Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχω γράψει αλλού για το τραγικό τέλος των πρώτων μου πειραμάτων μου με τριαντάφυλλα,
τα καταδικασμένα Tea Roses. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και κάτι έχω μάθει...όχι πολλά, αλλά λίγα και καλά. Τα πολλά απαιτούν πολλή μελέτη και ιδίως πολυετή πείρα υπό καλές συνθήκες, δηλαδή με κλίμα και χώμα που ευνοεί την καλλιέργεια των τριανταφυλλιών.
Σίγουρα οι δικές μας συνθήκες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. 

Τα λίγα που έμαθα:

• Ότι τα αναρριχόμενα τριαντάφυλλα προκόβουν πιο πολύ στο κλίμα μας από τα θαμνώδη. Όχι πάντα και όχι όλα αλλά οι πιθανότητές τους να ευδοκιμήσουν χωρίς χημική βοήθεια και προστασία είναι πολύ μεγαλύτερες. Ο λόγος νομίζω είναι ότι έχουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν τη σκιά που αποζητούν το καλοκαίρι και συγχρόνως να απολαμβάνουν τον ανοιξιάτικο ήλιο, που τους χρειάζεται για να ανθίσουν.
• Ότι τα μονά τριαντάφυλλα προκόβουν πιο πολύ από τα πολύφυλλα - είναι πιο κοντά στα άγρια. Σημειώστε ότι τα άγρια είναι όλα αναρριχόμενα.
• Ότι οι «παλιές» ποικιλίες (που έχουν αγωνιστεί για να επιζήσουν) αντέχουν στις συνθήκες μας πιο πολύ απ' τα ευπαθή υβρίδια.

Πάνω στα τρία αυτά συμπεράσματα βασίζεται η επιτυχία των τριαντάφυλλων στον κήπο μου.
Το πρώτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Δεν μ’ αρέσει η λέξη «αναρριχόμενο» - ίσως γιατί εμπεριέχει τις έννοιες «προσπάθεια» και «σύστημα» ή «οργάνωση»... Φαντάζεσαι το φυτό να υψώνεται προσεκτικά σπιθαμή-σπιθαμή, μελετώντας πού θα πάει έπειτα. Εγώ τα θέλω να σκαρφαλώνουν ανέμελα, να χώνονται όπου θέλουν και να απλώνονται. Η αγγλική λέξη “rambler” τους ταιριάζει πιο πολύ.

Εδώ και πολλά χρόνια διάβασα ένα βιβλίο απομνημονευμάτων μιας αγγλίδας που ζούσε στο Λάτσιο, λίγο έξω από τη Ρώμη. Ντρέπομαι αλλά δεν θυμάμαι ούτε το όνομα της, ούτε τον τίτλο του βιβλίου (που έχει εξαφανιστεί με τον τρόπο που έχουν τα βιβλία μου να εξαφανίζονται όταν τα θέλω). Ντρέπομαι γιατί οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στη γυναίκα αυτή που μου έβαλε την ιδέα να συνδυάσω ελιές και τριαντάφυλλα. Το βιβλίο μπορεί να το έχασα αλλά όχι τις σημειώσεις μου με τα ονόματα των ποικιλιών που είχε φυτέψει στον ελαιώνα της. Από εκείνες που αναφέρει, μπόρεσα να βρω πέντε στο περίφημο φυτώριο Classic Roses της Αγγλίας. (Ένα από τα καλά της ΕΕ για τους κηπουρούς είναι ότι μπορούμε να παραγγέλνουμε βολβούς και γυμνόρριζα φυτά από ξένα φυτώρια.)

Τέσσερις από αυτές έχουν επιζήσει. Τις φύτεψα πριν από 8 χρόνια και σήμερα έχουν θεριέψει. Μεγαλύτερη επιτυχία από όλες έχει η Rosa ‘Treasure Trove’. Κάθε χρόνο απλώνεται και παραπέρα στη μεγάλη ελιά κοντά στο σπίτι, με τα τρίχρωμα μπουκέτα της (τα μπουμπούκια έχουν βαθύ ροδακινί χρώμα, πρωτοανοίγουν σε απαλό ροδακινί και τέλος γίνονται κάτασπρα.) Μου άρεσε τόσο που φύτεψα βέργες πριν τρία χρόνια και σε άλλη ελιά αλλά ίσα-ίσα που είχε πιαστεί στα επάνω κλαδιά κι ετοιμαζότανε να ανθίσει, ήρθε ένα συνεργείο της ΔΕΗ και κατακουτσούρεψε το δέντρο γιατί ήταν πολύ κοντά στα σύρματά τους. Τώρα έχει συνέλθει κάπως αλλά φοβάμαι την επόμενη επιδρομή...

Σε άλλη ελιά μεγαλώνει η Rosa ‘Paul’s Himalayan musk’.  Αυτή προτιμάει να μένει στα χαμηλά.

Η τρίτη, που μοιάζει πολύ με άγρια, είναι η ροζ Rosa ‘Kiftsgate Rambler’. Το μοναδικό της ελάττωμα είναι ότι τα ανθάκια της είναι αρκετά μικρά και χάνονται μέσα στη φυλλωσιά.
Έτσι και οι τριανταφυλλιές πάρουν μπρος μέσα στο δέντρο, παύω αναγκαστικά να ασχολούμαι... και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Δεν έχει πια ούτε πότισμα ούτε κλάδεμα, ακολουθεί την τύχη της ελιάς.
Έχω την τύχη να έχω πολλές ελιές, γι' αυτό και μπορώ και τις «αχρηστεύω» έτσι. Δε σας το συστήνω αν έχετε λίγες όλες-όλες, γιατί με την τριανταφυλλιά μπλεγμένη στα κλαριά της η καημένη η ελιά δεν θα μπορέσει να διευκολύνει τη συλλογή καρπού, ούτε θα μπορεί να κλαδευτεί σωστά.

Η τέταρτη, η Rosa ‘Mme Alfred Carriere’, δεν τα κατάφερε να σκαρφαλώσει σωστά στο δέντρο της και πριν μερικά χρόνια τη μεταφύτεψα δίπλα στο σπίτι όπου ευτύχησε. Το κρεμ χρώμα της ταιριάζει απόλυτα με την ξεθωριασμένη ώχρα του τοίχου.

Στον ίδιο τοίχο με μεγάλη επιτυχία σκαρφαλώνει η Rosa ‘Mermaid’. Τα τεράστια μονά άνθη της έχουν ένα χρώμα γλυκό, ανοιχτό κίτρινο.

Στην παλιά μάντρα είναι οι δύο πανάρχαιες ποικιλίες Rosa chinensis. Από αυτές αγαπώ ιδιαίτερα την ‘Mutabilis’ που αλλάζει χρώματα καθώς ωριμάζει.

Δύο καινούργιες ποικιλίες άνθισαν φέτος για πρώτη φορά στις ρίζες των δέντρων... του χρόνου ελπίζω να έχουν αρχίσει να σκαρφαλώνουν.

Είναι οι ‘Awakening’  και  ‘Leverkusen’.