Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Αυτό το γλυκό μου το έμαθε μια φίλη - συμφοιτήτρια ιταλογερμανίδα, η Αλεξάνδρα, καλή της ώρα. Μια ξανθιά, ψηλή, όμορφη και πανέξυπνη κουκλάρα. Από τότε που την γνώρισα την κυνηγούσαν όλοι οι νέοι όλων των σχολών και ειδικοτήτων του Στρασβούργου. Όταν αργότερα πήγαμε στο Παρίσι, η αμερικάνικη εστία που μέναμε αναστέναζε από τις ανδρικές παρουσίες που την τριγύριζαν σαν το μέλι και μπαινόβγαιναν στο οικοδόμημα για χάρη της, έστω και μόνο για να την δουν. Η σημειολογία του ονοματός της καμία σχέση... Ένα από τα πολλά φυσικά και εξαιρετικά της ταλέντα, ήταν και η ενασχόληση με την κουζίνα. Το γονίδιο της ιταλίδας μαμάς έβραζε μέσα της.

Τα κατάφερνε κάθε τρεις και λίγο να φτιάχνει με δύο μπολ και μια ρηχή γαβάθα το ωραιότερο και πιο λαχταριστό τιραμισού. Με αυτό τρατάριζε τους επισκέπτες της, κατά 95% ανδρικού φύλου, στο δωμάτιο της φοιτητικής εστίας. Τόσο απλά. Έχει φάει κόσμος και κοσμάκης απ’ αυτό το γλυκάκι, γιατί αργότερα συνέχισε να το φτιάχνει εργαζόμενη περιπλανώμενη σε διάφορες μεριές της υφηλίου, μέχρι να παντρευτεί και να κατασταλάξει κάπου. Δεν σας λέω πού θα μπορούσατε να την γευτείτε οι άντρες, ούτε πού βρίσκεται η αγαπημένη μου Αλεξάνδρα. Θα σας πω όμως τη συνταγή της.

Περνάμε γρήγορα τα σαβαγιάρ από το μίγμα καφέ και κονιάκ και φτιάχνουμε τη βάση σε μικρά μπολάκια (περίπου οκτώ), μεγαλύτερα πιατάκια, πιατελίτσες ή όπου αλλού μας αρέσει.

Χτυπάμε τους κρόκους με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσουν και να θέλουμε να βάλουμε το δάχτυλο για επαναλαμβανόμενη δοκιμή. Προσθέτουμε το τυρί και στο τέλος πολύ απαλά τα ασπράδια μαρέγκα. Έτοιμο για γέμισμα και από πάνω μια καλή στρώση κακάο.

Στο ψυγείο και σερβίρεται με το απογευματινό αντίστοιχο ιταλικό καφεδάκι.

[H Άννα Γαλανού είναι εθνολόγος]