Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τώρα που ξεκινά ο Ιούλιος και περνάμε στο κατακαλόκαιρο, το ελληνικό τοπίο μπαίνει στη θερινή του νάρκη. Η γη μας επιστρέφει στα χρώματα της φύσης της, τα γήινα: του βράχου, της άμμου, της πέτρας, του πηλού, του χόρτου του ξερού. Τα περιγράμματα γίνονται ξεκάθαρα, έντονα, γυμνά. Άλλη ομορφιά αυτή, πιο αυστηρή και απόλυτη... Το φως και η σκιά δεσπόζουν.

Πριν όμως χαθεί τελείως η ποικιλία της άνοιξης, μας προσφέρεται μια τελευταία επίδειξη χρώματος, γεμίζοντας τους αγρούς και τους λόγγους με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου, του χρώματος του ήλιου· μια τελευταία αναλαμπή.

Με τη ζέστη χάνεται και ο μικρόκοσμος των χρωμάτων, τα μικρά πολύχρωμα λουλουδάκια που έπρεπε να γονατίσεις στο χορτάρι για να τα θαυμάσεις. Γύρω μόνο η μεγάλη κλίμακα, οι αδρές πινελιές που είτε χρωματίζουν είτε χάνονται.

Στις πλαγιές τα ολάνθιστα σπάρτα (Spartium junceum) έχουν περάσει την ακμή τους αλλά συνεχίζουν να δεσπόζουν.

Σε αγρούς πλήθος αγκάθια κατακίτρινα (Scolymus hispanicus) με ζωηρά πράσινα φύλλα, έρχονται σε όμορφη αντίθεση με τα ξερά χόρτα.

Στις άκρες του δρόμου τα διάφορα μαραθοειδή με τις δαντελλωτές κεφαλές τους, τέτοια ποικιλία που μόνο ξεχωρίζουν τα πανύψηλα Smyrnium perfoliatum.

Μέσα στο κτήμα δένω χρωματιστό σπάγκο στο πραγματικό μάραθο (Foeniculum vulgare) για να το ξεχωρίσω όταν έρθει η στιγμή να μαζέψω τον μαραθόσπορο.

Οι άσπρες κεφαλές των αγριοκαρότων χάνονται ανάμεσα τους. Ανθισμένη και η Φλόμα (Verbascum phlomoides) με τα χνουδωτά ασημένια φύλλα.

Παντού διάφορα ανθισμένα ραδικοειδή όλων των μεγεθών και χρυσών αποχρώσεων. Μέχρι πριν δύο εβδομάδες (άργησαν οι ζέστες φέτος) το αντι-γκαζόν μου ήταν κατακίτρινο. Και οι αγροί ήταν γεμάτοι σπαθόχορτο ή βαλσαμόχορτο (Hypericum perforatum).

Ίσα ίσα πρόλαβα πριν δέκα μέρες να το μαζέψω ανθισμένο για να φτιάξω το μαγικό λαδάκι που περιγράφει ο Φιλάρετος.

Σε λίγες μέρες και το τελευταίο κίτρινο θα έχει χαθεί αφήνοντας μας την αυστηρή απλότητα του ελληνικού καλοκαιρινού τοπίου.