Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όποτε πρέπει να παραδεχτώ πως η ιστορία που έχω να διηγηθώ για κάποια τρόφιμα δεν είναι και τόσο παραμυθένια όσο θα την ήθελα, λυπάμαι. Όμως, όσο και να το ψάξεις, δεν θα βρεις κανέναν που να έκρυψε τις γλυκοπατάτες στις αποθήκες του για να του τις κλέψουν και να πάρουν αξία. Κανείς δεν τις παρομοίασε με τα μήλα της γης και κανείς δεν τις λάτρεψε όσο τις κοινές πατάτες. Τι κι αν ήρθαν κι αυτές από τη Νότια Αμερική, με τα πλοία των Ισπανών κατακτητών, μαζί με τις άλλες, τις γνωστές μας πατάτες, αυτές που τους πήραν όχι μόνο τη δόξα αλλά και το όνομα. Ναι, έτσι είναι. Χάρη σε αυτές τις γλυκές πατάτες, τις Ιπόμοια (Ipomoea batatas), του γένους των Περιπλοκοειδών (Convolvulaceae), με τους ατρακτοειδείς, σαν μικρές οβίδες, κονδύλους, πήραν το όνομα τους και οι κοινές μπατάτες κι έγιναν, σιγά-σιγά, πατάτες. 

Οι σχέσεις μου μαζί τους άρχισαν με έναν εξίσου πεζό και κοινότοπο τρόπο. Ήταν πριν κάποια χρόνια, όταν έλαβα τη διατροφική οδηγία να προτιμώ τις τροφές με χαμηλό γλυκαιμικό φορτίο, που δεν επιδρούν τόσο γρήγορα, λέει, στο σάκχαρο του αίματος μου. Μια συμβουλή που απευθυνόταν καθαρά σε ένα άτομο που δεν πάσχει από διαβήτη, αλλά απλά επιδιώκει να χαμηλώσει το γενικότερο γλυκαιμικό φορτίο στη διατροφή του. Δεν το έψαξα. Έτυχε να μου έχουν φέρει και μερικές γλυκοπατάτες, από αυτές που καλλιεργούν στις Κυκλάδες, κι έτσι ακολούθησα το συνιστώμενο πρόγραμμα με ευλάβεια, οι μετέπειτα μετρήσεις το επιβεβαίωσαν κι όλοι ήμασταν ευτυχείς. Με αυτό τον τρόπο, του γιατρού, μπήκαν, λοιπόν, οι γλυκοπατάτες στη ζωή μου, φαιές ή με πορτοκαλόχρωμη σάρκα, δεν κάνω διακρίσεις.

Τις ψήνω στη χόβολη του τζακιού, τις βάζω στον φούρνο δίπλα στο ψητό, τις τηγανίζω ή τις «στεγνώνω» στον φούρνο, κομμένες σε λεπτές φετούλες κι απλωμένες στη λαδόκολλα με ελάχιστο ελαιόλαδο, τις τρώω βραστές ή τις πολτοποιώ σε πουρέ. Τις συνδυάζω με κάστανα ή με άλλα λαχανικά και τις αρωματίζω με κάρι, με κύμινο ή με σχοινόπρασο, ανάλογα πως τις έχω σκεφτεί. Θα πρέπει να παραδεχτώ πως μόνο σε τούτη εδώ τη σούπα, με το τζίντζερ, κατάφερα να βρω την ισορροπία που αναζητούσα για να μειώσω την αναμενόμενη γλυκιά αίσθηση, που δικαιολογεί και το όνομά τους.

Σούπα με γλυκοπατάτες και τζίντζερ
Υλικά για 6

Πλένω καλά τις γλυκοπατάτες και τις βάζω σε προθερμασμένο φούρνο με τη φλούδα τους. Τις ψήνω στους 180 °С, για περίπου 40 λεπτά, ώστε την ώρα που τις βγάζω να μπορώ να τις σπάσω με ένα πιρούνι. Αφαιρώ τη φλούδα τους κρατώντας τες με το πιρούνι για να μην καώ. Ζεσταίνω το ελαιόλαδο σε μια κατσαρόλα, σε χαμηλή φωτιά, και σοτάρω το κρεμμύδι, για 2-3 λεπτά μέχρι να μαραθεί καλά. Συνήθως προτιμώ να το έχω βράσει λίγο για να φύγει η αψάδα του αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

Ρίχνω και τις τρεις από τις τέσσερις κουταλιές τζίντζερ και τις σοτάρω για 1 λεπτό. Στη συνέχεια ρίχνω τον ζεστό ζωμό, δυναμώνω λίγο τη φωτιά και, μόλις πάρει βράση ο ζωμός, την χαμηλώνω και πάλι και βράζω τον ζωμό αυτό με τα κρεμμύδια και το τζίντζερ για 15 λεπτά. Ρίχνω και την ψίχα από τις γλυκοπατάτες στον ζωμό, ανακατεύω καλά και 2 λεπτά αργότερα απομακρύνω το σκεύος από τη φωτιά και χρησιμοποιώντας το ηλεκτρικό γουδοχέρι (πίμερ) πολτοποιώ τον ζωμό μέσα στην κατσαρόλα, προσθέτοντας ταυτόχρονα και το χυμό του λάιμ και το υπόλοιπο τζίντζερ.

Αλατοπιπερώνω κατά το δοκούν. Μοιράζω τη σούπα στα πιάτα και την πασπαλίζω με το φρεσκοτριμμένο λάιμ.

Σημ.: Πολλές φορές, αν η λουίζα στις γλάστρες μου έχει ακόμα δροσερά φυλλαράκια, ψαλιδίζω μερικά και τα ρίχνω μέσα στη σούπα.