Του Θεού και του ανθρώπου
Στέκει στο μοναδικό του καλλίγραμμο κρυστάλλινο πόδι, εμπρός, λίγο προς τα δεξιά μου, ακίνητο σαν μολυβένιος στρατιώτης. Προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή, παίζει, νικά την αδιαφορία, παραμορφώνοντας τα προφίλ των γειτόνων του, αλλοιώνοντας την υπόστασή τους. Τα εκμηδενίζει αθόρυβα.
Διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία που του δίνει το κύρος της ιστορικότητάς του. Έχει επιστρατεύσει αξίες σπάνιες, όπως την αόρατη διαφάνεια, το όνειρο του κάθε υπαρκτού. Αν του δώσεις σημασία με ένα χάδι, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να το διαχειριστεί και ιδρώνει. Γίνεται ερωτικό... και προκαλεί. Έχει άλλωστε τη θερμοκρασία της γης και όχι την μπανάλ θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Το φέρει υπερηφάνως δε, τονίζοντας τη διαφορετικότητά του, από τον πεθαμένο συγγενή του ψυγείου, μέσα από το ακριβό gravè διαφανές του φόρεμα.
Δεν έχει «αξία» ενδεχομένως, όσο ο κοντινός, κοντός του ρουμπινένιος, μονοπόδαρος γείτονας, που έχει φορτωθεί ένα σωρό αρώματα και φούμαρα. Ισχυρίζεται ότι δροσίζει και διατηρεί την επίγευση των κυριών που συνοδεύει χωρίς να επιβάλει την δικιά του· αρετή σπανία κατ' αυτό, βλασφημία μεγάλη για πολλούς. Μίσος κοσμογωνικό τα χωρίζει...
Ο Θεός δημιούργησε το νερό και ο άνθρωπος έφτιαξε το κρασί. Δύσκολη η απόδοση του έρωτος. Θα κριθεί η πρωτοκαθεδρία μόνον όταν η ωδή στον εαυτό μας προσφερθεί κατά μόνας. Η επιλογή της απόλυτης απλότητας ή η γοητεία της άγνωστης, επιτηδευμένης σύνθεσης; Μεγάλο δίλημμα και στην τέχνη...