Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Δεν είναι από τις γιαγιάδες που θα φάει την ημέρα της στην κουζίνα. Συνήθως βρίσκεται στους δρόμους, από ξαδέρφη σε φίλη και από καφέ σε παγωτατζίδικο (αμετανόητη γλυκατζού, μονίμως αδιάφορη για το ζάχαρό της, που, ως συνήθως, φάνηκε ανεβασμένο στην πρωινή μέτρηση). Ούτε τα φαγητά της έχουν κάτι το ιδιαιτέρως σπιτίσιο ή μερακλίδικο - όποτε ετοιμάζεται για μαγείρεμα, είτε με γλυκούς είτε με αλμυρούς σκοπούς, ένα είναι το αποτέλεσμα: λιχουδιές, διόλου υγιεινές μα διαολεμένα νόστιμες. Ίσως γι' αυτό από μικροί ζητούσαμε όλο και περισσότερο χρόνο στο σπίτι της, γιατί ξέραμε πως θα περάσουμε μούρλια. Πρόθυμη πάντα, φτάνει ένα «γιαγιά πεθύμησα τηγανίτες» και μέσα σε μισή ώρα έχει αγοράσει ό,τι της λείπει, έχει φορέσει ποδιά ενώ το λάδι ήδη καίει στο τηγάνι. Έτσι και τις προάλλες με τα τυροπιτάκια της, κολατσιό χρόνων και χρόνων, από την εποχή που ο πατέρας μας ήταν παιδί δύστροπο στα του φαγητού κι εκείνη του τα ετοίμαζε σε καθημερινή βάση. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο οργανώθηκε στα γρήγορα μάζωξη στην αυλή της με ένα και μόνο αίτημα: τα τηγανητά της τυροπιτάκια. «Πες το κι έγινε, Δημήτρη».

(για περίπου 30 τυροπιτάκια)

Ξεπαγώνει το φύλλο αποβραδίς - η ετοιμότητα είναι το παν - και μόλις ακούσει τη μαγική φράση («γιαγιά, θα κάνουμε τυροπιτάκια;») ξεκινάει με τη γέμιση: σε μπολ ρίχνει το τυρί, τριμμένο με το χέρι σε χοντρά κομμάτια, και σ' ένα βαθύ πιάτο χτυπά τα αυγά για λίγο, σαν για ομελέτα. Τα αδειάζει στο μπολ με το τυρί, εκεί μπαίνει και το μοσχοκάρυδο* και ξεκινάει το ανακάτεμα μέχρι να ενωθούν τα υλικά. Αν τα υγρά υπερτερούν, προσθέτει τυρί, αν σφίγγει το πράγμα, ένα αυγό ακόμα φέρνει την ισορροπία.

Κόβει τα φύλλα στα τέσσερα (όπως στη φωτογραφία), βάζει μισή κουταλιά της σούπας γέμιση στο κάτω μέρος και ξεκινά το τύλιγμα, πρώτα σχηματίζοντας κύλινδρο και στη συνέχεια κλείνοντας σαν φακελάκι τα κομμάτια που περισσεύουν.

«Λίγο πετάει από εδώ, λίγο δεν κολλάει εκεί, μες στο τηγάνι όλα θα ενωθούν, μωρέ» λέει και συνεχίζει απτόητη.

Ζεσταίνει στο μεταξύ το λάδι - περίπου δύο δάχτυλα - στο τηγάνι, σε μέτρια φωτιά και μόλις ζεσταθεί για τα καλά τα ρίχνει μέσα από τη μια πλευρά ώσπου να ροδίσουν και γρήγορα τουμπάρισμα με πηρούνι από την άλλη. Δύο με τρία λεπτά για κάθε τηγανιά φτάνουν. Συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, απομακρύνει κομμάτια φύλλου που κάθε τόσο μένουν στο τηγάνι και καίγονται, ενώ προσθέτει λάδι όταν χρειαστεί (συνήθως μετά τις πρώτες τρεις παρτίδες).

Μόλις είναι έτοιμα, τα απλώνει σε πιατέλα με χαρτί κουζίνας για να τραβήξει τα πολλά λάδια και σε στέλνει βιαστικά στο τραπέζι για να δοκιμάσουν οι υπόλοιποι τα πρώτα. Πράγματι, η καλύτερη στιγμή τους είναι αμέσως μετά το τηγάνι, όμως και κρύα γίνονται φίνος μεζές για το βραδινό μας τσίπουρο.

Κι αν κάτι πάει στραβά και λίγο παραψηθούν; Δεν μας σώζει τίποτε, απαρηγόρητη θα μιλά για την αποτυχία της μέχρι την επόμενη τηγανιά.

* Το μοσχοκάρυδο στις γεμίσεις με τυρί είναι η αδυναμία της, όπως και στην κρέμα για το παστίτσιο. Δεν έχει άδικο!