Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τι μου θύμισες τώρα;

“Either it brings tears to their eyes, or else"    
"Or else what?" said Alice, for the Knight had made a sudden pause.  
"Or else it doesn't, you know.”                                                                                                                                                                                                        Lewis Carroll, Alice in Wonderland

Τέτοια εποχή, κάποιες Κυριακές, αισθανόμουν τη μικρή μου σοφίτα να με πνίγει. Ένιωθα την άνοιξη να έρχεται πίσω από τις γκρίζες, τσίγκινες στέγες της εσωτερικής αυλής αλλά δεν την έβλεπα. Άκουγα μόνο τα βήματα των ενοίκων να αντηχούν στο καλντερίμι της, τη μεγάλη πόρτα των παλιών αμαξάδων να κλείνει κι ήχοι τους ν’ ανεβαίνουν μέχρι το παράθυρο μου και να σβήνουν στο περβάζι μου πολλαπλασιάζοντας τη μοναξιά της Κυριακής. Τότε και μόνο τότε αναλογιζόμουν πως τα 12 τετραγωνικά μου δεν χωρούσαν ούτε τη διάθεση να αποδράσω.

Κάποιο από εκείνα τα μεσημέρια Κυριακής, που το φοιτητικό μας επίδομα είχε εξανεμιστεί πια, μου χτύπησε την πόρτα ο Καναδός από το δίπλα διαμέρισμα. «Έχω ένα μάνγκο κι ένα αυγό» είπε, σα να ζητούσε να ενώσουμε τα υπάρχοντά μας για να την βγάλουμε καθαρή. «Κι εγώ μισό καμαμπέρ και λίγο σπανάκι», ψέλλισα, κατανοώντας πως δεν είχαμε και πολλές πιθανότητες να μαγειρέψουμε κάτι το ουσιαστικό. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ξερή μπαγκέτα που βρήκε στην κουζίνα του ή αν με ταρακούνησε το φιλότιμο, αλλά έκοψα το τυρί, όπως ήταν παγωμένο από το ψυγείο, πράγμα που αποδείχτηκε σημαντικό για την επιτυχία του εγχειρήματος και το ανακάτεψα με ένα μείγμα που έφτιαξα με τα ψίχουλα του ξερού ψωμιού, λίγο ξύσμα λεμονιού και το μαϊντανό που πάντα φυτρώνει σε μια γλάστρα, σε όποιο σπίτι κατοίκησα σε τούτη τη ζωή. Ίσως αυτή να είναι και η μόνη διδαχή της γιαγιάς Μαρίας που ακολούθησα πιστά, όταν αποφάσισα ότι η μαγείρισσα είμαι πια εγώ. Το τελικό αποτέλεσμα κρίθηκε, βέβαια, στο τηγάνι. Ό,τι διαβάσεις στη συνέχεια απλά σχηματοποιεί εκείνη την ανάμνηση, που δεν ξέρω αν με κάνει να δακρύζω ή κάτι άλλο.

Τηγανητό καμαμπέρ με σπανάκι και μάνγκο
Υλικά

Βάζω το ψωμί στη μουλινέτα και την θέτω σε λειτουργία μέχρι να σχηματιστούν λεπτά ψίχουλα, που θα μοιάζουν με χοντρή άμμο. Τα ρίχνω σε ένα μπολ και τα ανακατεύω με το ξύσμα του λεμονιού, τον μαϊντανό κι αλατοπιπερώνω. Χτυπάω το αυγό προσθέτοντας μερικές σταγόνες γάλα, για να το αραιώσω.

Βάζω λίγο αλεύρι σε ένα πιάτο, ρολάρω τα κομμάτια του τυριού, τα τινάζω καλά, τα βουτάω στο αυγό και αμέσως τα ρίχνω στο μπολ με το τριμμένο ψωμί για να τυλιχτούν καλά.

Μόλις τα ετοιμάσω, τα βάζω και πάλι στο ψυγείο για να κρυώσει και πάλι το καμαμπέρ.

Ζεσταίνω το λάδι σε ένα τηγάνι και, μόλις ζεσταθεί καλά, ρίχνω τα παγωμένα τρίγωνα του τυριού, τα τηγανίζω μέχρι να ροδίσουν, ομοιόμορφα, όλες οι πλευρές τους και τα αφήνω πάνω σε μια σχάρα, στρωμένη με απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να μη μείνει καθόλου λάδι πάνω τους.

Στο μεταξύ ανακατεύω το σπανάκι με τις λεπτές φετούλες του μάνγκο και το σχοινόπρασο ή με το κρεμμυδάκι, αλατίζω με την αφρίνα, στύβω λίγο λεμόνι και προσθέτω όσο ελαιόλαδο νομίζω πως χρειάζεται για αυτή τη σαλάτα. Σερβίρω το καμαμπέρ και δίπλα του απλώνω τη σαλάτα με το μάνγκο.

Σημείωση
Η μόνη δυσκολία που μπορεί να συναντήσει κανείς, σχετίζεται με το τηγάνι: Στην αρχή χρειάζεται δυνατή φωτιά (180° С) - γι' αυτό και προτείνω το σπορέλαιο - και στη συνέχεια πιο χαμηλή για να μη καεί το λάδι και μαυρίσει το τριμμένο ψωμί κι ο μαϊντανός.