Μαγείρεψα σε δείπνο 600 δολλαρίων
Το μαγειρέψαμε για φιλανθρωπικούς σκοπούς στην Ουάσινγκτον, σερβίροντας εκλεπτυσμένα και απλά, χωριάτικα πιάτα που ενθουσίασαν τους καλεσμένους μας!
«Όχι μόνο ήρθε από την Ελλάδα για να μας μαγειρέψει, αλλά έφερε και στη βαλίτσα της αυτή την εξαιρετική λιχουδιά, το ελληνικό χαβιάρι, που ποτέ στη ζωή μου δεν είχα καταφέρει να δοκιμάσω», αναφώνησε ενθουσιασμένος στους φίλους του ο Jeffry Goldberg. Ο γνωστός Αμερικανός δημοσιογράφος και η γυναίκα του Pamela ήταν οι οικοδεσπότες στο φιλανθρωπικό μας δείπνο, μέρος του Sips and Suppers της Ουάσινγκτον. Πολλοί διάσημοι, αμερικανοί κυρίως σεφ, καλούνται να προσφέρουν τις υπήρεσίες τους και να μαγειρέψουν σε διάφορα σπίτια, βοηθώντας να συγκεντρωθούν χρήματα για τη διατροφή των απόρων της αμερικανικής πρωτεύουσας. Ο θεσμός κατορθώνει μέσα σε δύο βραδιές να συγκεντρώσει πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια, μια και οι ‘καλεσμένοι΄στα κάπου είκοσι δείπνα της πόλης πληρώνουν ο καθένας 600 δολάρια για να γευτούν τις δημιουργίες γνωστών σεφ και να απολαύσουν εκλεκτά κρασιά.
Όταν η Joan Nathan και ο José Andrés μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν να μαγειρέψω, ζήτησα από τον Τρικαλινό να μου δώσει το καλύτερο αβγοτάραχο που έχει, το Μελίχλωρο, με τη μοναδική λεπτή γεύση∙ μια και η παραγωγή του είναι περιορισμένη και δεν εξάγεται στην Αμερική. Αυτό σερβίραμε σαν πρώτο εκλεκτό μεζέ στους "καλεσμένους" μας, συνοδεύοντάς το με σαμπάνια.
Μαζί με το σεφ Michael Costa του Zaytinya - του πολύ πετυχημένου εστιατόριου του José Andrés - ετοιμάσαμε ένα μενού που, εκτός από το Μελίχλωρο αβγοτάραχο, συνέχιζε με "φουαγκρά του Φαραώ", σερβιρισμένο με πολτό χουρμάδες κι ένα φυλλαράκι χρυσό, εμπνευσμένο από την αρχαία Αίγυπτο όπου και ξεκίνησε η συστηματική εκτροφή της χήνας για το πολύτιμο συκώτι της.
Μετά και από άλλες από εξαίσιες μπουκιές, όπως χούμους από πράσινα φρέσκα κουκιά και μια μικρούτσικη φουσκωμένη κριτσανιστή πίτα (δήθεν από σουβλάκι) γεμισμένη με αφρό τζατζίκι που πάνω της ακουμπούσε ένα κομμάτι λαχταριστό, ροδοψημένο "αρνίσιο μπέικον", ελαφρώς καπνισμένο στο εστιατόριο.
Σερβίραμε κατόπιν τη δική μου εκδοχή της ηπειρώτικης αλευρόπιτας, που τη λένε και πίτα της τεμπέλας - μια τραγανή τυρόπιτα με σπιτικό φύλλο που την ετοίμασα την τελευταία στιγμή.
Μετά και από ένα εντυπωσιακό φιλέτο ψαριού που τηγανίστηκε βιαστικά τυλιγμένο σε φύλλο καταΐφι και σερβιρίστηκε με πρασοσέλινο αβγολέμονο- σπεσιαλιτέ του Zaytinya - το κύριο πιάτο ήταν κεσκέκ ή γιορτή - το κλασικό πανηγυριώτικο φαγητό -, αρνί που το σιγοβράσαμε τρεις ώρες με κρεμμύδια και σκληρό στάρι, καθώς και αρνίσια κότσια με κυδώνια και κρασί. Τα δυο αυτά κρεατικά ήταν η δικιά μου πρόταση κι ο Michael την βρήκε εξαιρετική. Μας πήρε κάποιες μέρες στην κουζίνα του εστιατόριου που είναι γεμάτο μεσημέρι-βράδυ για να τα τελειοποιήσουμε κι ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Αλλά καθώς σερβίραμε το ένα μετά το άλλο τα πιάτα στο τραπέζι, μ’ έπιασε φόβος πως τα χωριάτικα κρεατικά θα ήταν υπερβολή κι ούτε θα τα δοκίμαζαν, μετά τα ορεκτικά και το υπέροχο ψάρι… Κι όμως, τα καταβρόχθισαν και πολλοί ζήτησαν κι άλλο, λέγοντας ότι ποτέ δεν είχαν γευτεί νοστιμότερα μαγειρευτά!
Βέβαια χωρίς τον Michael Costa και τους βοηθούς του δεν θα μπορούσαμε να είχαμε προσφέρει τέτοιο δείπνο στους 26 σημαντικούς συνδαιτυμόνες, φίλους του Jeffry και της Pamela. Ανάμεσά τους ήταν ο David Brooks της New York Times και άλλοι δημοσιογράφοι και παραγωγοί τηλεόρασης που είχαν έρθει ειδικά γι’ αυτή τη βραδιά στην Ουάσινγκτον από τη Νέα Υόρκη και από το Σηάτλ (!) ακόμα.
Υ.Γ.: Συγχωρήστε μου τις άθλιες φωτογραφίες που έβγαλα με το τηλέφωνο - μάγειρας και φωτογράφος σε επίσημο δείπνο δε συνδυάζονται...
Κάπνισέ μου το χταπόδι!