Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την περασμένη Κυριακή γύρισα πρωί πρωί από τον λαχανόκηπο μ’ ένα καλάθι φρεσκοκομμένα κολοκυθάκια. Εδώ θα κάνω μια εξομολόγηση: δεν αγαπώ τα βραστά κολοκύθια. Τα τρώω μεν αλλά δεν τα αγαπώ σε αντίθεση με τα τηγανητά, γιαχνί, γεμιστά, παπουτσάκια, σούπα - ακόμα και ωμά, που τα λατρεύω. Αντιθέτως ο άντρας μου τρελαίνεται για βραστά κολοκυθάκια και από τότε που άρχισαν να ωριμάζουν τα δικά μας, για να μη του χαλάσω το χατίρι, βαρέθηκα να τα τρώω.
Αυτή τη φορά και με την δικαιολογία ότι ήταν λίγο μεγάλα για σαλάτα ήμουν αποφασισμένη να φτιάξω κάτι πιο αρεστό σε μένα.

Το πιο αρεστό απ' όλα, κι απ' τα πιο αγαπημένα μου φαγητά στον κόσμο, είναι το μπριάμι.
Ακόμα όμως είναι πολύ νωρίς για μελιτζάνες, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση. Θυμήθηκα μια πολύ δελεαστική συνταγή της Μαρίας Τσέκου για τάρτα με κολοκυθάκια που είχα διαβάσει εδώ πριν από λίγες μέρες και ενθουσιασμένη αποφάσισα να προχωρήσω.

Μόνο που είχα λογαριάσει χωρίς τον νοικοκύρη... Από τα 16 διαφορετικά υλικά της Μαρίας μου έλειπαν τα 7, που μετράνε για περισσότερα αναλογικά, αν υπολογίσετε ότι μέσα σε εκείνα που είχα ήταν το λάδι, το αλατοπίπερο και το παγωμένο νερό! Ήταν Κυριακή και τα μαγαζιά κλειστά. Εγκατέλειψα μήπως τα σχέδια μου; Όχι. Στο κάτω-κάτω είχα περίσσεια από κολοκύθια - το πιο σημαντικό. Αποφάσισα ότι ήταν η ευκαιρία να αποδείξω στον εαυτό μου την θεωρία ότι η συνταγή είναι εκεί για να σου δίνει ιδέες και εφόσον διαθέτεις κοινή λογική και καταλαβαίνεις τη φύση των συστατικών και τον ρόλο που παίζει το καθένα στο τελικό αποτέλεσμα, μπορείς άνετα να αυτοσχεδιάσεις.

Ζύμη
Το πρώτο συστατικό που μου έλειπε ήταν το «αλεύρι όλων των χρήσεων». Κανένα πρόβλημα.
Οι πιο πολλοί από εμάς θυμόμαστε την εποχή που το αλεύρι ήταν ένα και εξ ορισμού προσφερόταν για όλες τις χρήσεις. Στο ντουλάπι είχα ένα πακέτο αλεύρι ειδικό για κέικ. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουνα, γιατί το επόμενο συστατικό που μου έλειπε ήταν το μπέικιν πάουντερ. Τα αλεύρια για κέικ διαφέρουν από τα άλλα στο ότι περιέχουν κάτι που κάνει το κέικ να φουσκώνει... μπέικιν πάουντερ ή κάτι αντίστοιχο. Τώρα αν οι αναλογίες ήταν εκείνες που απαιτούσε η συνταγή δεν μπορούσα να το ξέρω, πάντως πολύ δεν μπορούσαν να διαφέρουν... Το πολύ πολύ θα ήταν η κρούστα λίγο πιο αφράτη. Μικρό το κακό!
Προχώρησα με τα υπόλοιπα υλικά που διέθετα (βούτυρο αλάτι και νερό), έφτιαξα τη ζύμη και την έβαλα στο ψυγείο να ξεκουραστεί και να σφίξει.

Γέμιση
Με την αυτοπεποίθηση που μου χάριζαν τα στρουμπουλά κολοκυθάκια μου τα έκοψα και άρχισα να τα σωτάρω προσθέτοντας χλωρά σκορδάκια απ’ τον κήπο. Δεν ήμουν καθόλου πτοημένη από την έλλειψη των σωστών τυριών (ροκφόρ και γραβιέρας) γιατί τυριά πάντα βρίσκονται στο ψυγείο μου.
Το δυνατό ροκφόρ θα μπορούσα να το αντικαταστήσω με παρμεζάνα πιπεράτη τριμμένη και ανακατεμένη με λίγη φέτα για την υφή. Η μοτσαρέλα μπορούσε να υποκαταστήσει την γραβιέρα, πιο άνοστη (λίγο αλατάκι) βέβαια αλλά με τη σωστή υφή. Ελάχιστη ζάχαρη θα έδινε την υπόγλυκη γεύση. Πάει κι αυτό.

Χτύπησα τα χωριάτικα αυγά απ' το κοτέτσι της γειτόνισσας και αντιμετώπισα την επόμενη έλλειψη: κρέμα γάλακτος. Τι είναι η κρέμα; Είναι το λίπος του γάλακτος. Χρησιμοποίησα λοιπόν λίγο γάλα με την προσθήκη λιωμένου βουτύρου, που είναι λίπος γάλακτος.

Η τελευταία έλλειψη ήταν η τριμμένη φρυγανιά. Θα μπορούσα να τρίψω ξερό ψωμί, μόνο που δεν έχω ποτέ γιατί όλα τα ξεροκόμματα πάνε στη γειτόνισσα για τις κότες. Ο σκοπός της φρυγανιάς στην τάρτα είναι να απορροφήσει τα περίσσια υγρά από τα κολοκύθια. Κάτι άλλο θα μπορούσε να παίξει τον ίδιο ρόλο... τραχανάς ή ρύζι ας πούμε. Διάλεξα το ρύζι γιατί από τραχανά μου βρισκότανε μόνο ξινόχοντρος που παραέχει δική του γεύση.

Την τελευταία στιγμή πρόσθεσα και ψιλοκομμένο δυόσμο. Δεν ήταν στη συνταγή αλλά πάει πολύ με τα κολοκυθάκια και το μόνο συστατικό με το οποίο δε θα συμφωνούσε ήταν το ροκφόρ - που έτσι κι αλλιώς δεν είχα.

Την ώρα που ψηνόταν η τάρτα μου σκεφτόμουνα την εποχή που άρχισα να μαγειρεύω, φοιτήτρια στην Αμερική, με τη βοήθεια ενός συνοπτικού Τσελεμεντέ μεταφρασμένου σε κακά αγγλικά που είχα βρει στο ελληνικό μπακάλικο. Τι πανικός με έπιανε αν δεν είχα τα σωστά υλικά, τις σωστές ποσότητες, τα σωστά σκεύη. Ήμουν βέβαιη ότι η παραμικρή παρασπονδία θα κατέληγε σε κατεστραμμένο φαγητό. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πως αν γνωρίζω και καταλαβαίνω τα υλικά, τους ρόλους τους και τις αλληλοεπιδράσεις τους μπορώ να αυτοσχεδιάζω άνετα.

Η τάρτα μου βγήκε νοστιμότατη. Βέβαια δεν είχε την ιδιαίτερη γεύση που θα της είχε δώσει το ροκφόρ. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να το έχω.
Ευχαριστώ, Μαρία!