Μπεκάτσες σαλμί της μητέρας μου
Δεν ήταν σπουδαία μαγείρισσα, ενώ σίγουρα ήταν ασυναγώνιστη στη ζαχαροπλαστική. Όμως, οι μπεκάτσες σαλμί που ετοίμαζε η μητέρα μας για το Χριστουγεννιάτικό μας τραπέζι, όταν βρισκόταν βέβαια το τυχερό πεσκέσι, δεν είχαν ούτε πρόκειται να βρουν ποτέ το ταίρι τους. Το ίδιο το καλοψημένο κυνήγι ήταν σκέτη αμαρτία, αλλά οι φρυγανιές πάνω στις οποίες ακουμπούσαν τα επιδέξια κομμένα στήθη και τα μπουτάκια των πουλιών, ποτισμένες με τη μαυροκόκκινη σάλτσα από τα σηκωτάκια τους, ήταν ίλιγγος πλέον σωστός. Έκανα το λάθος μια γιορτινή πάλι μέρα να το ζητήσω αυτό το πιάτο σ’ ένα ονομαστό Λονδρέζικο εστιατόριο, όπου επιστατούσε ένας επηρμένος Γάλλος αρχιμάγειρος κι ήταν τέτοια η απομάγευσή μου, που δεν νομίζω πως αντέχω να ξανακάνω τη δοκιμή του. Ας μείνει κάπου εκεί στον «χαμένο χρόνο» μου.