Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Συμπληρώνεται ένας χρόνος που, από μικρή ζούγκλα, η αυλή του πατρικού μου σπιτιού προσπαθεί να ξαναγίνει κήπος. Τα γεράματα είχαν κάνει κατάληψη στο σώμα και το μυαλό  της μητέρας μου τα τελευταία χρόνια και τα αγριόχορτα και τα δέντρα επωφελήθηκαν από αυτό. Είχαν φθάσει να κλείνουν εντελώς το οπτικό πεδίο όποιου με βαριά καρδιά τολμούσε να ρίξει μια ματιά από το παράθυρο της κουζίνας προς τα έξω. Οι γάτες εξαφανίζονταν ανενόχλητες πίσω από ένα αδιαπέραστο τείχος κλαδιών και η αγράμπελη είχε εξαφανίσει τον τοίχο κλείνοντας σαν ασιάτης κατακτητής κάθε πρόσβαση από τα πλάγια.

Έκοβα, πελεκούσα, ξερίζωνα, πέταξα, καθάρισα. Για αρκετούς μήνες. Φύτεψα και άρχισα να έχω την αγωνία του καθενός που εξουσιάζει (και εξουσιάζεται από) τα φυτά του κήπου του. Διάβαζα τους bostanistas και ζήλευα σαν τον ψαρά που ο διπλανός του ανεβάζει πολύ πιο μεγάλα ψάρια. Έφθασα να εύχομαι να έχω το τηλέφωνο του Άντυ Παξινού παρά της Κατερίνας Κωλέτσα (μαντεύω πως γράφεται με ωμέγα με βάση τις φωτογραφίες της στο Διαδίκτυο). Αυτή τη στιγμή δεν έχω κανενός βέβαια το τηλέφωνο, γιατί ποιος είμαι εγώ; Πάντως μου τρέχουν τα σάλια όταν διαβάζω για όλα αυτά τα θαυμαστά φυτά, μέχρι και καρότα Αφγανιστάν είδα πως μπορούν να προκόψουν στην Αθήνα, αλλά προς το παρόν έχω πρόσβαση μόνοι σε ό,τι πωλείται στην οδό Αθηνάς και την οδό Ευριπίδου, γιατί δεν λειτουργεί εδώ στην Αθήνα κάτι σαν ανταλλακτική αγορά ιδεών, σπόρων, φυτών, εμπειριών. Έτσι δίνω συνοπτικά κυρίως το πού απέτυχα, μήπως και εκμαιεύσω κάποια συμβουλή από άλλους πιο έμπειρους.

Τον χειμώνα φύτεψα σπανάκι, παντζάρια πήγαν πολύ καλά. Είμαι της Φυσικής Γεωργίας. Δεν φρεζάρω, δεν λιπαίνω, δεν πετώ τα αγριόχορτα, τα αφήνω κομμένα μέσα στον κήπο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να λιπάνω, αλλά με τι;

Αγόρασα αμυγδαλιά με 15 ευρώ από το γνωστό παλιό μαγαζί στην Πλατεία Ειρήνης και έμεινε κούτσουρο για πάντα. Δεν ενδιαφέρθηκαν καν να μου το αντικαταστήσουν.

Φύτεψα λάχανα και κουνουπίδια από σπορόφυτα την Άνοιξη και κατάλαβα ότι είχα πέσει έξω ίσως και έξι μήνες. Θέλουν, λέει, κρύο.

Αλλά τα κολοκύθια που είναι καλοκαιρινά τι θέλουν άραγε; Ήττα με 7-0 τουλάχιστον. Τεράστια φύλλα, να κοιμηθείς επάνω και από κάτω τίποτα, μόνο λουλούδια. Πρέπει να μάθω περισσότερα.

Μεγάλη παρηγοριά οι ντομάτες και οι μελιτζάνες. Πήρα από όλα τα μαγαζιά της Αθήνας και εκτός από τις Τσέρι, που είναι μια σαχλαμάρα, οι περισσότερες έδωσαν τόσο καρπό που ο πρωτάρης ήταν αυτάρκης σχεδόν για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Και οι Βραυρώνας και κάποιες για λίγο νερό Σαντορίνης που πήρα από κατάστημα στο τέρμα της Μπενάκη στα Εξάρχεια και το μάτι βούβαλου έδωσαν ό,τι μπορούσαν παρόλη την κακομεταχείριση, αφού ούτε καν να τις στηρίξω σωστά δεν ήξερα. Και οι μελιτζάνες, χωρίς καμιά ευγενή ή περίεργη καταγωγή, δίνουν στωικά τον μακρόστενο καρπό τους.

Ο γείτονας μου είπε ότι δεν κάνει να είναι κοντά ντομάτες και αγγούρια, κάποιο δεν θα τα πάει καλά από τα δυο. Μόλις τρία αγγούρια βγήκαν από πέντε φυτά. Να έχει δίκιο το κ…παιδο;

Οι πιπεριές βγαίνουν μόνο που είναι τόσο μικρές ώστε σε βάζουν σε σκέψη αυτές οι τεράστιες της αγοράς. Τι τις ταΐζουν εκείνες, ανθρώπινο κρέας;

Για πεπόνια και καρπούζια δεν το συζητώ, ξεράθηκαν όλα. Δεν ξέρω και κανένα στην Αθήνα να έφαγε από το καρπούζι του. Μήπως να απαγορευτεί να πωλούνται αυτά τα φυτά; Κάτι άλλα που φυτρώνουν εύκολα και φτάνουν στα δυο με τρία μέτρα και είναι η χαρά του παραγωγού τα κυνηγούν και αυτά που σέρνονται στο χώμα για χιλιόμετρα και δεν βγάζουν κάτι τα επιτρέπουν και… χάνει ο κόσμος τα λεφτά του.

Από τα δυο φυτά ήμερης κάπαρης το ένα σχεδόν απεβίωσε το άλλο όμως προχωρεί. Να δούμε, γιατί θεωρείται ως ένα πολύ δύσκολο φυτό, σκληροτράχηλο που φυτρώνει όμως όπου και όταν αυτό θέλει. (Ένα άλλο έχει βγει μέσα από το σωλήνα της αποχέτευσης).

Αποφάσισα να φτιάξω θερμοκήπιο-σπορείο για ακόμη καλύτερη παραγωγή. Τα τζάμια είναι πανάκριβα αλλά οι Αθηναίοι και λοιποί συμπολίτες μου πετούν στα σκουπίδια πόρτες και παράθυρα. Αποφάσισα να τα μαζεύω όλο το καλοκαίρι και να βγάζουμε τα τζάμια μαζί με το φίλο μου το Στέλιο τον Πολωνό, έναν εξαιρετικά φιλότιμο άνθρωπο που βοηθάει πρόθυμα σε τέτοιες δουλειές με πολύ λογικά ανταλλάγματα. Τα γυαλιά που χρειαστήκαμε για να καλύψουμε το μεταλλικό σκελετό του φίλου Διονύση του Σιδερά ήταν πολλά όπως αποδείχθηκε. Όμως το καλοκαίρι ήταν μακρύ, τα ευρήματα αρκετά και τώρα μας λείπουν μόλις δυο τζάμια πλάτους 52 εκατοστών επί 130 εκατοστά γιατί ξηλώσαμε και τζάμια από μια ντουλάπα και τελειώσαμε. Τέλειωσαν όμως λες και οι πόρτες δίπλα στα σκουπίδια. Το βάψαμε πάντως και μοβ και θα στολιστεί ψυχεδελικά.

Μας λείπουν και κάπου 50 μπουκάλια, τα 20 ορθογώνια πράσινα του λαδιού για τα θεμέλια του θερμοκηπίου. Διότι τα θεμέλια τα φτιάξαμε συγκολλώντας τα μπουκάλια από Ξινό Νερό με λευκό τσιμέντο και πολλοί δεν το πιστεύουν ότι είναι καλύτερα και από (υαλό)τούβλα και ο τοίχος έχει απίστευτη στερεότητα. Μόνο που έχει μείνει ένα μικρό άνοιγμα γύρω γύρω για να ενωθούν με το σκελετό.

Τώρα ψάχνουμε για χειμωνιάτικους σπόρους, θα ανεβάσουμε χώμα στην ταράτσα και την άνοιξη ελπίζω να έχουμε στον κάθετο τοίχο και θήκες με χώμα από όπου θα φυτρώνουν φράουλες. Με τον κήπο όπως και με τα παιδιά έχεις πάντα κάτι να περιμένεις. Μόνο που δεν ξέρεις αν αυτό το κάτι θα είναι για καλό ή για κακό.

Δείτε το προφίλ του Άλκη Γαλγαδά στο protagon.gr.