Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η ημιμάθεια δεν είναι καλός σύντροφος. Έτσι αρκετοί Άγγλοι ή Γερμανοί καταναλωτές γράψανε πολλά εναντίον της πρόσφατης απόφασης της ΕΕ, που δεν επιτρέπει πλέον από 1/1/14 να υπάρχει χύμα ελαιόλαδο στα τραπέζια των εστιατορίων. Δηλαδή να μην υπάρχει η δυνατότητα να σερβίρεται το πολύ φτηνό Ισπανικό (κυρίως) ελαιόλαδο (αν είναι ελαιόλαδο) στους ανύποπτους καταναλωτές των εστιατορίων. Και καλά, στην Ιταλία και την Ισπανία όντως βουτάνε από μπολάκι και δοκιμάζουν ελαιόλαδο και στα πιο φτηνά  εστιατόρια. Αλλά στην Ελλάδα ούτε ένα στα εκατό εστιατόρια δεν προσφέρει τέτοια δυνατότητα, παρά μόνο κάποια χάϊ, για υψηλά βαλάντια, γκουρμέ εστιατόρια.
Εδώ ο κόσμος βάζει λάδι από ένα άθλιο βρωμιάρικο κανατάκι, το οποίο κανείς δεν ξέρει τι περιέχει (συνήθως σπορέλαιο 50%) και κανείς δεν το ελέγχει.

Φαντάζεστε ποτέ κάποιους από αυτούς που τσιρίζουν για τη χαμένη τιμή της ελαιοπαπάρας να δοκιμάζουν σε εστιατόρια ανώνυμα κρασιά, βγαλμένα από σκουριασμένους ντενεκέδες και να λένε
«τι εξαιρετικό κρασί...». Αντιθέτως νομίζω όλοι δοκιμάζουν κρασί από σφραγισμένες επώνυμες φιάλες που πάντοτε, μα πάντοτε, ανοίγονται μπροστά τους και ποτέ λίγο παραπίσω. Μα καλά, βάζουν ποτέ να πιουν κρασί από τη μισογεμισμένη κανάτα του προηγούμενου πελάτη; Έτσι λοιπόν, αυτοί οι ίδιοι, φαίνεται ότι θέλουν όταν είναι στην ταβέρνα ή το εστιατόριο, να βάζουν στη σαλάτα τους μία κίτρινη ελαιώδη ουσία, ανώνυμου παρασκευαστή, ίσως Ισπανού ή Μαροκινού, που την ρίχνουν μέσα από ένα αμφιβόλου καθαριοτητος διάφανο κανατάκι. Σκέτη νοστιμιά, μεγάλε μου. Όταν μάλιστα βουτάνε το ψωμάκι τους μέσα σε ένα μπολάκι με το ίδιο κιτρινωπό υγρό, φαίνεται ότι απολαμβάνουν καλύτερα την γεύση του «ελαιόλαδου» αναφωνώντας «τι καλό λάδι βρε παιδί μου!».

Δε θα ξεχάσω πρόπερσι που έτυχε να μιλήσω ένα μεσημέρι με τον πρόεδρο πολύ γνωστής εταιρείας μηχανημάτων ελαιοτριβείων και μου έλεγε θυμωμένος ότι στην Κρήτη σερβίρανε στα εστιατόρια σπορέλαια πάνω στα τραπέζια αντί για... ελαιόλαδο. Μου έλεγε τότε... πότε επιτέλους στην Ελλάδα θα σταματήσουν στα ελαιοτριβεία να μιλάνε μόνο για την ποσότητα και θα αρχίσουν να ασχολούνται και με την ποιότητα του ελαιόλαδου που παράγουν; Πότε θα αρχίσετε να ασχολείστε με τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά των ελαιολάδων σας; Με το αν καίνε λίγο στον λαιμό, αν είναι και λίγο πικρά, αν έχουν έντονα ή χαμηλής έντασης αρώματα; Όλα αυτά είναι απαραίτητα στοιχεία ακόμα και από τη νομοθεσία (όπως και η οξύτητα) για να πούμε ότι ένα ελαιόλαδο είναι «εξαιρετικό παρθένο»!
Αυτά όμως είναι ακόμα ολίγον μακράν από εμάς. Ίσως τώρα με την κρίση βλέπω να έχει αρχίσει να αλλάζει κάτι στα σοβαρά και ο κόσμος να μιλάει για την ποιότητα των ελαιόλαδων. Ο κόσμος βλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά με το ελαιόλαδο και έχει αρχίσει και ψάχνεται...

Και, εντάξει, δεν είδα ούτε έναν από αυτούς τους ειδικευόμενους ελαιογνώστες να έχουν γράψει (σιγά να μη το 'ξεραν) ότι στην Ιταλία το σύστημα της μη επαναγεμιζόμενης φιάλης στα εστιατόρια εφαρμόζεται ήδη εδώ και δύο χρόνια (με απόλυτα πιστή εφαρμογή) αλλά και πως επιπλέον όλες, μα όλες οι φιάλες ελαιόλαδου στα supermarkets της Ιταλίας έχουν και αυτές το ίδιο πώμα (περίπου σαν αυτό των σκληρών ποτών). Γιατί άραγε επέκτειναν το σύστημα αυτό σε όλα τα μπουκάλια οι Ιταλοί; Και αυτοί είναι κατά των συμφερόντων τους; Ή μήπως είναι λίγο πιο μάγκες και κοιτάνε εδώ και 30 χρόνια την ΠΟΙΟΤΗΤΑ στο ελαιόλαδο;

Σκεφτήκανε οι στην Ελλάδα (μονίμως) διαμαρτυρόμενοι μήπως τυχόν αυτό το μέτρο βοηθήσει τους μικρούς έλληνες παραγωγούς και ανώνυμους σήμερα τυποποποιητές που παράγουν κάποια ποιοτικά ελαιόλαδα και ότι έτσι θα μπορέσουν να προβάλλουν τις ετικέτες τους σε τραπέζια εστιατορίων; Μήπως έτσι το ποιοτικό ελαιόλαδο αρχίζει να ξεχωρίζει και να μαθαίνεται; Και μήπως, ίσως, έτσι σε τουριστικές περιοχές κάποιοι ξένοι θα αρχίσουν να τα ξεχωρίζουν και να πουν και ένα «μπράβο, δεν περίμενα ότι η Ελλάδα κάνει τέτοια καλά ελαιόλαδα»; Μα από πού θα μάθει ένας τουρίστας των 3 ή 4 ημερών ότι στην Ελλάδα έχουμε καλά ελαιόλαδα; Από πού; Από τα μπολάκια της παπάρας;
Μα καλά, δεν μπορούμε να δούμε ότι μπορεί να έχει γίνει κάτι το (πολύ) καλό μια φορά, χωρίς να γκρινιάξουμε και να πούμε ένα μεγάλο μπράβο;

Αλλά να δούμε το θέμα μας και από την πλευρά του καταναλωτή. Θίγεται επειδή θα χάσει την παπάρα του; Δε νομίζω... αν θέλει να κάνει παπάρα από μπολάκι θα μπορεί άνετα να βάζει από το σφραγισμένο, μη επαναγεμιζόμενο, επώνυμο μπουκαλάκι του σε ένα μπολάκι και να συνεχίσει την απόλαυση του. Αλλά δε θα του τύχει αυτό που μου έτυχε σε πολύ γνωστό εστιατόριο στο Γκάζι προ 2-3 ετών, όπου υπήρχαν στα τραπέζια επώνυμα μπουκαλάκια των 250 ml αλλά τα είχαν (ξανα)γεμίσει με ένα φρικτό ταγγισμένο ελαιόλαδο. Αυτά από εδώ και πέρα τέρμα ! Όλοι θα δουν σε λίγο καιρό τα ευεργετικά αποτελέσματα από το νέο μέτρο. Το ελληνικό ελαιόλαδο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να κρίνουμε τα θέματα του έτσι τόσο επιπόλαια και ειρωνικά, δήθεν επαναστικά. Εχουμε πάρα πολύ δρόμο να διανύσουμε στον ανήφορο της ποιοτικής αξιολόγησης, στον ανταγωνισμό των διεθνών ελαιόλαδων. Δίπλα μας μαρσάρουν και τρέχουν οι Τούρκοι, οι Τυνήσιοι, οι Μαροκινοί, οι Κροάτες, οι Σλοβένοι. Ας αφήσουμε την γκρίνια μια φορά και ας πάμε ένα βήμα λίγο πιο μπροστά.