Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η απάντηση στο ερώτημα δεν έχει να κάνει με ποιότητες αλεύρων και είδη βουτύρων. Δεν αφορά το ροδόνερο ή το ανθόνερο, πόσο ζυμώνουμε και αν κοσκινίζουμε την άχνη προτού την ρίξουμε σαν βροχή πάνω από τους κουραμπιέδες.

Το γλυκάκι – σύμβολο των δικών μας Χριστουγέννων πετυχαίνει μόνον όταν ανακαλεί τα συναισθήματα, της πατρίδας - παιδικής ηλικίας. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της προσδοκίας – τόσο απλό (και αβάσταχτα βαρύ!) είναι.

Η μπουκιά, λοιπόν, αυτής της επιβεβαίωσης της προσδοκίας, ότι τίποτα δεν πάει χαμένο και ότι όλα θα βελτιωθούν και θα μπορούμε να χαμογελάμε και θα αγαπάμε και θα μας αγαπούν πολύ, και κανείς δεν θα λείπει μακριά και μακρύτερα, κι ότι υπάρχει για μας πάντα μια φωλιά - αγκαλιά να μας παρηγορήσει και να μας δυναμώσει – όλα αυτά χωράνε μέσα στο εύθρυπτο χιονάτο γλυκάκι.

Δεν χωράει συναισθηματικές τσιγκουνιές όταν τους ετοιμάζουμε, αυτό είναι το βασικό... Από 'κει και πέρα (στα πρακτικά) εσείς επιλέγετε:

Η Αγλαΐα Κρεμέζη, ετοιμάζει τους παλιοκαιρινούς κουραμπιέδες της αναμειγνύοντας ελαιόλαδο και χοιρινό (τόσο υγιεινό και δυσεύρετο στις πόλεις όμως) χοιρινό βούτυρο, αρωματίζει με ούζο και ξύσμα λεμονιού και χοντροκόβει τα αμύγδαλα με τη φλούδα τους.

Αυτούς που διαλέγω εγώ, και αύριο θα βοηθήσω στην ετοιμασία τους (η οικογενειακή μας παράδοση θέλει να φτιάχνουμε τουλάχιστον 300 και να τους μοιράζουμε σε φίλους!), που επιβάλλουν ανθόνερο, άριστο βούτυρο γάλακτος, μύγδαλα ασπρισμένα. Μια ιεροτελεστία που μας μαζεύει μεγάλους, παιδιά, σκυλιά γύρω από ένα τραπέζι κουζίνας – και όπου η προετοιμασία είναι μόνο η αφορμή για να κυκλοφορήσει η αγάπη μας.

Σ' αυτή τη μαγική (και τόσο πολύπαθη) λέξη θέλω να καταλήξω - αυτή να πέσει σαν άχνη πάλι πάνω μας. Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας.