Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η ιστορία είναι αληθινή και μου την έχει διηγηθεί φίλος αυτόπτης / αυτήκοος μάρτυρας. Προετοιμαζόμενος να γυρίσει τον «Μεγάλο Ερωτικό» του, ο Παντελής Βούλγαρης είχε προσκαλέσει τον Ανδρέα Εμπειρίκο σε μιαν ιδιωτική προβολή του «Προξενιού της Άννας» - προφανώς για να εξασφαλίσει τη συγκατάθεσή του για το γύρισμα της νέας ταινίας του, εμπνευσμένης από το έργο του μέγιστου ποιητή μας. Ο Εμπειρίκος παρακολούθησε σιωπηλός το Προξενιό, αλλάζοντας μόνο λίγες χαμηλόφωνες γελαστές κουβέντες με τον μικρό του γιο, τον Λεωνίδα, που καθόταν πλάι του. Στο τέλος της προβολής δεν έκρυψε την ευαρέσκειά του με το εξής πραγματιστικό σχόλιο (για έναν ακραιφνή σουρεαλιστή, αυτό κι αν είναι υπέρβαση): «Μου άρεσε τόσο πολύ, κύριε Βούλγαρη, που στην ταινία σας τα μακαρόνια σερβίρονται σωστά, όπως τους πρέπει: λευκά με τη σάλτσα από δίπλα.»

Κάναμε τις προάλλες την λάθος, ολέθρια όπως αποδείχθηκε, επιλογή, ν’ ανακατέψουμε σε μια βαθιά πιατέλα τα βρασμένα με όλους τους τύπους, αλλά  σαφώς φαρδομάνικα, μακαρόνια μας - ταΐζαν δέκα και βάλε, όχι έξι φίλους που είχαμε στο τραπέζι -, με τη σπιτική, κάπως τσιφούτικη αυτήν τη φορά, σάλτσα pesto που είχαμε ξεχωριστά ετοιμάσει. Το εύλογο αποτέλεσμα: αδύνατον να νοστιμέψει, όπως θα’ πρεπε, το al dente μεν αλλά πληθωρικό νερόβραστο - πώς να το κάνουμε - ζυμαρικό.
Ενώ αν είχαμε αφήσει τους φίλους να σερβιριστούν μόνοι τους στα πιάτα τους, σίγουρα θα την έβρισκαν την ποθητή ισορροπία.

Ας είναι. Με το σημερινό σημείωμα επιχειρώ να επαναφέρω την τάξη στο σερβίρισμα της κατ’ εξοχήν καλοκαιρινής αυτής μακαρονάδας. Υπάρχει όμως κι άλλος ένας λόγος - ο κύριος ίσως - που μπαίνω σ’ αυτήν τη διαδικασία. Θέλω να σας συστήσω ν’ αντικαταστήσετε - εν μέρει έστω - στη σάλτσα πέστο το κουκουνάρι με φιστίκι Αιγίνης. Ας μη μου καταλογιστεί, παρακαλώ, υπερβάλλων τοπικιστικός ζήλος. Σαφώς νοστιμότερη και ευεργετικότερη για την υγεία μας είναι η ψίχα του φιστικιού από το κουκουνάρι, δένει αρμονικότερα με τον βασιλικό και το σκόρδο, ενώ φωτίζει επίσης πιο ελκυστικά το άρτυμά μας. Και τουλάχιστον θα σας παρακινήσει ν’ αποφύγετε τις ετοιματζήδικες σάλτσες πέστο - μερικές από τις οποίες, δε λέω, είναι αρκετά αξιόπιστες.

Pesto με φιστίκι Αιγίνης

Χρειαζόμαστε

Ας μη παιδευτούμε τώρα με το γουδί και το γουδοχέρι (αν και μια φορά στις τόσες αξίζει να δοκιμάσει κανείς την εμπειρία). Στο εξυπηρεικό μούλτι, λοιπόν, πρώτα τα φυλλαράκια του βασιλικού και του μαϊντανού μαζί με τις λιωμένες σκελίδες του σκόρδου και  λίγο λάδι. Θα πρέπει τα υλικά μας ν’ ανακατευτούν καλά.

Προσθέτουμε την ψίχα του φιστικιού Αιγίνης (ξεφλουδισμένα τα φιστίκια μας αφού τα’ χουμε αφήσει για λίγο σε βραστό νερό) και το ελαφριά καβουρντισμένο κουκουνάρι (για κείνους που το θέλουν οπωσδήποτε, είπαμε). Γερό ανακάτεμα πάλι με τη βοήθεια ξανά λίγου λαδιού - η σάλτσα μας θα πρέπει ήδη να είναι αρκετά λεία, όχι όμως να μοιάζει και να είναι αλοιφή.

Τελευταίο στη σειρά το τριμμένο τυρί μαζί με το υπόλοιπο λάδι. Σε κίνηση εκ νέου το μούλτι, για μια τελευταία φορά. Ελέγχουμε αν και πόσο αλατοπίπερο μας χρειάζεται, καθώς επίσης και την οξύτητα της σάλτσας, που μπορεί βέβαια να ενισχυθεί, με μεγάλη πάντως προσοχή, με σταγονίτσες λεμονιού.

Σερβίρουμε πειθόμενοι απαραιτήτως στις συστάσεις του ποιητή.