Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Είναι η χαρά του πρωτόπειρου, φοβισμένου μάγειρα και η πρώτη λύση όταν λαχαταρήσεις φαγητό κρεάτινο, χορταστικό για αρκετούς αλλά δεν προβλέπονται πολλά έξοδα: με ένα περίπου κιλό κιμά θα ετοιμάσεις μακαρόνια, θα ψήσεις μπιφτεκάκια, θα μείνει και λίγος για ένα πρόχειρο σάντουιτς αργά το βράδυ. Το διαπίστωσα τις προάλλες, όταν, σε μια σύντομη βόλτα σαββατοκύριακου εκτός Αθηνών, με κάτι λιγότερο από κιλό μοσχαρίσιου κιμά φτιάξαμε - και τι δεν φτιάξαμε! Γκραν σουξέ η σάλτσα κιμά για μακαρόνια με μπόλικη πιπεριά, θερμαντική και χορταστική, που, χάρη στα κόλπα του μάγειρα της παρέας (όχι εμένα, του αληθινού) ετοιμάστηκε μέσα σε μισή ώρα και μας ξετρέλανε. Με κλεφτές ματιές παρακολουθούσα όσο τον ετοίμαζε και, μετά το γεύμα, ακολούθησε ανάκριση επί της διαδικασίας:

Διαλέγουμε ένα αντικολλητικό βαθύ τηγάνι με χοντρό πάτο, ρίχνουμε το λάδι και το ζεσταίνουμε σε μεσαία προς δυνατή φωτιά (π.χ. στο 4 σε κλίμακα ως το 6). Έχουμε φροντίσει ώστε ο κιμάς να ξεπαγώσει καλά και, μόλις το λάδι ζεσταθεί, τον αδειάζουμε στο τηγάνι ανακατεύοντας συχνά μέχρι να ροδίσει καλά, να μη μείνουν ροζ κομματάκια.

Μόλις πάρει χρώμα (5 περίπου λεπτά του φτάνουν), προσθέτουμε τις πιπεριές για να καψαλιστούν και τέλος το κρεμμύδι και το σκόρδο. Σειρά έχει το κρασί και περιμένουμε μέχρι το αλκοόλ να εξατμιστεί και ο κιμάς να απορροφήσει τα περισσότερα υγρά.

Αδειάζουμε τη σάλτσα ντομάτας και, ανακατεύοντας, αλάτι, πιπέρι, όσα και όποια από τα μυρωδικά μας αρέσουν. 1 κ.σ. πελτές και άλλη μία μουστάρδα - προαιρετικά, για όσους αγαπούν την αψάδα της. Μετά από μισή ώρα στη φωτιά ο κιμάς είναι έτοιμος, δίνουμε πότε - πότε βόλτες με μια ξύλινη κουτάλα για να μαγειρευτεί ομοιόμορφα και μόλις πάρει εκείνο το θερμό, πορτοκαλοκκόκκινο χρώμα αποσύρουμε από τη φωτιά.

Οι πρώτες δοκιμές έγιναν με γωνίτσες ψωμιού που βουτούσαμε στο τηγάνι, τάχα για να ελέγξουμε αν όντως πέτυχε. Η πρώτη πράξη του βραδινού προέβλεπε μακαρόνια, όπότε, μόλις έπεσε και ο πελτές στον κιμά, ζεστάναμε νερό και τα βράσαμε όπως οι μακαρονάδες της Πέμπτης και η Αναστασία Λαμπρία μας έμαθαν: για ένα λεπτό λιγότερο από τον αναγραφόμενο στη συσκευασία τους χρόνο. Τα αφήσαμε να στραγγίξουν και τα σερβίραμε με μπόλικες κουταλιές κιμά από πάνω. Με το μάτι υπολογίζω πως έφτανε για 6 με 7 άτομα.

Η δεύτερη πράξη, κάπου μετά τις 12, όταν ακούστηκαν τα πρώτα «σαν να πείνασα λίγο», έφερε τα μπουρίτος: πίτες τορτίγιας, κιμάς ζεσταμένος στα πεταχτά, μία κουταλιά γιαούρτι και άλλη μία χοντροτριμμένο τυρί για τον καθένα, κάμποσα τσιπς σπασμένα από πάνω και τύλιγμα σφιχτό, σαν σουβλάκι, κλείνοντας όμως και την κάτω πλευρά σαν φάκελο για να μη στάζει.

Όσος κιμάς (ελάχιστος) απέμεινε, απλώθηκε την επομένη πάνω σε λεπτές ροδέλες πατάτας και ψήθηκε στον φούρνο αφού πασπαλίσαμε με μπόλικο τυρί - αληθινό πασπαρτού!

Υ.Γ.: Ζητήστε από τον χασάπη κιμά με λιπάκι αρκετό, όχι τον στεγνό άπαχο, είναι ζήτημα νοστιμιάς. Κι αν δεν σας ενοχλεί η μυρωδιά του, μπερδέψτε τον με λίγο αρνίσιο που είναι σαφώς πιο ζουμερός και γευστικός.