Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχω ξαναπαίξει παλιότερα εδώ με το δροσερό γλύκισμα που οι Άγγλοι έχουν βαφτίσει φουλ (fool- από τον τρελό του χωριού, τον γελωτοποιό του βασιλιά ή κάποιον άλλο κουζουλό τέλος πάντων, διαλέξτε εσείς και πάρτε.) Το δροσερό αυτό γλύκισμα γίνεται συνήθως με βερίκοκα. Στη δική μου τη διασκευή είχα δοκιμάσει  τα κούμαρα, που, για να μείνω πιστός στη βρετανική πατέντα, τα είχα χαϊδευτικά ονομάσει κουζουλά.

Μιας και μιλάμε όμως για παιχνίδια, να και μια άλλη ομολογία: έχω καιρό να βρεθώ σε φιλικό τραπέζι πόκας. (Επιμένω στον φιλικό προσδιορισμό, καθώς το παιχνίδι αυτό μηδενικού αθροίσματος- ο νικητής τα παίρνει όλα- έχει τη χάρη του μόνον όταν στο καρέ συμμετέχουν καλόγνωμοι και χιουμορίστες φίλοι, αποκλειομένων δια ροπάλου  εκείνων που έχουν αποκλειστικά κατά νου να σου ρουφήξουν το αίμα.) Νοσταλγώ λοιπόν εκείνη την ευφρόσυνη στιγμή, όταν έβλεπα τα ευπρόσδεκτα μεν αλλ’ ανασφαλή ακόμα τριάρια μου να πατάνε στη στέρεη βάση που τους πρόσφερε ένα πολυαναμενόμενο συμπληρωματικό ζευγάρι. Φουλ του άσου με πεντάρια, ας πούμε, ή ακόμα και φουλ του πέντε με άσους. Και στις δύο περιπτώσεις αχτύπητα πλέον χαρτιά απέναντι στις ισχνές κέντες ή και στα σκέτα χρώματα των καλότροπων  -επιμένω- συμπαικτών μου.

Το ευγενές σπορ της πόκας το έχω, όπως προείπα, εγκαταλείψει- ή για διαφόρους λόγους με έχει εκείνο εγκαταλείψει, το ίδιο κάνει. Τιμώντας ωστόσο τις ωραίες αναμνήσεις που μου έχει αφήσει, αποφάσισα, στον πάγκο της κουζίνας μου πια και με παιγνιώδη πάντα διάθεση, να ετοιμάσω αυτήν τη φορά ένα «φουλ του μούσμουλου». Άλλο βέβαια στα Αγγλικά το fool κι άλλο προφανώς το full (house), αλλ’ η κοινή μεταγραφή στη γλώσσα μας των δύο ξενικών όρων μάς επιτρέπει, νομίζω, το παιχνίδι.

Χωρίς άλλη φιλολογική φλυαρία, ιδού η κεντρική ιδέα: Το μούσμουλο, το κάπως κακομούτσουνο αυτό φρούτο της εποχής, όσο ζουμερό κι αν είναι, όταν έχει καλά ωριμάσει, έχει πάντα το αφιλότιμο μιαν ελαφριά στιφάδα. Και για τους δύο αυτούς λόγους- όχι και τόσο θελκτική εμφάνιση, οριακά απωθητική, για μερικούς τουλάχιστον, γεύση- τείνει να περάσει στα αζήτητα. Και πάντως, όσο κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα εκλεκτοί πιστοί του φίλοι, σαφώς και το επισκιάζουν οι άλλες Μαγιάτικες δόξες, οι φράουλες, τα κεράσια, ως και τα πρώιμα ροδάκινα και βερίκοκα. Είμαι από αυτούς που εξακολουθούν να το πιστεύουν, βλέποντάς το ως ευλογία της Άνοιξης που μας αποχαιρετά. Τη θέλει, όμως, πώς να το κάνουμε, την υποστήριξή του, χρειάζεται να «φουλιάσει», καλή ώρα σαν τα ανασφαλή τριάρια της πόκας που λέγαμε.. Αμ’ έπος αμ’ έργον:

Φουλ του μούσμουλου 

Χρειαζόμαστε

Τα μούσμουλα θέλουν βέβαια ξεφλούδισμα. Αφαιρούμε τα κουκούτσια και τις ινώδεις θήκες που τα συγκρατούν, κόβουμε τον καρπό των φρούτων σε μικρά κομμάτια που τα ραντίζουμε με το γλυκόπιοτο κρασί. Να μείνουν λίγη ώρα μέσα σ’ ένα βαθύ μπολ να ποτιστούν με το κρασί κι ενδεχομένως να πάρουν λίγο κι από την ευωδιά της αρμπαρόριζας. Πολτοποιούμε τα μούσμουλα. Στο ψυγείο το coulis για δύο ώρες τουλάχιστον.

Χτυπάμε την κρέμα με τη ζάχαρη. Το νέο αυτό μίγμα θα πρέπει να έχει την πυκνότητα του πολτού που μας χάρισαν τα μούσμουλα.
Ενώνουμε τα δύο μίγματα κι αφήνουμε το γλύκισμά μας στο ψυγείο γι’ άλλες δύο ώρες στο ψυγείο πριν το σερβίρουμε σε ατομικά μπολ ή σε μιά ωραία γυάλινη σουπιέρα.

Είμαστε βέβαιοι πως οι καλεσμένοι μας δεν θα πτοηθούν από τη μπλόφα μιάς οποιασδήποτε ετοιματζήδικης γλυκιάς ρελάνς, εμπιστευόμενοι το σπιτικό φουλ που τους σερβίραμε.