Οίνος και ήχος από χάλκινα
Γνώρισα τον Βαγγέλη Χατζηβαρύτη πριν λίγες ημέρες στο μπαρ Coq au Zen, στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε παρουσίαση των κρασιών του. Και τι κρασιά! Υπέροχο ξινόμαυρο με καμπερνέ και το τελείως ξεχωριστό Γουμένισσα, ξινόμαυρο με νεγκόσκα ήταν αυτά που τίμησα. Και τα λευκά του, που δοκίμασαν οι φίλοι μου, ήταν υπέροχα.
Ο κύριος Χατζηβαρύτης κατάγεται από την Καβάλα αλλά παράγει στη Γουμένισσα. Η ιδέα για τη δημιουργία του Κτήματος προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν μαζί με την Όλγα Ιακωβίδου μάζευαν εκεί τους φίλους τους κάθε χρόνο για να εμφιαλώσουν το κρασί της χρονιάς. Οι ατελείωτες συζητήσεις εκείνων των συναντήσεων, αλλά και η αγάπη τους για το καλό κρασί, έδωσαν την ιδέα στο Βαγγέλη και στην Όλγα να δημιουργήσουν το Κτήμα Χατζηβαρύτη.
Ξεκίνησαν αγοράζοντας κάποιες εκτάσεις στην περιοχή Μπίνταμπλα, της αμπελοοινικής περιοχής Γουμένισσα, και το 1994 φύτεψαν τον πρώτο αμπελώνα. Το 2000 φυτεύτηκε άλλο ένα αγροτεμάχιο 50 στρεμμάτων στην περιοχή Βακούφια, κοντά στο χωριό Φιλυριά, και το 2007 ένα τρίτο έκτασης 20 στρεμμάτων στην ίδια περιοχή. Το 2007 ολοκληρώθηκε και η κατασκευή του οινοποιείου στο αμπελοτεμάχιο που βρίσκεται κοντά στο χωριό Φιλυριά. Παράλληλα, σε μια έκταση 20 στρεμμάτων, άρχισε ο πειραματισμός νέων ποικιλιών προκειμένου να διαπιστωθεί ο εγκλιματισμός τους στις συνθήκες της περιοχής.
Αυτή τη στιγμή το Κτήμα Χατζηβαρύτη διαθέτει 6 ετικέτες, τρεις για το κόκκινο και τρεις για το λευκό. Το περασμένο Σάββατο έκαναν καζάνι: οργάνωσαν την παραδοσιακή γιορτή για το βράσιμο του τσίπουρου, το οποίο πάντως δεν εμφιαλώνουν. Προτιμούν να τηρούν με ευλάβεια την παράδοση φροντίζοντας στο καζάνι να παίζουν τα χάλκινα και στο οινοποιείο τζαζ μπάντα. Ο καιρός ήταν υπέροχος, όλος ο κόσμος έξω, να δοκιμάζει, να χαζεύει τους αμπελώνες, να ψυχαγωγείται.
Ίσως οι πανέμορφες περιοχές όπως η Γουμένισσα να δίνουν υπέροχα κρασιά. Η περιοχή έχει παράδοση, εξάλλου. Ίσως οι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι, όπως ο Βαγγέλης Χατζηβαρύτης, να δίνουν κάτι από την προσωπικότητά τους στο κρασί. Ό,τι και να είναι πάντως αυτό που επιδρά επάνω τους, τα κρασιά που δοκιμάσαμε αξίζουν τον κόπο!
Τρύγος: Ασύρτικο στις Μυκήνες