Χτες, γύρω απ' τη φωτιά, πριν την καταιγίδα
Το σεμινάριο αναγνώρισης μανιταριών έγινε χτες, Κυριακή 24 Νοεμβρίου, στην Αρβανίτσα, ένα όμορφο φυσικό πάρκο με έλατα στον Ελικώνα. Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, οι συμμετέχοντες ήταν αρκετοί. Η εξόρμηση ξεκίνησε το πρωί με βροχή. Παρόλα αυτά απλωθήκαμε στο δάσος, οι προχωρημένοι με την παρέα τους, οι αρχάριοι με εξειδικευμένο οδηγό. Ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί στο ξέφωτο της εισόδου και απλώσαμε στα τραπέζια τα διάφορα είδη μανιταριών για αναγνώριση. Πλευρότους, λακτάριοι, μακρολεπιότες, τριχολώματα, κορτινάριοι από φαγώσιμα και ένα πλήθος από δηλητηριώδη, ύποπτα ή άγνωστα είδη. Πανηγύρι κανονικό!
Τότε κάποιοι ξέκοψαν από την παρέα και πήγαν να ανάψουν τη φωτιά, σε έναν προκαθορισμένο χώρο κάτω από ψηλά δένδρα. Σιγά - σιγά γύρω από τη φωτιά μαζεύτηκε ο ‘σκληρός πυρήνας’ της ομάδας. Άνοιξαν τα μπουκάλια, κρασί και τσίπουρο. Μπήκε στη σχάρα η πρώτη φουρνιά, φρεσκοκομμένα πλευρώτους. Κάποιος έκοψε μια γραβιέρα σε μικρά κομμάτια, καθώς και ψωμί ζυμωτό. Κι άρχισαν να ανοίγουν τα ταπεράκια με τις προσφορές! Μανιταρόπιτα, πατατοσαλάτα, ταμπουλέ, μανιτάρι τουρσί... Ξεκίνησε το φαγοπότι, έτσι χωρίς πιρούνια και πιάτα, με τα μαχαίρια του μανιταροκυνηγιού αλλά με κέφι και πειράγματα.
Καμιά συζήτηση για λεφτά, για φόρους, για το πόσο δύσκολα περνά ο καθένας. Γύρω από τη φωτιά η συζήτηση είναι για το φαγητό. Ψήθηκε; Μήπως πρέπει να γυρίσει η σχάρα; Α, ο ψήστης είναι μάστορας καλός! Τα στόματα μασούν αλλά και κουβεντιάζουν. Λόγια ζεστά, θερμαντικά για την ψυχή. Ταυτόχρονα άρχισε ξανά γερά η βροχή. Κάτω από τα δένδρα θα αντέξουμε άλλα δέκα λεπτά πριν κατορθώσουν οι σταγόνες να διαπεράσουν τα φύλλα τους, όσο δηλαδή χρειάζεται για να ψηθούν τα λουκάνικα! Με παροτρύνσεις στον ψήστη, αλλά και στα ίδια για γρήγορο ψήσιμο, ολοκληρώθηκε το συμπόσιο (τσιμπούσι) κάτω από ένα καταιγισμό βροχής με τα δυστυχή λουκάνικα να τεμαχίζονται σε χοντρά κομμάτια. Ο καθένας μας, κουρασμένος, μουσκεμένος, με αριστοτεχνικές κινήσεις έχωσε ένα κομμάτι λουκάνικο στο βάζο με τη μουστάρδα και το απόλαυσε, πριν τρέξει μες στον κατακλυσμό προς το μεταφορικό μέσο που θα τον γύριζε στη βάση του.
Τώρα, στη ζέστη του σπιτιού μου, σκέφτομαι: Πόσο πίσω στην προϊστορία μάς πηγαίνει αυτός ο ανθρώπινος κύκλος γύρω από τη φωτιά, σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Αυτό το μοίρασμα της τροφής, τα χαρούμενα λόγια, τα πειράγματα. Η κάλυψη της βασικής ανάγκης για φαγητό και επικοινωνία. Το φλερτ με τη "λίγδα" στα χέρια και το στόμα. Αχ, τι καλά! Ξαναγίναμε πρωτόγονοι, έστω και για λίγο.