Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στα 19 μου, φοιτήτρια ούσα, άρχισα να εργάζομαι στην εφημερίδα Μεσημβρινή, στο 10 της οδού Πανεπιστημίου. Δυο βήματα πιο πέρα, στην οδό Κριεζώτου, ανεβαίνοντας στα δεξιά του δρόμου, ήταν το Corfu. Ανοικτό και τις Κυριακές το μεσημέρι, πήγαινα παιδί με τους γονείς, συχνά-πυκνά. Φινέτσα αθηναϊκή με κερκυραϊκή αύρα. Μπαίνοντας αριστερά, ένα υπερυψωμένο μπαλκόνι φιλοξενούσε 5-6 τραπέζια, στο βάθος η μεγάλη σάλα με τα μεγαλύτερα. Διακόσμηση στεγνή, δεκαετίας του '60 με κερκυραϊκές μονόχρωμες λιθογραφίες στους τοίχους. Σερβιτόροι με ίσιες πλάτες και σακκάκια λευκά από πυκνό ύφασμα. Με τον πρώτο μου μισθό (15.000 δρχ) έκανα ένα μικρό βήμα προς τη χειραφέτηση: μπήκα στο Corfu και ζήτησα τραπέζι. Για πόσους; με ρώτησαν. Για έναν, εμένα, απήντησα. Και διάλεξα βέβαια σοφρίτο.

Σοφρίτο

για 4-5 άτομα

Αναμειγνύω το αλεύρι με κάμποσο αλάτι και λευκό πιπέρι και αλευρώνω μία μία τις φέτες το κρέας. Τινάζω να φύγει το παραπανίσιο αλεύρι. Ζεσταίνω σε ένα μεγάλο, βαρύ τηγάνι λίγο ελαιόλαδο (2-3 κουταλιές) και αρχίζω να ροδίζω λίγες λίγες τις φέτες. Καθώς ετοιμάζονται, τις μεταφέρω σε απλωτή κατσαρόλα ανά στρώσεις. Αν χρειαστεί, προσθέτω κάθε φορά στο τηγάνι του ροδίσματος επιπλέον ελαιόλαδο, αλλά με φειδώ.

Στο ίδιο τηγάνι, όταν θα 'χει λήξει το ρόδισμα του μοσχαριού, ρίχνω το ψιλοκομμένο σκόρδο να ροδίσει καλά αλλά να μην καεί επ’ ουδενί. Σβήνω με το μίγμα λευκού ξυδιού-κρασιού, ρίχνω τον μισό σχεδόν μαϊντανό, ανακατεύω, ξύνω μ’ ένα ξύλινο κουτάλι τις νοστιμιές που 'χουν κολλήσει στον πάτο κι έπειτα, με το μίγμα αυτό, περιλούζω όλο το κρέας. Έχω διαθέσιμο δίπλα μου καυτό νερό και συμπληρώνω στην κατσαρόλα ώσπου να καλυφθεί μόλις το κρέας. Ανάβω το μάτι σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά, κλείνω το καπάκι και σιγοβράζω για μία ώρα. Πασπαλίζω με τον υπόλοιπο μαϊντανό (δεν τον βάζω εξαρχής όλον γιατί θέλω να διατηρήσει τη φρεσκάδα και άρωμά του). Δεν ανακατεύω κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας, απλώς κουνάω σαν σε χορό χούλα χουπ την κατσαρόλα ελέγχοντας, μήπως χρειάζεται περισσότερο νερό. Σε αυτή την περίπτωση, προσθέτω λιγάκι, καυτό βέβαια.

Ακούστε με και βασιστείτε στα λεγόμενά μου: το κρέας θα κόβεται με το πηρούνι, η σάλτσα θα 'ναι μελωμένη και πυκνή, το άρωμα καθηλωτικό.

Τώρα αρχίζουν τα μεγάλα διλήμματα: η φίλη του bostanistas Μαριλή Αναργύρου μου διεμήνυσε πως στην παλιά Κέρκυρα, τηγάνιζαν σε ελαιόλαδο φέτες ψωμί και πάνω εκεί σέρβιραν το κρέας. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι αυτές τις μικρές μπουκιές... Δεν το απότολμησα χτες, επικαλούμενη θερμίδες και άλλα τέτοια ξενερωτικά. Ωστόσο, συνόδευσα το σοφρίτο ασφαλώς με πουρέ, μασπατάτα στην κερκυραϊκή.

Παρακαλώ τους κερκυραίους bostanistas, προεξαρχόντων Καλής Δοξιάδη και Περικλή Λάσκαρι, να σημειώσουν στον χώρο των σχολίων, κάτωθι, τις παρατηρήσεις τους. Να βελτιωθώ επιζητώ.