Γιορτάζουμε: το άγχος της διασημότητας
Ιούλιος 2013 στην Τσαγκαράδα. Μεσημεράκι σχεδόν. Είμαι στην άκρη του δρόμου με τα κουβαδάκια μου και μαζεύω βατόμουρα από τις αγκαθιές. Σταματάει απότομα δίπλα μου ένα αυτοκίνητο που έρχεται από τον Μυλοπόταμο. Βγαίνει έξω μια κυρία. Κάτι θα θέλει να ρωτήσει, σκέφτομαι.
«Ο κύριος Φιλάρετος;» με ρωτάει. Επιφυλακτικός (μήπως έπρεπε να την γνωρίζω;) λέω ένα άψυχο «ναι». «Σας διαβάζω στο bostanistas» μου λέει! Τι ωραία που τα γράφετε και τι ενδιαφέροντα θέματα και πώς ζηλεύω τον τρόπο της ζωής σας και τι είναι αυτά που μαζεύετε τώρα, βατόμουρα και...
Παναγία μου, σκέφτηκα, την πάτησα! Φαντάσου να είμαι γεμάτος έξαψη χωμένος σε κανένα φράχτη για να ξαλαφρώσω μια αγριοτζανεριά από το βαρύ της φορτίο και να πετάγονται τίποτε “θαυμάστριες” να μου ζητάνε αυτόγραφα! Θα ξεφτιλιστώ σε όλο το χωριό!
Έκτοτε βέβαια παρά τη συνεχή μου αρθρογραφία στο bostanistas.gr δεν επαναλήφθηκε το φαινόμενο. Τώρα που το σκέφτομαι, μου λείπει κιόλας αυτή η άδολη αναγνώριση. Γι’ αυτό σας προτρέπω “θαυμαστές” μου, σε ό,τι φάση κι αν με δείτε χαιρετήστε με, δεν πειράζει, η μισή ντροπή δική σας κι η μισή δική μου!