Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Μια από τις μεγάλες χάρες του πασχαλινού κήπου είναι ότι δεν είναι πάντα ίδιος. Αγοράζεις λαχνό και περιμένεις ανάλογα με την ημερομηνία τι θα σου τύχει… τι μπουμπουκιάζει, τι ανθίζει και τι θα έχει μαραθεί πιά.

Εδώ στην Κέρκυρα τις γλυσίνες τις λένε «πασχαλιές», κι όμως πρέπει να τύχει ιδιαιτερα νωρίς το Πάσχα για τις πετύχει ανθισμένες. Φέτος που ήταν σχετικά νωρίς το Πάσχα, ίσα ίσα τις προλαβε, αλλα ήδη είχαν πάρει την κάτω βόλτα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους «κρίνους» της Μεγάλης Παρασκευής, τις μωβ ίριδες που παλιά εδώ ήταν τα μόνα λουλούδια που έμπαιναν στο σπίτι τη Μεγάλη Εβδομάδα, επειδή έχουν «πένθιμο» χρώμα και αρμόζουν στην περίσταση.

Άλλο πένθιμο είναι και ο άσπρος κρίνος, η κάλλα, σχεδόν πάντα ανθισμένη το Πάσχα, που μάλιστα έχει τόσο πολύ συνδεθεί με τον επιτάφιο και τις κηδείες που πολλοί την απεχθάνονται, παρ’ όλο που είναι από τα πολύ όμορφα και αισθητικά ενδιαφέροντα λουλούδια.

Οι μωβ ίριδες (αρχικά ήμερες και ξενόφερτες που τώρα έχουν αποικίσει όλο το νησί) ανθίζουν του Ευαγγελισμού και κρατάνε το πολύ τρεις εβδομάδες, οπότε μόνο αν τύχει νωρίς το Πάσχα συμπίπτουν. Φέτος μόνο τρεις-τέσσερεις είχαν μείνει για το πασχαλιάτικο βάζο. 

Οι πασχαλιές, όμως, πέσανε διάνα – είναι στα καλύτερα τους και κυριαρχούν στον κήπο και στα βάζα με την ευωδιά τους που είναι, μαζί με της βιολέτας (ή «βιόλας» όπως είναι αλλιώς γνωστή) το πιο χαρακτηριστικό πασχαλινό άρωμα.

Μάλιστα της βιολέτας συνδέεται άμεσα με τον επιτάφιο…. Ακόμα και στους πολύ άχαρους και επιτηδευμένους (για τα γούστα μου) επιταφίους των μεγάλων αστικών εκκλησιών, που υποψιάζομαι φιλοτεχνούνται από ανθοπωλεία, η άσπρη βιολέτα κυριαρχεί και διατηρεί κάποια ίχνη ευωδιάς, πραγμα σπάνιο σε λουλούδια αγοραστά. Στον κήπο μου έχω λίγες βιολέτες, κι αυτές σε γλάστρες… έχω κάνει πολλές μάταιες προσπάθειες – φαίνεται το χώμα μας δεν τους πάει.

Με το Πάσχα συνδέονται και τα άνθη των εσπεριδοειδών με τις δικές τους ευωδιές… οι πορτοκαλιές και οι νεραντζιές είναι σχεδόν πάντα ανθισμένες τις μέρες του Πάσχα σε όλες τις χώρες της Μεσογείου. Από ένα αλησμόνητο πάσχα που έκανα στη Σεβίλλη με τις λιτανείες της, το άρωμα της ανθισμένης νεραντζιάς κυριαρχεί ανάμεσα στα αναμμένα κεριά, και την πένθιμη υπόκρουση του βηματισμού των κουκουλοφόρων.

Δεν προλαβαίνω να στολίζω το σπίτι αυτές τις μέρες με καλάθια και βάζα… όχι μόνο αυτά που είπαμε αλλά μια μεγάλη ποικιλία λουλουδιών, του κήπου και των αγρών, που είναι τώρα ανθισμένα. Γι αυτά, άλλη φορά!