Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όπως πολλές οικογένειες, έτσι μπορούν και οι κήποι να έχουν το χαϊδεμένο τους μέλος, εκείνο που συγκεντρώνει φροντίδα και περιποίηση αν όχι απαραίτητα και αγάπη. Στον δικό μου κήπο το χαϊδεμένο παρτέρι απολαμβάνει αμέτρητη φροντίδα και περιποίηση και χαίρομαι πολλές φορές τα αποτελέσματα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το αγαπώ ιδιαίτερα. Υπάρχουν άλλα μέρη του κήπου που αισθάνομαι πολύ πιο δικά μου. Θα εξηγηθώ.

Όταν αποφάσισα, λόγω συνθηκών, προτίμησης και οικονομίας, ότι o κήπος μου θα ήταν μεσογειακός, δηλαδή θα αποτελείτο από φυτά ιθαγενή της Μεσογειακής λεκάνης και άλλων περιοχών του κόσμου με μεσογειακό κλίμα, βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα κοινωνικο-διπλωματικό πρόβλημα που ήταν το εξής: Τα μεσογειακά φυτά αποθηκεύουν νερό κατά τους βροχερούς μήνες, πράγμα που τους επιτρέπει να επιζήσουν κατά την κάψα και ξηρασία του καλοκαιριού χωρίς πρόσθετο πότισμα. Σημειώστε, λέω «να επιζήσουν» όχι να ευτυχήσουν. Μπαίνουν σε μια σχετική θερινή νάρκη... δεν ενοχλούν κανέναν αλλά δεν λάμπουν και από ομορφιά και ευτυχία, κουρνιάζουν στο πετρώδες και άγονο χωματάκι τους και περιμένουν τα πρωτοβρόχια.

Μιλάω για τα λουλούδια, βέβαια. Οι θάμνοι (σχίνα, μυρτιές, βελανιδιές κλπ) τουλάχιστον διατηρούν το ζωηρό τους πράσινο και το στιλπνό τους φύλλωμα και αποτελούν όμορφη αντίθεση με το χώμα και τους βράχους κι ένα ζωντανό πλαίσιο εάν θέλει κανείς να προσθέσει λίγο χρώμα. Έλα όμως που ο κοσμάκης αποζητά πολύχρωμα λουλούδια και τα αποζητά ακριβώς όταν ο μεσογειακός μου κήπος δεν τα διαθέτει;

Οι περισσότεροι φίλοι, συγγενείς και άλλοι επισκέπτες έρχονται εδώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Παλιά κοίταζαν γύρω απογοητευμένοι και αναρωτιόντουσαν πώς και δεν είχα λουλούδια εγώ, που παρίστανα την ειδικό. Αδίκως τους εκλιπαρούσα να έρθουν άλλες εποχές που το νησί είναι στα μεγαλεία του και ο κήπος μου στις ομορφιές του!

Τελικά αποφάσισα, με μια σχετική κυνικότητα, να τους παράσχω αυτό που ήθελαν. Δημιούργησα ένα ειδικό παρτέρι για τους καλοκαιρινούς επισκέπτες που γυρεύουν χρώμα... παρτέρι που βγάζει μάτι κάθε καλοκαίρι, φάτσα στην εξώθυρα, παραγεμισμένο με καλοκαιρινά εποχικά πολύχρωμα λουλούδια. Χρώματα θέλατε; Να, κι εγώ: Ζίννιες, κατιφέδες, πετούνιες, φωτιές, σε όλες τις αποχρώσεις. Ποτίζονται καθημερινά τους ζεστούς μήνες, σπαταλώντας τεράστιες ποσότητες νερού, αλλά χαλάλι τους, τουλάχιστον πληρούν τον προορισμό τους.

Το παρτέρι είναι χτιστό και υπερυψωμένο, με βάθος έως μισό μέτρο από τη μια μεριά - μια τεράστια γλάστρα, ας πούμε, γιατί τα κακομαθημένα εποχικά σνομπάρουν το φτωχό χώμα μας και απαιτούν άλλο, πλούσιο και χορταστικό. Με τα χρόνια το χώμα αυτό γίνεται ακόμα πιο πλούσιο και χορταστικό γιατί μια φορά το χρόνο του προσθέτουμε τεράστιες ποσότητες από το πολύτιμο κόμποστ μας που αλλιώς φυλάμε για τα λαχανικά.

Κάθε τέλος Οκτωβρίου, αφού ξεριζώσουμε και αλέσουμε όλα τα καλοκαιρινά (για μελλοντικό κόμποστ) με τη μέθοδο των χαντακιών του διπλοσκαψίματος (double digging), αφρατεύουμε το χώμα, αφαιρούμε ρίζες (από τα παράπλευρα δέντρα που έχουν σπεύσει να επωφεληθούν) και προσθέτουμε το νέο χωνεμένο κόμποστ. Στις άκρες του παρτεριού είναι φυτεμένα πολυετή ανοιξιάτικα - αυτά δεν τα πειράζουμε.

Τώρα, θα με ρωτήσετε, από το τέλος Οκτωβρίου ως το τέλος Μαΐου, που μεταφυτεύονται πάλι τα εποχικά, το παρτέρι μας θα μείνει γυμνό; Όχι βέβαια. Από τον Δεκέμβριο αρχίζει και μπαίνει στην πιο ενδιαφέρουσα (για μένα) φάση του. Αρχίζουν και ξυπνάνε και ξεμυτίζουν όλοι οι σπόροι των ανοιξιάτικων εποχικών που αρχικά είχα σπείρει και τώρα σπέρνονται μόνοι τους καθώς τα λουλούδια μαραίνονται: παπαρούνες όλων των ειδών, καπουτσίνοι, άγρια δελφίνια, μοσχομπίζελα... Ήδη από το τέλος Φεβρουαρίου πολλές ήπιες χρονιές αρχίζουν και ανθίζουν τα χαμηλά: οι πορτοκαλιές και άσπρες καλιφορνέζικες παπαρούνες και οι καπουτσίνοι. Τον Απρίλιο οι γαλάζιες νιγέλλες και οι πρώτες κόκκινες παπαρούνες. Οι ψηλές κηπευτικές παπαρούνες εμφανίζονται τον Μάιο και συναγωνίζονται σε ύψος τα δελφίνια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι κάθε χρόνο το μίγμα είναι και διαφορετικό, κάποιο είδος εξαφανίζεται, άλλο προστίθεται...

Στα τέλη Μαΐου αρχίζουμε και ξεριζώνουμε διαδοχικά τα μαραμένα και φυτεύουμε τα καλοκαιρινά εποχικά του θερμοκηπίου. Στα μέσα Ιουνίου έχει συντελεστεί η αλλαγή της φρουράς και τα ολόφρεσκα εποχικά ετοιμάζονται να προϋπαντήσουν τους επισκέπτες. Εγώ, πρέπει να σας πω, ενοχλούμαι λίγο όταν το παρτέρι αυτό συλλέγει τα περισσότερα κομπλιμέντα από κάποιον επισκέπτη. Βέβαια χαμογελάω ευγενικά και δέχομαι τους επαίνους αλλά από μέσα μου λέω «Απέτυχες το τεστ, φίλε μου». Βέβαια, καμαρώνω και λίγο: τόση δουλειά, τόσο νερό, τόσο πολύτιμο κόμποστ. Τουλάχιστον δεν πήγαν χαμένα.