Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την παντρειά της αρχόντισσας μελιτζάνας θα την κάνουμε με γλυκιές πιπεριές Φλωρίνης, ξεφλουδισμένες και ψιλοκομμένες - τόσους δα μικρούς κύβους. Τα κέρατά της τα φοράμε με πολύ ψιλοκομμένες πιπερίτσες, ροζ και πράσινες, από την ομώνυμη ποικιλία. Μη με ρωτήσετε γιατί ακριβώς ονομάζω το εκλεκτό αυτό προσφάγι «πολίτικο». Ίσως επειδή η ασυναγώνιστη νοστιμιά του στηρίζεται στη λιτότατη επεξεργασία, δίχως περιττά τσαλίμια, του τρισεύγενου βασικού συστατικού. Και πάντως θυμάμαι καλά πως ως «μελιτζανοσαλάτα πολίτικη» καταγραφόταν σε κάποιο έγκυρο συνταγολόγιο, που με έπεισε ν’ ακολουθήσω τις οδηγίες για την παρασκευή του - κάτι που δε μετάνιωσα ποτέ μου, αφού από τότε, ξεχνώντας τις λεπτοδουλεμένες δήθεν αλοιφές, μόνο στην τσουρουφλισμένη σαρκώδη υφή του ορκίζομαι.

Και κάτι τελευταίο στον μικρό μας πρόλογο: θα έχει ήδη φανεί, ελπίζω, πως έχω γενικώς σε μεγάλη εκτίμηση τις σύγχρονες κουζινομηχανές. Μας απαλλάσσουν συχνά από βαριές αγγαρίες κι εξίσου συχνά μας δίνουν καλύτερα αποτελέσματα από τις μακρόσυρτες κι επίπονες εργασίες με το χέρι (π.χ. μαρέγκα, ζύμες για τάρτες και ούτω καθεξής). Όμως, για το περί ου ο λόγος άρτυσμά μας, δε γίνεται λόγος. Θέλει απαραιτήτως επιμελημένο ανακάτεμα σε μια γαβάθα, ούτε μίξερ ούτε μπλέντερ ούτε καν γουδοχέρι. Κινδυνεύουμε διαφορετικά να πέσουμε ξανά στην παγίδα τής ακατονόμαστης αλοιφής.

Η πολίτικη μελιτζανοσαλάτα μου

Χρειαζόμαστε

Βάζουμε πρώτα τις μελιτζάνες και τις μεγάλες πιπεριές (Φλωρίνης) να καψαλιστούν καλά απ’ όλες τις μεριές. Πάνω σε αναμμένα κούτσουρα στην εξωτερική ψησταριά μας ή, μέσα στο σπίτι, πάνω στα μάτια του γκαζιού της κουζίνας μας ή σε πρόχειρα μικρά γκαζάκια - κι αν δεν έχουμε αυτές τις ευκολίες, στο δυνατό γκριλ του ηλεκτρικού φούρνου. Θέλουμε να τσουρουφλιστούν απ' έξω καλά, τι λέω, να μαυρίσουν πάνω ή κάτω απ’ τη φωτιά, ενόσω θα σιγοψήνεται από μέσα η εύγευστη ψίχα τους. Η μυρουδιά τού καμένου θα πρέπει ν’ ακούγεται οπωσδήποτε στη δροσερή σαλάτα μας.

Εν τω μεταξύ λιώνουμε τις σκελίδες του σκόρδου με το ειδικό εργαλείο και τις ρίχνουμε σε μια μικρή πήλινη γαβάθα (ή γυάλινο μπολ). Έχουμε ψιλοκόψει και τα πιπεράτα κερατάκια μας και τα προσθέτουμε στο σκεύος για το σαλατικό μας. Αλατοπιπερώνουμε. Ραντίζουμε με λίγο λάδι, που γρήγορα θ’ αρωματιστεί δεόντως. Ξεφλουδίζουμε προσεχτικά τις καψαλισμένες μελιτζάνες και πιπεριές μας (τις έχουμε αφήσει προς τούτο να κρυώσουν λίγο, σκεπασμένες μες στη γαβάθα μας με μία μεμβράνη - θα μας διευκολύνει πολύ στο ξεφλούδισμα η πρόσθετη αυτή φροντίδα). Τις πιπεριές θα τις κόψουμε σε κυβάκια ενώ από τις μελιτζάνες θα κρατήσουμε βέβαια μόνο τη χυμώδη ψίχα, αφαιρώντας ενδεχομένως τα πολλά σπόρια - λίγα απ’ αυτά αν γλιστρήσουν μες στη σαλάτα μας κακό δεν κάνει, αντιθέτως, δίνουν κι αυτά τη νοστιμιά τους.

Και τώρα ανακάτεμα. Μ’ ένα πηρούνι πολτοποιούμε πρώτα ελαφριά το μίγμα μας, που το δουλεύουμε επίμονα εν συνεχεία με το λάδι που μας μένει, (αν η ψίχα μας είναι πληθωρική, ίσως να χρειαστεί λίγο παραπανίσιο λάδι) και με τον χυμό του λεμονιού (σταγόνα σταγόνα σχεδόν ετούτος εδώ και προσοχή να μη ξινίσει η σαλάτα μας). Έτοιμοι είμαστε να προσθέσουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό - είναι η πιο παραδοσιακή εκδοχή του προσφαγιού μας, αλλ’ ομολογώ την προσωπική μου προτίμηση για τα φυλλαράκια του βασιλικού. Λίγο δούλεμα ακόμα και τοποθέτηση στο ψυγείο για λίγη ώρα πριν σερβιριστούν οι φίλοι. Θα με θυμηθείτε, μα την αλήθεια.