήξερα τις αμαρυλλίδες, μονόχρωμες κόκκινες ή άσπρες, που πουλούν σε γλάστρες τα Χριστούγεννα για να ανθίσουν μέσα στο σπίτι και μετά να πεταχτούν. Εγώ δεν τις πετάω βέβαια - φέρνω εδώ τους βολβούς και τους φυτεύω σε γλάστρες. Ανθίζουν κάθε άνοιξη και είναι όμορφες αλλά δεν πολλαπλασιάζονται με τον ενθουσιασμό που δείχνουν οι «ντόπιες», που ποιος ξέρει πώς και πότε κι από πού ήρθαν εδώ, γιατί σίγουρα δεν είναι ιθαγενείς.
Μια άλλη όμως κόκκινη εισαγωγή αρχίζει και δεσπόζει του τοπίου και αυτή μου είναι άκρως αντιπαθητική. (Είπαμε, έχω έντονες προκαταλήψεις και τις εκφράζω αναίσχυντα.) Πρόκειται για τους αυστραλέζικους καλλιστήμονες που έχουν κατακλύσει εδώ και χρόνια την Ελλάδα (κάποια φυτώρια βρήκαν φαίνεται φθηνούς τρόπους αναπαραγωγής τους) αλλάζοντας σταδιακά τον ανοιξιάτικο ελληνικό κήπο. Όσο εδραιώνεται η κατοχή τους τόσο και θεριεύουν και γίνονται δέντρα, υψώνοντας τις άσκημες βούρτσες τους (αγγλικά λέγονται bottlebrush) πάνω από τις μάντρες και τα δικά μας ανθισμένα δεντράκια με την πιο ταιριαστή ανοιξιάτικη εμφάνιση. Αλλοιώνουν το τοπίο μας!
Είναι εύκολο και βολικό φυτό που δε θέλει πολύ νερό και πολλοί το δέχτηκαν μ’ ενθουσιασμό. Κατά κάποια ειρωνεία της τύχης μου το χαρίζουν τακτικά. Θεωρείται ιδιαίτερα ταιριαστό δώρο λόγω... συνωνυμίας. Δεν το’ χω μέσα μου να σκοτώσω φυτό, έτσι κι εγώ τα χαρίζω παρακάτω διαιωνίζοντας το κακό. Ένα που χάρισα πριν από χρόνια σε μια γειτόνισσα έχει φτάσει τα τέσσερα μέτρα και κάθε τέτοια εποχή μοιάζει να μου γελάει χαιρέκακα όταν περνάω.
Το δεκαήμερο της αμαρυλλίδας