Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έβλεπα τις προάλλες στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή «Κυριακή με δράση» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθανάσιο Τσαυτάρη να συνομιλεί με τον αγρότη απ’ το Μαραθώνα Νάσο Χρυσίνα κι έναν τελειόφοιτο γεωπόνο. Τα όσα είπε ο υπουργός μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.

Η συζήτηση είχε ενδιαφέρον και αποτελούσε ένα έναυσμα για περαιτέρω έρευνα ή κι ένα ερέθισμα για όσους σκέφτονται να στραφούν στη γεωργία - και δεν είναι καθόλου λίγοι. Σε κάποια στιγμή έγινε σύνδεση με την Κατερίνη, προκειμένου να παρουσιάσει η εκπομπή μια νέα γυναίκα η οποία αποφάσισε να γίνει αγρότισσα. Ο δημοσιογράφος Σπύρος Μάλλης της έκανε μια ερώτηση που ακούω συχνά να γίνεται αλλά σπανίως απαντιέται ικανοποιητικά: «Να γίνει κάποιος αγρότης ή να μη γίνει;».

Δεν υπάρχει μονολεκτική απάντηση στην ερώτηση αυτή. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες:
θέληση, δύναμη, ικανότητα προσαρμογής, ηλικία, κεφάλαιο κλπ. Ο υπουργός βέβαια θέλησε στη διάρκεια της εκπομπής να διαβεβαιώσει ότι οποιοσδήποτε θελήσει να ασχοληθεί με τη γη θα βρει συμπαράσταση από το υπουργείο. Διαβάστε το διάλογο:
Δημοσιογράφος: «Συγγνώμη, μπορεί κάποιος άνθρωπος που είχε μια εργασία σε μια επιχείρηση και βρέθηκε εκτός επειδή η επιχείρηση έκλεισε, να πάρει την οικογένειά του ή εκείνος μόνος του ν’ ασχοληθεί τώρα με την καλλιέργεια χωρίς να έχει στην ιδιοκτησία του γη και χωρίς να έχει και κεφάλαιο;»
Υπουργός: «Πηγαίνετε σε μια ακραία κατάσταση. Δεν έχει τίποτα, δεν έχει χωράφια, δεν έχει σπίτι, δεν έχει χρήματα κτλ. Ακόμη κι αυτόν μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Γιατί μας ενδιαφέρει να γυρίσει ένας νέος άνθρωπος ακόμη κι αν είναι μηχανικός, όπως είπατε, γιατί για μας το να τον βοηθήσουμε να του πούμε "έλα εδώ, θα σου κάνουμε έναν μικρό στάβλο να πάρεις δέκα πρόβατα, να κάνεις έναν μικρό λαχανόκηπο και να παράξεις" δεν είναι τρομερά δύσκολο.»

Είναι όμως έτσι; Μιλώντας, αφότου ξεκίνησε το bostanistas, με πολλούς ειδικούς (αγρότες παλιούς και νέους, φτασμένους και αρχάριους, καθηγητές, γεωπόνους, επιχειρηματίες, ανθρώπους του αγροτικού μάνατζμεντ) έμαθα πολύ καλά δυο πράγματα. Ότι, πρώτον, δεν κάνει ο καθένας μας για αγρότης και, δεύτερον, ότι χρειάζεται κάποιο - μικρό έστω - κεφάλαιο.

Στο Κέντρο Αγροτοδιατροφικής Επιχειρηματικότητας της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής γίνεται προσωπική συνέντευξη προκειμένου να δεχτούν κάποιον υποψήφιο για εκπαίδευση. Κι είναι απόλυτα λογικό. Εάν κάποιος δεν είναι αποφασισμένος να γίνει αγρότης αλλά το σκέφτεται ως λύση ανάγκης, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μιλήσει με έναν τουλάχιστον «ενεργό» αγρότη.

«Αλλά όχι με αγρότη 65 ετών που έχει 500 στρέμματα και τα προβλήματά του λυμένα» λέει ο Νάσος Χρυσίνας. «Να βρει έναν αγρότη που έχει τα πάντα εναντίον του: είναι σχετικά νέος, δουλεύει σκληρά, έχει λίγα στρέμματα και δεν παίρνει επιδοτήσεις. Αυτός θα του πει ότι ακόμη και για να φτάσει να βγάλει 500 κιλά να πουλήσει στη λαϊκή και να του μείνουν 50 ευρώ καθαρά στην τσέπη, θα πρέπει να έχει ήδη επενδύσει κάποια χρήματα για την καλλιέργεια, τα φάρμακα, ένα τρακτέρ, φορτηγάκι, πάγκο για τη λαϊκή κλπ. Θα πρέπει να βρει τον τρόπο να τα βρει όλα πολύ οικονομικά, να βγάλει από τη μύγα ξύγκι αλλά αυτό χρειάζεται γνώσεις κι εμπειρία. Ας μην ωραιοποιούμε τις καταστάσεις. Η δουλειά αυτή μπορεί να σε ανταμείψει αλλά απαιτεί πολλά από σένα. Και μπορεί και να σε κάψει. Χρειάζεται σκέψη και επίγνωση των δυσκολιών».

Γνωρίστε αγρότες, λοιπόν. Μιλήστε μαζί τους. Ζυγίστε τα κι αποφασίστε. Η επιλογή είναι πολύ σοβαρή και πολύ προσωπική υπόθεση.