Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τέτοιες μέρες που ο ήλιος παίζει κρυφτό, σκάει μύτη και μας αλλάζει τη διάθεση, ανεβάζει το ηθικό και βάζει ιδέες, δεν με κρατάει το σπίτι. Μέχρι τώρα πήγαινα χειμωνιάτικες βόλτες χωρίς σκοπό. Τώρα η φύση πρασινίζει, ξαναγεννιέται και με καλεί κοντά της. Υπάρχει λόγος, θα υπάρξει ανταμοιβή και μάλιστα από τις πλουσιότερες, ένα μυρωδάτο πιάτο φαγητό.

Μετά το μεσημεριανό, συνήθως, αρχίζουν οι προτροπές και η προετοιμασία. Πάμε για χόρτα; Ειδικά μικρά μαχαιράκια, σακούλες, άνετος ενδυματολογικός εξοπλισμός, παλιά παπούτσια που αγαπάνε τη λάσπη. Πριν λίγα χρόνια η πρόταση ενθουσίαζε την οικογένεια, τα παιδιά μου άλλο που δεν ήθελαν, να παρατήσουν τα διαβάσματα και να φύγουν απ’ το σπίτι για μια μακρινή συνήθως βόλτα στις γύρω περιοχές. Τώρα ο ενθουσιασμός άφησε τη θέση του στο λάπτοπ και στην καλύτερη των περιπτώσεων στις δήθεν υποχρεώσεις που από τώρα νομίζουν ότι τους βαραίνουν - δικαιολογίες.

Παλιότερα, πηγαίναμε παρέα και με άλλες γυναίκες μεγαλύτερες, άξιες χορταρούδες  με πείρα στον εντοπισμό του χώρου, όχι μόνο στην επιλογή των ειδών των χορταρικών, με σβελτάδα στο μάζεμα και δεξιότητα στο σκύψιμο. Τέχνη είναι και το σωστό ξεπάτωμα του φυτού και το καθάρισμά του πριν καταλήξει στην σακούλα σχεδόν έτοιμο για πλύσιμο καλό. Τα βραστά είναι εύκολο να εντοπιστούν, τα γιαχνιστά όμως;  Είχαν λοιπόν τα μυστικά τους. Δεν αποκάλυπταν εύκολα το μέρος με τις καυκαλήθρες ή τα μυρώνια. Ακόμα και τα βουνά, οι ραχούλες και οι κάμποι που νομίζουμε κοινόχρηστα έχουν τα κόλπα τους, ανήκουν στους  δικούς τους ανθρώπους που τα εκτιμάνε και τα προφυλάσσουν.  Η ανακάλυψη της τοποθεσίας με τα μυρώνια ή τις σπαραγγιές μπορεί και να αποτελέσει επτασφράγιστο μυστικό για τα μέλη της οικογένειας ή της παρέας. Μην βάλει ο νους σας ότι είναι μόνο γυναικεία υπόθεση. Υπάρχουν άνδρες χορταράδες με ζήλο για τα πιο σπάνια είδη, με υπομονή και μέθοδο, που βάζουν τα γυαλιά και στις εμπειρότερες στο είδος γυναίκες…

Έφυγα λοιπόν παρέα με μια φίλη για να ανακαλύψουμε γιαχνιστά μυρωδικά  χορταράκια. Αξίζει ειλικρινά η περιπέτεια γιατί ποτέ δεν είναι ίδια η διαδρομή, ούτε οι κουβέντες που την συνοδεύουν, ούτε οι σκέψεις που την περιβάλουν. Φεύγεις άδειος και γυρίζεις γεμάτος. Στο τέλος ξεπλένονται και καθαρίζουν όλα, στο τρίτο νερό μάλλον έχει καθαρίσει το πράγμα. Η όποια ταλαιπωρία επίσης ξεχνιέται. Αξίζει να χαρείτε μια μαγεριά μοσχομυριστά χορταρικά, έτσι για την έντονη ευωδιά που βγαίνει με το τσιγάρισμα πάνω από την κατσαρόλα, αυτή που γεμίζει όμορφα όλο το σπίτι. Ακόμα και αν η προτροπή για εξόρμηση είναι «αδύνατη» για διάφορους λόγους, ευτυχώς υπάρχουν και οι λαϊκές. Αναζητήστε τους ειδικούς, πάρτε αν δεν βρείτε άγρια χόρτα, λάπαθα, σέσκουλα, καλλιεργημένες καυκαλήθρες, φρέσκα κρεμμυδάκια και κάντε τη δική σας επιλογή.

​Τσιγαρίζετε το ξερό και τα χλωρά κρεμμύδια σε μπόλικο λάδι να πάρουν χρώμα, προσθέτετε τον πελτέ και την φρέσκια ντομάτα, το σκόρδο λιωμένο και τέλος τα χορταρικά κομμένα και καλά στραγγισμένα. Τα ανακατεύετε και αφήνετε να τσιγαριστούν όλα καλά.

Προσθέτετε αλάτι, πιπέρι, ζάχαρη και ένα ποτηράκι νερό για να μείνουν κανένα εικοσάλεπτο να βράσουν σε σιγανή φωτιά.

Μόλις φύγουν τα υγρά τους είναι έτοιμα. Στο επόμενο στάδιο, αποφασίζετε αν θα τα φάτε σκέτα, με λίγη καλή πικάντικη φέτα από πάνω έτσι ώστε να λιώσει.

Αλλιώς για να τα κάνετε κυρίως πιάτο, θα τα βάλετε σε ένα τηγανάκι να κάνουν παρέα με ένα αυγό σιγοψήνοντας τα με κλειστό καπάκι και λίγο μπούκοβο.

[H Άννα Γαλανού είναι εθνολόγος]