Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το καλό το εστιατόριο (ή η καλή η ταβέρνα) είναι εκείνο στο οποίο πηγαίνεις «για το γλυκό». Εκείνο στο οποίο περιμένεις πώς και πώς να τελειώσει το φαγητό και να έρθει ο σερβιτόρος λέγοντας τη μαγική φράση «Να μαζέψω να φέρουμε το γλυκό;». «Το γλυκό» είναι εκείνο που, πέρα από την κάρτα του μαγαζιού, προσφέρεται δωρεάν. Κατά κανόνα έχει τα χαρακτηριστικά του «σπιτικού», δηλαδή όχι απαραίτητα την άψογη εμφάνιση και την περίτεχνη έκφραση του «επαγγελματικού», αλλά έναν οικείο τόνο που σε κάνει να αναφωνήσεις «Μα, είναι σαν της μαμάς μου (ή σαν το δικό μου)». Στη Mandola φέρνουν τον μισοπαγωμένο χαλβά στο τέλος. Χαλβά ταχινένιο, όχι σιμιγδαλένιο ή σαπουνέ. Ο χαλβάς αυτός έχει υπέροχη υφή, χρώμα παγωτού μόκα, γαρνίρεται με λίγο σιρόπι και συνοδεύεται από λίγο κορμό. Μια, δυο, τρεις, πέντε - ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ - ζήτησα τη συνταγή απ’ τον μάγειρα, σίγουρη ότι θα μου πει «Δεν σου την δίνω». Οποία έκπληξη, πήρε χαρτάκι κι άρχισε να γράφει, λέγοντας «Είναι πανεύκολο!». Ορίστε, λοιπόν, το μυστικό της Mandola αποκαλύπτεται εδώ και τώρα.

Υλικά

Εκτέλεση
Τρίβουμε πολύ καλά τον χαλβά. Χτυπάμε την κρέμα με τη βανίλια και την άχνη μέχρι να γίνει σαντιγύ αλλά όχι σφιχτή. Αναμιγνύουμε χαλβά και μίγμα και βάζουμε στην κατάψυξη.

Έτοιμο! Σερβίρεται εύκολα γιατί δεν παγώνει αλλά δίνει αίσθηση μισοπαγωμένου.

Κατόπιν ανάλυσης της γεύσης και της συνταγής, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ταιριάζουν και οι ξηροί καρποί, αμύγδαλα ή φουντούκια, καβουρντισμένα και ίσως καραμελωμένα. Δοκιμή, προσεχώς.