Επιστολή προς επίδοξους σεφ
Ποτέ δεν θα σας καταλάβουν. Άμα είστε αυτή η σπάνια ράτσα ανθρώπων που πήρατε την απόφαση να κάνετε βουτιά με το κεφάλι στην άβυσσο που λέγεται μαγειρική, παρακαλώ να διαβάσετε παρακάτω και ίσως σας δώσει περισσότερο κουράγιο να συνεχίσετε!
Οι περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει να είσαι μάγειρας ή σεφ. Αυτό με κάνει σχεδόν με υπεροψία περήφανο, όχι επειδή νομίζω ότι είμαστε ανώτεροι όλων, αλλά γιατί το να επιβιώσεις σε μια επαγγελματική κουζίνα θέλει τεράστια ψυχική, πνευματική και σωματική δύναμη. Επτά φορές την εβδομάδα πηγαίνουμε στη δουλειά να φάμε ξύλο. Και το υπομένουμε αυτό, γιατί το αντάλλαγμα είναι η δυνατότητα έκφρασής μας μέσα από το φαγητό - θείο δώρο!
Δεν υπάρχουν γιορτές η σαββατοκύριακα. Μπορεί να πάρουμε ένα ρεπό μια Δευτέρα η Τρίτη και αυτό αν μας συμπαθεί ο σεφ ή ο ιδιοκτήτης αλλά θα μας χώσει στην πρωινή κυριακάτικη βάρδια. Πιστέψτε με, κανείς δεν θέλει να δουλεύει Κυριακή πρωί. Δουλεύουμε περισσότερες ώρες από τον καθένα. Οι ημέρες ξεκινούν νωρίς και τελειώνουν αργά! Όταν ο υπόλοιπος κόσμος φοράει τις πυτζάμες του, πλένει τα δόντια του και ετοιμάζεται για ύπνο, εμείς είμαστε σε full speed. Το σύνηθες ωράριο των 12-14 ωρών σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα στη κουζίνα, που όλα είναι είτε καυτά ή αιχμηρά, είναι ένα χάος.
Το λεξιλόγιο ενός μάγειρα ή μιας μαγείρισσας κάνει έναν αχθοφόρο να ντρέπεται. Φανταστείτε ένα λεπτό τον εκτυπωτή να ξερνάει παραγγελίες τον σεφ να ουρλιάζει και να πιέζει όλους να κάνουν πιο γρήγορα και εσείς να δουλεύετε σε έναν χώρο δύο τετραγωνικών και χωρίς να επιτρέπεται να κάνετε ένα λάθος. Δυστυχώς, όμως, θα έρθουν οι μέρες που δεν θα περάσουμε το τεστ. Θα παραψήσουμε την μπριζόλα, θα παραβράσουμε τα μακαρόνια και κάπου θα ρίξουμε περισσότερο αλάτι ή θα ξεχάσουμε κάτι. Τότε απελπισμένοι και ταπεινωμένοι θα δούμε το χέρι του συναδέλφου, που θα μας βοηθήσει να σηκωθούμε και να βγάλουμε τη βάρδια. Εξάλλου το ίδιο θα κάναμε και εμείς.
Κοψίματα, καψίματα, πόνοι στη μέση και πρησμένα γόνατα δεν είναι τίποτε παραπάνω παρά another day in the office. Και τότε ξαφνικά η τρέλα σταματάει, κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα έξω ρουφώντας τον καθαρό αέρα και μετά προετοιμασία για την επόμενη μέρα και αφού καθαρίσουμε την κουζίνα, μετά από αυτήν την εξοντωτική βάρδια, παρότι το σώμα είναι καταπονημένο, το μυαλό ονειρεύεται σφηνάκια, μπύρες, βρώμικα σάντουιτς και την όμορφη σερβιτόρα η μπάρμαν από το μπαρ της γειτονιάς.
Όλα αυτά τα υπομένουμε καρτερικά με αντάλλαγμα να εκφραστούμε μέσω της μαγειρικής μας. Το μόνο που ζητάμε είναι ένα «μπράβο», ένα χτύπημα στην πλάτη και είμαστε έτοιμοι την επόμενη μέρα να πάμε στο πόλεμο χωρίς δισταγμό. Αυτόν τον ενθουσιασμό μας ένα μεγάλο μέρος των πελατών μας δεν τον μοιράζεται. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, καταστρέφουν τις δημιουργίες μας παραγγέλνοντας όπως αυτοί θέλουν. Αυτό πολλές μας δημιουργεί ανασφάλειες και με αποτέλεσμα η επόμενη δημιουργία μας να στερείται της φαντασίας που της αρμόζει.
Στα εστιατόρια που υπάρχει σεφ πάτε να δοκιμάσετε τις συνταγές του, όχι τις δικές σας. Η μαγειρική για εμάς είναι ο κόσμος μας, μέσα από το δικό μας πρίσμα. Είμαστε σίγουροι πως και ο δικός σας κόσμος είναι διαφορετικός, μόνο που εμείς δεν προσπαθούμε να σας τον αλλάξουμε!