Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

«Ένα μπιφτέκι προ του γάμου είναι ό,τι χρειάζεται. Γεύμα ελαφρόν και βιταμινούχον. Κι από αύριο πια φαΐ σπιτίσιο... όχι να τρώμε πια στις παλιοταβέρνες!» Κάπως έτσι ο Θανάσης Βέγγος τρώει το τελευταίο του εργένικο γεύμα, πριν πάθει αμνησία και ξεχάσει να πάει στην εκκλησία για να παντρευτεί την Ανουσάκη και μάλιστα το απολαμβάνει στην... ταβέρνα που δουλεύει!

Προ ετών έμεινα για ένα διάστημα άνεργος και άφραγκος. Είχα κλειστεί στο σπίτι και είχα κόψει, αναγκαστικά, όλες τις εξόδους. Μαγείρευα μόνος το φαγητό μου και μάλιστα στις απολύτως απαραίτητες ποσότητες, καθότι ψώνιζα σαν Σουηδός, ένεκα η οικονομική στενότης, δηλαδή τρεις ντομάτες, δυο αγγουράκια, διακόσια γραμμάρια κιμά, ακριβώς την ποσότητα που θα μαγείρευα καθημερινά, δύο γεύματα ημερησίως, συν το σαλατικό μου και ολίγα φρούτα. Αντίστοιχα ψώνιζα χύμα το φαγητό των γάτων μου καθώς και το εσπρεσάκι μου, χύμα, προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο μέχρι να έρθει καμιά δουλειά μετά ρευστού. Και βεβαίως η δουλειά ήρθε και ξελάσπωσα, που λένε, αλλά εν τω μεταξύ είχαν συμβεί τα εξής τινά:

Είχα μάθει να μαγειρεύω καλύτερα από πριν.
Αγοράζοντας λίγες και τις απαραίτητες ποσότητες έμαθα να απολαμβάνω τη φρεσκάδα των υλικών ως απόλυτα απαραίτητη για ένα υγιεινό και νόστιμο φαγητό.
Επίσης «έστρωσε» το στομάχι μου, δεν είχα ενοχλήσεις, δεν πάθαινα δυσπεψίες και ακολούθως η ευεξία μου αυξήθηκε. Διότι βεβαίως η καλή διάθεση, αγαπητοί μου, εξαρτάται τα μάλα από την ποιότητα της τροφής μας - δείξε μου πώς τρως και τι, να σου πω πώς θα αισθανθείς.

Επιπροσθέτως έγινα πιο εκλεκτικός στο φαγητό, έως και στραβόξυλο και ανάποδο μπορώ να πω, και μάλιστα έμαθα πλέον να ξεχωρίζω, αν έτρωγα εκτός σπιτιού, τα φρέσκα από τα μπαγιάτικα, τα καλομαγειρεμένα και ακολούθως έγινα καλύτερος γνώστης και της μαγειρικής και των υλικών της.

Προσφάτως βρέθηκα σε βαφτίσια εκτός Αθηνών. Σε παραδοσιακό μοναστήρι, κοντά σε πόλη που φημίζεται για τα κρέατά της. Το τραπέζι έγινε σε χώρο δεξιώσεων, αντί για παραδοσιακή τοπική ταβέρνα ή εξοχικό κέντρο, όπως θα περίμενε κανείς. Το δε φαγητό μετριοδέστατο. Μπεσαμέλ στα ορεκτικά και κρέμες γάλακτος, πατάτες ξερές, κρέας αγνώστου προελεύσεως και τρυφερό σαν λάστιχο σαγιονάρας - μόνο το χωριάτικο ψωμί με παρηγόρησε λίγο. Επέστρεψα με το στομάχι χάλια και το φαγητό να μου έχει κάτσει σαν τούβλο. Τρόμαξα να συνέλθω.

Γι’ αυτό δώστε μάχη. Επιβραβεύστε τα «σπιτικά» εστιατόρια. Με τα καλής ποιότητας φρέσκα υλικά. Προτιμήστε τις απαραίτητες ποσότητες, δεν υπάρχει λόγος στην πόλη να αποθηκεύεις, τα μαγαζιά είναι ανοιχτά συνεχώς. Επιλέγουμε φρούτα και λαχανικά εποχής. Και ψωνίζουμε από τους πωλητές που σέβονται αυτά που πωλούν και μας κατατοπίζουν για το εμπόρευμά τους. Ας αγνοήσουμε τους «ξερόλες» μανάβηδες. Κηρύσσω από τη στήλη των Bostanistas την επανάσταση για την επικράτηση της σπιτικής ποιότητας στο φαγητό! Ναι στις ταβέρνες σκέτες, χωρίς το πρόθεμα «παλιο-» μπροστά.
Και βεβαίως επιστρέψτε τα απαράδεκτα πιάτα που σας σερβίρουν, αρνηθείτε να τα πληρώσετε!

Κοιτάζω τα λεμονάκια μου στη βεράντα. Το δεντρολιβανάκι και τη ρίγανη στις γλάστρες. Τη μικρή μου ντοματιά. Τα πιάνω και τα μυρίζω. Τέτοιες μυρωδιές πια θα αναζητώ.

Υγιαίνετε!