Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πρώτα η επιβεβλημένη γκριμάτσα. Αν και σας διαβεβαιώ πως με στενοχωρεί πολύ που αισθάνομαι υποχρεωμένος να της δώσω αυτήν τη θέση. Δεν εννοεί να πέσει χάμω η αφιλότιμη, καλή ώρα σαν την καλημέρα που έλεγε και το τραγουδάκι, και να χαθεί στη λήθη. Στο γνωστότερο παραδοσιακό καφέ - ζαχαροπλαστείο της παραλίας της Αίγινας, παρήγγειλα, λοιπόν, τις προάλλες ένα peche - melba, τουτέστιν παγωτό βανίλια με ροδάκινο, σιρόπι βύσσινο και διάφορα άλλα καλούδια. Μου σέρβιραν την πιο σπέσιαλ, ομολογουμένως, εκδοχή του, μόνο που, αντί για δροσερό ροδάκινο, άρχισα κάποια στιγμή να μασουλάω, μασκαρεμένο με τα σιρόπια, ένα άχρωμο κι άγευστο μήλο. Στην ήπια κι απλώς απορημένη κατ’ αρχάς, αλλά προοδευτικά πιο έντονη διαμαρτυρία μου, η απάντηση ήταν πάνω κάτω: Τι μήλο, τι ροδάκινο. Τέλειωσαν, φαίνεται, στην κουζίνα τα ροδάκινα κι είπανε να σας βάλουνε το μήλο. Είστε, όμως, βέβαιος πως δεν ήταν ροδάκινο αυτό που ήταν στο παγωτό σας;

Ας είναι, καταθέτω, ως οφείλω, την πικρία μου για την κακομεταχείρισή μου ως πελάτη, αλλά και για τον διασυρμό, με τέτοια μυαλά και τέτοιες πρακτικές, των υπηρεσιών εστίασης και αναψυχής του νησιού μας, και προχωρώ στο πλατύ χαμόγελο της ημέρας. Το ροδάκινο, όχι μόνο πανεύκολα βέβαια διακρίνεται από το μήλο, παρά είναι ίσως και το μόνο ανάμεσα στα μαζικά διατιθέμενα καλοκαιρινά φρούτα που έχει διατηρήσει σχεδόν ακέραιη την παλιά νοστιμιά κι ευωδιά του. Κεράσια, μούσμουλα, βερίκοκα, κορόμηλα/ βανίλιες/ μπουρνέλες, δαμάσκηνα, σταφύλια κ.ά. (αφήνω προφανώς έξω τ’ αδέσποτα σύκα και τα προσφερόμενα σε πλείστες όσες μεταμορφώσεις αχλάδια) ήταν ιδιαιτέρως απογοητευτικά κι εφέτος, ύστερα από το αποκαρδιωτικό σερί άχαρων κι εντελώς απρόσωπων, ανέκφραστων εσοδειών όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Ενώ τα ροδάκινα, επιμένω - τα λευκόσαρκα, ιδίως, τα και αποκαλούμενα “λεμονάτα” - εξακολουθούν να μοσχοβολούν, όπως παλιότερα. Ενώ και την ανεπαίσθητα όξινη πρόγευσή τους διαδέχεται πάντα η άφατη γλύκα της μιας δαγκωνιάς μετά την άλλη, με κατάληξη την πιο δροσερή και ηδονική επίγευση. Δόξα και τιμή στους βορειοελλαδίτες παραγωγούς μας.

Για το ίδιο, λοιπόν, το φρούτο τα είπαμε, κι έσκασε επί τέλους ξανά το χαμόγελο στα χείλη μας. Αλλά και τι ευλογία για όλους εμάς τους ατζαμήδες ζαχαροπλάστες η σαρκώδης αυτή σφαίρα. Ούτε απαιτητικό φύλλο χρειάζεται ν’ ανοίξουμε, ούτε μαρέγκα να χτυπήσουμε στη σωστή πάντα αναλογία και ισορροπία, ούτε μπελαλήδικη κρέμα να δέσουμε. Αρκεί το βάφτισμα τής ολόχυμης μπάλας μας σ’ ένα ελαφρύ, μυρωδάτο σιρόπι, όπως στη συνταγή που ακολουθεί - που δεν την υπογράφει βέβαια ο πρώτος τυχών ατζαμής, παρά μας την προτείνει στην τελευταία, πολύ πρόσφατη, τηλεοπτική σειρά του ο πολύς (επίμονος κηπουρός μεταξύ άλλων)  Raymond Blanc - για να έχουμε να προσφέρουμε στους φίλους το πιο απολαυστικό γλύκισμα.

Λεμονάτα ροδάκινα ποσέ με γρανίτα εσπεριδοειδών 

Χρειαζόμαστε

Βάζουμε τα ροδάκινα (έχουμε αφαιρέσει το κοτσανάκι τους αλλά δεν τα έχουμε ξεφλουδίσει) σε μια μεσαίου μεγέθους βαθιά κατσαρόλα. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τρία ποτήρια νερό και το προβρασμένο λευκό κρασί μας. Μαζί και το ξυλαράκι της βανίλιας, σπασμένο σε μικρά κομμάτια, τα μυρωδικά μας και στην κορυφή οι λεπτές φέτες του λεμονιού και του πορτοκαλιού.

Σκεπάζουμε με αντικολλητικό χαρτί κουζίνας, έχοντας κάνει στο κέντρο ακριβώς της κυκλικής σκεπής μας μια τρυπούλα, ώστε να διευκολύνουμε τη διαφυγή του περίσσιου ατμού και να μείνουν τα ροδάκινά μας βυθισμένα στο ευωδιαστό υγρό της κατασαρόλας. Ανάβουμε τη φωτιά και περιμένουμε την πρώτη βράση. Στην πιο σιγανή φωτιά θ’ αφήσουμε τα φρούτα μας να «κολυμπήσουν» - όχι να βράσουν, προς θεού, για διαδικασία ποσέ μιλάμε - 20 λεπτά της ώρας περίπου. Σβήνουμε τη φωτιά και περιμένουμε τώρα τα ροδάκινά μας να κρυώσουν. Θα μείνουν εν συνεχεία και στο ψυγείο 6 ώρες τουλάχιστον μέσα πάντα στο ελαφρύ σιρόπι τους.

Έχουμε μεταφέρει τα ροδάκινα σε μια πιατέλα και τα ξεφλουδίζουμε προσεχτικά - πανεύκολο θα είναι να μην τα πληγώσουμε. Με το αρωματικό σιρόπι που έχει μείνει στην κατσαρόλα ετοιμάζουμε μια γρανίτα - στην κατάψυξη το σιρόπι μας σ’ ένα κατάλληλο για την περίσταση μπολ. Σερβίρουμε σε ατομικά πιάτα. Μία φετούλα λεμόνι ή / και πορτοκάλι στη βάση του γλυκίσματος. Τρίμματα γρανίτας από πάνω. Και σειρά έχει βέβαια τώρα το ξεφλουδισμένο ποσέ ροδάκινο, στολισμένο ενδεχομένως και με πρόσθετα φρέσκα φυλλαράκια μέντας.

Ξεχνάμε φυσικά τώρα πια τις γκρίνιες. Το χαμόγελο φωτίζει πλέον διαρκώς τα πρόσωπά μας.