Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ρίξτε μια ματιά στα δάχτυλα του δεξιού ή του αριστερού σας χεριού, ανάλογα με το ποιο χρησιμοποιείτε πιο αποτελεσματικά. Σε αντίθεση με τα μακριά, κοντυλένια μεσιανά σας δάχτυλα, για τα οποία δικαίως καμαρώνετε - όσο περισσότερο επιμήκη και καλλίγραμμα τόσο μεγαλύτερη, λέγεται, είναι η ευγένεια και η αρχοντιά του ατόμου - ο στρουμπουλός κατά κανόνα αντί-χειράς σας (κυριολεκτούμε εδώ - πρόκειται ακριβώς για ένα αντικρυστό δάχτυλο) είναι σαφώς πιο μικροκαμωμένος.

Και όμως, όλα τα θαυμαστά πράγματα που κάνουμε, από την πρώτη επιβλητική εμφάνιση του είδους μας στον πλανήτη ως σήμερα - κατασκευή και χειρισμός εργαλείων, μεταφορά ελαφρών και βαρέων αντικειμένων (βάλτε εδώ βέβαια και τη συλλογή και την ευχερή μετακίνηση προς το στόμα των ευεργετικών τροφών μας), υποστήριξη της γραφίδας στο γράψιμο (μεγάλη η χρησιμότητά του πάντα, ακόμα και στην τυφλή πληκτρολόγηση και στη σωστή διαχείριση του σύγχρονου φορητού υπολογιστή ή του έξυπνου τηλεφώνου μας) και, σ’ ένα πιο προχωρημένο επίπεδο τώρα, το θερμό φιλικό σφίξιμο των χεριών (αν δεν τυλίξετε και με τον, μικρό το δέμας, αντίχειρα το χέρι που σας τείνουν, η χειραψία θα είναι πλαδαρή κι ανέκφραστη) - στηρίζονται σ’ αυτόν.

Είναι, θα έλεγα, το προσαρμοστικό / εξελικτικό σήμα κατατεθέν του ανθρωπίνου είδους. Χωρίς αυτόν τίποτα απ' όσα σημείωσα μόλις προηγουμένως (ο κατάλογος είναι ασφαλώς μακρύτερος, συμπληρώστε τον κατά βούληση) δεν θα είχαμε καταφέρει να διεκπεραιώσουμε. Παρόλ' αυτά, θα το επαναλάβω, το μπόι του δε φτάνει ούτε στο... δαχτυλάκι των υπολοίπων. Συγκρίσιμο είναι μόνο με το μάλλον άχρηστο ακριανό της μιας και της άλλης παλάμης, και τούτο μάλιστα αν δεν έχουμε αφήσει, σαν τους παλιούς δημοσίους υπαλλήλους, να μεγαλώσει το νύχι του τελευταίου, εις ένδειξη αποστροφής και απαλλαγής από τις χειρωνακτικές εργασίες.

Είναι νομίζω πια ολοφάνερο πως έχω μιαν ιδιαίτερη εκτίμηση για το μικροκαμωμένο αυτό δάχτυλο, όπως όμως, γενικότερα, και για όλες τις κοντούλες που γνώρισα κι αγάπησα στη ζωή μου. Αχρείαστα να ’ναι, πίστευα πάντα, τα ψηλά τακούνια - κάτι σαν τα υπερβολικά ανεπτυγμένα κι άβολα, εν τέλει, νύχια των χεριών -, αρκούσε το σφρίγος και η σπιρτάδα τους, την οποία δύσκολα μπορούσαν να συναγωνιστούν οι επιβλητικές - δε λέω - υψηλόκορμες παρουσίες. Περίσσεψε σήμερα πια ο θαυμασμός και ο ίμερος για τα λεγόμενα “δίμετρα”, αλλά στη δική μου την καρδιά ξεχωριστή θέση εξακολουθούν να έχουν οι κοντούλες. Σ’ αυτές λοιπόν θέλω ν’ αφιερώσω τη συνταγή του σημερινού σημειώματος - υποδειγματικά απλή κι εύκολη μεταμόρφωση ενός καλοκαιρινού / φθινοπωρινού φρούτου σε ακαταμάχητο γλύκισμα.

Αχλάδια μεθυσμένα - Κοντούλες bourguignonne

Χρειαζόμαστε

5 (ώριμα αλλ’ όχι παραγινωμένα αχλάδια) κοντούλες στρουμπουλές, σαρκώδεις εννοείται. Βεβαιωνόμαστε ότι δεν έχει κοπεί ή ταλαιπωρηθεί το κοτσανάκι τους, το οποίο θα παραμείνει απαραιτήτως άθικτο ως το τέλος,
½ μπουκάλι ευωδιαστό κόκκινο κρασί Βουργουνδίας, αν επιμένουμε να τιμήσουμε και την περιοχή προέλευσης της συνταγής. Εναλλακτικά, ένα ζωηρόχρωμο Ξινόμαυρο της Νάουσας, που η “μύτη” του και το “στόμα” του συγγενεύουν πολύ με τα κρασιά της ονομαστής περιοχής της κεντρικής Γαλλίας 

και

Ετοιμάζουμε πρώτα τη “σαγκρία”, μας μέσα στην οποία θα σιγοβράσουν και θα σιροπιαστούν τ’ αχλάδια μας. Διαλύουμε τη ζάχαρη στο κόκκινο κρασί και προσθέτουμε τη φλούδα του πορτοκαλιού, τα ξυλαράκια της κανέλας και τα γαρυφαλόκαρφα. Τρίβουμε και λίγο πιπέρι από τον μύλο, που θα μας χαρίσει την ορεκτικότατη ελαφριά καφτερή του νότα.

Μόλις η σύνθεσή μας πάρει την πρώτη βράση, βάζουμε στην κατσαρολίτσα τις κοντούλες μας. Ακέραιες φυσικά, ολόκληρες δηλαδή, όχι τεμαχισμένες, καθαρισμένες μόνο προσεχτικά γύρω γύρω και έως την κορυφή, όπου όμως σημειώσαμε ήδη πως δεν θα πειράξουμε το κοτσανάκι τους. Θα γείρουν μέσα στο ευωδιαστό υγρό, και πρέπει να γείρουν, διότι θέλουμε να ποτιστούν απ’ όλες τις πλευρές με το κρασί που σιγοβράζει. Έχουμε πάντως φροντίσει να κάνουμε μία μικρή τομή στη βάση, ώστε όταν ολοκληρωθεί η μεταμόρφωσή τους σε γλύκισμα, να μπορούν να σταθούν ξανά στα κοντά αλλά και τόσο γοητευτικά τους πόδια.

Γύρω στα 15- 20 λεπτά της ώρας το βάφτισμα των αχλαδιών μας στο κρασί. Τ’ αφήνουμε να κρυώσουν και τα μεταφέρουμε μαζί με το σιρόπι τους σε μια μικρή σουπιέρα. Στο ψυγείο για μερικές ώρες - η ολονυχτία θα τους κάνει μεγάλο καλό -, και φροντίζουμε να τα περιχύνουμε κάθε τόσο με το άφθονο σιρόπι τους.

Συνοδέψτε τα, αν θέλετε, και με λίγο παγωτό βανίλια. Υπερβολή, όμως, θα έλεγα πως είναι, έχουν μια τόσο πειστική αυτάρκεια τα μεθυσμένα αχλάδια μας.