Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το ξεβοτάνισμα ως θεραπεία
Πρώτη ηλιόλουστη μέρα ύστερα από τρεις συνεχείς βροχερές, ήταν ιδεώδης μέρα σήμερα για ξεβοτάνισμα. Πρώτα γιατί ύστερα από την κλεισούρα του σπιτιού είναι απόλαυση η λιακάδα κι ο καθαρός αέρας και ύστερα, από πρακτικής πλευράς, είναι πολύ πιο εύκολο να βγάζεις τις ρίζες από χώμα υγρό και πιο αφράτο. Όχι βέβαια ότι τα δικά μας χώματα τα από τη φύση τους σκληρά και πετρώδη αφρατεύουν ποτέ και πολύ, αλλά όλα είναι συγκριτικά. Ύστερα από τρεις μέρες βροχής, με υπομονή και χέρι ελαφρύ, μπορείς να πείσεις το χώμα να ελευθερώσει ατόφιες τις ρίζες, χωρίς να μένουν κομματάκια που θα αποτελέσουν τα ζιζάνια της επόμενης χρονιάς.

Σήμερα αφιερώθηκα στον αγαπημένο μου εχθρό, την Ξυνήθρα, Oxalis pes-caprae. (Ο εγγονός μου τρελαίνεται να μασουλάει τα κοτσάνια.) Σε μερικές μεριές του κήπου είναι μεγάλες οι παροικίες τους. Εκεί, αναγκαστικά χρησιμοποιεί κανείς ένα ειδικό εργαλείο σαν τσουγκρανάκι του χεριού με γαμψά νύχια σαν του γύπα. Μετά από το σκάλισμα αυτό όμως πρέπει και με το χέρι να αφαιρέσεις τα κομμάτια που έμειναν μέσα στο χώμα. Αυτό ισχύει για τις ημιάγριες μεριές του κήπου, ανάμεσα σε θάμνους, ας πούμε, όπου δεν υπάρχουν φυτεμένα μικρά φυτάκια, γιατί η μέθοδος αυτή δεν κάνει διακρίσεις… είναι «όποιον πάρει ο χάρος».

Στα μέρη όπου υπάρχουν άλλα φυτά το ξεβοτάνισμα πρέπει να γίνει προσεκτικά, επιλεκτικά και με το χέρι, σαν κέντημα. Παίρνει ώρα βέβαια και είναι κουραστικό. Εγώ παίρνω έναν μουσαμά και κάθομαι απάνω για να το απολαμβάνω με το πάσο μου. Απόλαυση είναι αυτή ή αγγαρεία, θα με ρωτήσετε. Για μένα αυτή η μηχανική, επαναληπτική χειρωνακτική δουλειά στη λιακάδα και τον καθαρό αέρα δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες για χαλάρωση, σκέψη, και ονειροπόληση. Αυτό που κάνει σε άλλους η αυτοσυγκέντρωση του meditation κάνει για μένα το ξεβοτάνισμα ή και το μοναχικό περπάτημα.

Το αντιγκαζόν ανθίζει
Σας έχω ξαναμιλήσει για τις απόψεις μου στο θέμα του γκαζόν και για το αντιγκαζόν μου, το άγριο «λιβάδι» όπως το λέω, που αποτελείται από αυτόφυτα ζιζάνια και απλώνεται ανάμεσα στο σπίτι και τη θέα της θάλασσας. Τώρα είναι σε πολύ όμορφη φάση. Κουρεύτηκε τελευταία, στις αρχές Δεκεμβρίου, και τώρα απλώνεται, πυκνό και καταπράσινο με διάφορες ποικιλίες από άγρια φυτάκια που δημιουργούν «νερά» ανάλογα με το ύψος τους (διαφορές εκατοστόμετρων) και την απόχρωση του πράσινου. Πολλά από τα χορταράκια αυτά είναι τώρα ανθισμένα.

Κυριαρχεί το λευκό: οι μαργαρίτες Bellis perennis πρωταγωνιστούν. Οι υπόλοιπες μαργαρίτες ανοίγουν αργότερα την άνοιξη. Λευκό επίσης είναι το άγριο Άλυσσον, ψηλότερο και δαντελωτό, που κινείται ελαφρά με το αεράκι δημιουργώντας κύματα ανεπαίσθητα δικά του. Και το κίτρινο δηλώνει παρουσία με τα πανταχού παρόντα αγριοραδίκια. Επίσης, τώρα, σε δύο αποχρώσεις του κίτρινου, η μια ζεστή χρυσή και η άλλη πικρή λεμονάτη, οι άγριες καλέντουλες, Calendula arvensis, που ανοίγουν μόνο όταν λάμπει ο ήλιος και κλείνουν κάθε απόγευμα. Τις μαζεύω για τη σαλάτα. Είδα περνώντας έξω από κέντρα κήπου ότι έχουν ανθίσει στις γλάστρες τους και οι ήμερες, Calendula officinalis, από τα σπάνια ανθισμένα εποχικά του χειμώνα για αυλές και μπαλκόνια. Υπάρχουν και κάτι πολύ πολύ χαμηλά ροζάκια που έχω ξεχάσει τ’ όνομα τους, αλλά είναι τόσο μικροσκοπικά που δεν φιγουράρουν τώρα στο χαλί του αντιγκαζόν μου.

Μόνο οι «μετανάστες» ξεγελιούνται
Σας είπα τελευταία για τη σύγχυση που κυριαρχεί στον κήπο φέτος με τις θερμότερες από το συνηθισμένο μέρες και νύχτες. Πολλά λουλούδια ανθίζουν εκτός εποχής κατά δύο και τρεις μήνες. Λοιπόν, αυτές τις μέρες, με τη λιακάδα, που πέρασα ώρες ανάμεσα στα φυτά, έκανα μια διαπίστωση που εκ των υστέρων μου φαίνεται προφανής. Τα λουλούδια που «ξεγελάστηκαν» (όπως λένε οι κηπουροί) φέτος στον κήπο μου είναι ως επί το πλείστον τα λουλούδια «εισαγωγής», που είχα φέρει αρχικά στη βαλίτσα μου ή είχα παραγγείλει από φυτώρια της Ευρώπης.

Οι αγαπημένες μου ίριδες, ας πούμε, που εισάγω σε κάθε ευκαιρία. Τον τελευταίο μήνα έχουν αρχίσει και ανθίζουν η μία μετά την άλλη εκείνες που παράγγειλα πριν 2 χρόνια από φυτώριο της Γαλλίας. Δεν ανθίζουν όλες μαζί αλλά μία - μία. Αυτή τη στιγμή είναι ανθισμένη μια υπέροχη «Maiden» το όνομα με χρώμα ανοιχτό ροζ με ανταύγειες πορτοκαλιού. Και γιατί στενοχωριέμαι; Γιατί όταν έρθει η εποχή των ίριδων τον Απρίλιο, το εντυπωσιακό πολύχρωμο σύνολο που σχεδίαζα και ονειρευόμουνα θα παρουσιάζει κενά. Σωστά, θα μου πείτε, όλες μου οι στενοχώριες αυτές να είναι!

Επιβεβαιώνει τη θεωρία μου το ότι μια ομάδα από ίριδες που είχα παραγγείλει από την Ανδαλουσία, που έχει κλίμα ανάλογο με το δικό μας, δεν δείχνουν καμιά διάθεση να ανθίσουν ακόμα. Το ίδιο και οι ντόπιες μας, λευκές και μωβ, που σίγουρα θα ανθίσουν του Ευαγγελισμού όπως κάθε χρόνο.

Η ελπίδα μου είναι οι «μετανάστες» χρόνο με τον χρόνο να προσαρμόζονται στις συνθήκες μας, ανθίζοντας κάθε χρόνο λίγο πιο αργά, ώστε κάποια στιγμή να συγχρονιστούν λίγο ως πολύ και να μου προσφέρουν το θέαμα που λαχταρώ.