Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την φαντάζομαι πια στα ουράνια μέσα σ’ ένα σύννεφο από ζάχαρη άχνη, με την τρυφερή της, λίγο τρεμάμενη, φωνή να εξηγεί γιατί καλύτερα ροδόνερο κι όχι ανθόνερο. Όταν μας πρωτόφτιαξε τους κουραμπιέδες της, έγινε η βασίλισσα των Χριστουγέννων μας. Έληξαν για μας οι έτοιμοι... οι κουραμπιέδες της θείας Μένης από την Πάτρα είναι το σήμα κατατεθέν στα μέσα του Δεκέμβρη. Εδώ και λίγες βδομάδες η θεία που έμοιαζε σαν μία από τις τρεις γλυκοτσαχπίνες μάγισσες της ωραίας κοιμωμένης, έκλεισε τους επίγειους λογαριασμούς της. Άφησε όμως τη συνταγή κι επειδή ήταν πρωτίστως αγαθός και γενναιόδωρος άνθρωπος, δεν έκρυψε κανένα από τα μυστικά της.

Για 100 ανυπέρβλητους κουραμπιέδες

Από το βούτυρο άρξασθε: εννοούμε προφανώς βούτυρο γάλακτος (ο Καρατζάς στον αριθμό 57 της οδού Αθηνάς διαθέτει εξαιρετικό). Το βούτυρο πρέπει βέβαια να 'ναι σε θερμοκρασία δωματίου και να το χτυπήσουμε τόσο στο μίξερ ώστε να αφρατέψει και να ασπρίσει σαν σαντιγύ. Κρίσιμο σημείο, δεν χωράει λοξοδρόμισμα.

Συνεχίζοντας το χτύπημα (μη φαντασθείτε ότι διαθέτω κανένα θηριώδες μίξερ, με ένα απλούστατο του χεριού πορεύομαι) ρίχνουμε έναν έναν τους κρόκους και την άχνη (το μικρό πιατάκι). Εναλλάξ, κρόκο-ζάχαρη, κρόκο-ζάχαρη κοκ. Προσθέτουμε τη σόδα. Διαλύουμε το μπέικινγκ στο κονιάκ και ρίχνουμε κι αυτό στο μίγμα.

Έχουμε φροντίσει για τα μύγδαλα: τα ασπρίζουμε, τα στεγνώνουμε καλά, τα κόβουμε ψιλά κομμάτια και τα καβουρντίζουμε είτε σε βαρύ καυτό τηγάνι είτε στο φούρνο μέχρι να πάρουν θελκτικό χρώμα. 

Σε μια μεγάαααλη λεκάνη μεταφέρουμε το μίγμα. Προσθέτουμε και τα αμύγδαλα. Αρχίζουν τα πιο δύσκολα: αρχίζουμε να νακατεύουμε με το χέρι το μίγμα μας προσθέτοντας σιγά σιγά αλεύρι έως ότου η ζύμη πλάθεται, αρκετά σφικτή. Ξέρετε τη γνωστή εφιαλτική φράση «αλεύρι όσο πάρει;». Ισχύει απολύτως. Αδιάψευστο κριτήριο; να μην κολλάει στο χέρι.

Πλάθουμε το σχήμα που θέλουμε (προτιμώ τα μισοφέγγαρα αλλά γούστα εκείναι αυτά) και τα απλώνουμε σε ελαφρώς βουτυρωμένη λαμαρίνα. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 °C ώσπου να ροδίσουν ελαφρά.

Έτερο κρίσιμο σημείο: τους βγάζουμε από τον φούρνο και όσο είναι καυτοί τους ραντίζουμε, πάλι με το χέρι, με το ροδόνερο.

Και τελευταίο αλλά διόλου έσχατο: έχουμε απλώσει στο πεντακάθαρο πάγκο μας ή τραπέζι κοσκινισμένη ζάχαρη άχνη (από τα τρία κιλά). Πάνω σ’ αυτό το συννεφένιο στρώμα, ακουμπάμε έναν έναν τους μοσχοβολιστούς κουραμπιέδες και από πάνω κοσκινίζουμε νέο σύννεφο από άχνη.

Προσοχή, μόνο κλεψιές επιτρέπονται σ’ αυτό το στάδιο, καμμία μετακίνηση. Σε πιατέλες μεταφέρονται μόνο όταν θα 'χουν κρυώσει εντελώς.