Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Τι κι αν για τους περισσότερους μουστάρδα σημαίνει ένα κίτρινο μπουκάλι, συνήθως ξεχασμένο, στην πόρτα του ψυγείου; Στο δικό μας νοικοκυριό, αφότου άδειασε και το τελευταίο βαζάκι - πεσκέσι εκ Γαλλίας moutarde de meaux, η μουστάρδα έχει εξελιχθεί σε ζήτημα μέγα (ναι, καλόμαθε η γριά στα σύκα): η μια μας φαίνεται πολύ δυνατή, η άλλη αδιάφορη και ενοχλητικά κρεμώδης, η τρίτη ανυπόφορα καυτερή, η τελευταία υπέρ του δέοντος ξυδάτη. Αγανακτισμένος από τα παράπονα και τα ξινισμένα μούτρα αποφάσισα να πειραματιστώ με μουστάρδα ιδίας παραγωγής. Οι περισσότερες συνταγές φαίνονταν παιχνιδάκι.

Διασταύρωσα, λοιπόν, υλικά για να δω ποια επαναλαμβάνονται, είδα κάμποσες παραλλαγές, έκανα μια βόλτα μέχρι το γειτονικό μπαχαράδικο ξοδεύοντας λίγα ευρώ, ακολούθησαν δοκιμές για περίπου μια εβδομάδα και ιδού η μουστάρδα του σπιτιού μου, που (δεν θα ντραπώ να πω ότι) θυμίζει αρκετά εκείνη την έξοχη γαλλική, ιδίως στην υφή καθώς φρόντισα οι σιναπόσποροι να παραμείνουν σχεδόν ολόκληροι, να κρατάνε στο δόντι. Όχι πως σε νοστιμιά πάει πίσω!

(για ένα μικρό βάζο, περίπου 250 ml)

Σε ένα ανθεκτικό, σκληρό, γυάλινο μπολ άδειασα όλα τα υλικά: σπόρους σιναπιού, ξύδι, κρασί, σκόρδο, κουρκουμά, αλάτι και πιπέρι. Ανακάτεψα καλά με ένα μεγάλο κουτάλι και τα άδειασα σε βάζο που προηγουμένως είχα αποστειρώσει με τον γνώριμο τρόπο (στον φούρνο, στους 100 με 110 βαθμούς, για 30 λεπτά χωρίς, εννοείται, τo πλαστικό καπάκι του).

Κατά τον χημικό της οικογένειας, το ξύδι χρησιμεύει ως διαλυτικό της σκόνης τον σπόρων και μετά από μερικές ώρες προκύπτει διάλυμα παχύρευστο. Οι περισσότερες συνταγές έδιναν οδηγίες για 8 ή 10 ώρες παραμονής στο ψυγείο - εγώ, με τον φόβο του πρωτάρη, την άφησα μισή μέρα στην ησυχία της και το επόμενο μεσημέρι είχα μπροστά μου μουστάρδα σχεδόν έτοιμη!

Ένα ανακάτεμα με το κουτάλι χρειάστηκε και αμέσως μπήκε σε τοστ και πράσινη σαλάτα, το πρώτο βαζάκι έκανε φτερά. Ως περήφανος και έμπειρος πια μουσταρδοπαραγωγός, επανέλαβα για κάμποσα βαζάκια ακόμα. Η μουστάρδα μου δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις συσκευασμένες που ως σήμερα έχουμε δοκιμάσει.

Μετά τις ώρες που πέρασε στο ψυγείο, μπορούσα με το ραβδί-μίξερ να την φέρω σε κρεμώδη μορφή, όμως προτίμησα την τσαχπίνικη, κοκκώδη εκδοχή της κι έτσι την ανακάτεψα μόλις δυο κοφτές φορές με το ραβδί ώστε να δημιουργηθεί μεν κρέμα συνεκτική αλλά να μην αφανιστούν οι σπόροι. Πριν την μοιράσουμε σε βαζάκια (επίσης αποστειρωμένα), και από εκεί σε σπίτια φίλων, σε ένα μέρος της προσθέσαμε ελάχιστο μέλι, λιγότερο από κουταλιά του γλυκού ανά βαζάκι 250 ml, για όσους έχουν πιο γλυκές προτιμήσεις, και ανακατέψαμε ξανά.

Όσοι αγαπάμε τα πιπεράτα και ελαφρώς ξινά, την καταχαρήκαμε και, ασφαλώς, η εν οίκω παρασκευή της καθιερώθηκε. Στο ψυγείο μας δεν έχει μείνει πάνω από δύο ημέρες, όμως αρκετές συνταγές αναφέρουν πως διατηρείται στην ψύξη ως και για δύο εβδομάδες. Η πρεμιέρα της σε κανονικό φαγητό έρχεται εντός σαββατοκύριακου με κοτόπουλο φούρνου.

Υ.Γ.: Όσο ψάχνεις βρίσκεις, αναζητώντας παραλλαγές της βασικής συνταγής είδα πως συχνά συνδυάζεται με δυόσμο, εστραγκόν, βασιλικό, φασκόμηλο, ζαφορά, κόλιανδρο, κύμινο, με χρένο, με κάπαρη... ας αρχίσουν οι πειραματισμοί!