Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο γηραιός θείος τότε δεν ήταν γηραιός. Παλικαράκι ήταν 18 ετών. Στην Αθήνα του 1945. Ο νεαρός τότε θείος, ορφανός και με μια λίγο μεγαλύτερη αδελφή να πρέπει να φροντίζει, βρέθηκε ένα πρωί στο γραφείο εύρεσης εργασίας των Άγγλων στην οδό Αμερικής. Η βρετανική βάση στο Παλαιό Ψυχικό ζητούσε έναν μάγειρα και έναν βοηθό μάγειρα.

Ο δεκαοχτάρης δηλώνει ότι γνωρίζει αγγλικά και έχει δουλέψει ως βοηθός μάγειρα. Ουδείς προσπαθεί να επιβεβαιώσει το αληθές των λεγομένων του. Εντός πέντε λεπτών έχει βρεθεί και ο μάγειρας. Μέσα στο στρατιωτικό όχημα που τους πάει στο αγγλικό στρατόπεδο, η φιλία μάγειρα και βοηθού έχει ήδη εδραιωθεί για τα καλά. Το ψηλό, όμορφο, ξανθό, γαλανομάτικο αγόρι, που στις φλέβες του κυλά αρκετό ολλανδικό αίμα, με τη στολή του βρετανικού στρατού χωρίς διακριτικά, κάνει κάθε πρωί ξημερώματα και κάθε που νυχτώνει τη διαδρομή Νέα Σμύρνη - Παλαιό Ψυχικό και το αντίστροφο, με όποιο τρόπο μπορεί. Με τα πόδια, με το γκαζοζέν, με κάρο, με το ταξί κάποιου φίλου. Έχει εξασφαλίσει βέβαια το καθημερινό του φαγητό αλλά τα χρήματα που παίρνει είναι ελάχιστα. Η καρδιά του γεμάτη επιθυμίες και το μυαλό του γεμάτο ιδέες: προσπαθεί να αδράξει την ευκαιρία και να αξιοποιήσει τη θέση που έχει στα μαγειρεία της βάσης.

Το φαγητό των Άγγλων στρατιωτών δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη ποικιλία. Η τέρψη του ουρανίσκου τους περιορίζεται σε μπέικον με σκόνη αυγών, τσάι  με γάλα σε σκόνη το πρωί, κόρνμπιφ, λουκάνικα και κατεψυγμένα κρέατα Αργεντινής το μεσημέρι, πουτίγκα και τσάι το απόγευμα στις 5 και ψωμάκια με βούτυρο και μαρμελάδα για βραδινό. Το μεγάλο πρόβλημα των στρατιωτών ήταν τα αυγά σε σκόνη. Ο αποθηκάριος και ο υπεύθυνος των προμηθειών επιζητούν τον τρόπο να έχουν φρέσκα αυγά καθημερινά αλλά πολύ δύσκολο να ξεπεράσουν τον σφιχτό σκωτσέζικο προϋπολογισμό. Και τότε είναι που ο φιλόδοξος νεαρός θείος άδραξε τα... αυγά από τα καλάθια και γλυκάθηκε το πικραμένο στόμα των στρατιωτών, όπως και οι άδειες συνήθως δικές του τσέπες.

Θυμήθηκε τον μακρινό συγγενή και έμπορο αυγών στην Πειραιώς και τον παιδικό Νεοσμυρνιώτη φίλο του που είχε ένα καρότσι. Συνεννοήθηκε με τον αυγουλά να του δώσει αυγά με πίστωση και με τον φίλο του να πάει να τα πάρει, να τα φέρει στις 7.30 το πρωί στο στρατόπεδο και, κάνοντας τον γύρο του κτιρίου των μαγειρείων, να φωνάζει «εδώ τα φρέσκα αυγά». Το σχέδιο πέτυχε. Ο νεαρός που μόλις άρχιζε την, πολύ πετυχημένη κατά τα χρόνια που δεν θα είναι πια νεαρός, επιχειρηματική του δράση, ενημέρωσε τον υπεύθυνο προμηθειών για το θαύμα των αυγών που βρίσκονταν στην πόρτα τους! Και προσφέρθηκε να πείσει τον αυγουλά να ανταλλάξει τα αυγά με άλλα είδη που αφθονούσαν στις αποθήκες του βρετανικού στρατού και μεγαλύτερης, βέβαια, αξίας από τα αυγά.

Η συναλλαγή πέτυχε. Και από τότε κάθε μέρα ο αυγουλάς άδειαζε από το καρότσι τα καλάθια με τα αυγά και το γέμιζε με κονσέρβες, σοκολάτες, χύμα τσάι, γάλα σε σκόνη και άλλα βρετανικά εδέσματα. Κάθε απόγευμα ο θείος και ο φίλος του συναντιόντουσαν στην οδό Ευρυπίδου, πουλούσαν την πραμάτειά τους στους μαυραγορίτες, αφαιρούσαν την αξία των αυγών και μοιράζονταν τα υπόλοιπα. Και άρχιζε η επιστροφή με όποιο μέσο υπήρχε στη Νέα Σμύρνη. Και εκεί, στα σκοτεινά παγκάκια του άλσους, παίρνοντας αγκαλιά τη Χρυσούλα που δεν ήθελε με τίποτα να σπάσουν τα αυγά της και να γίνουν ομελέτα, κουδούνιζε τα κέρματα στην τσέπη του θέλοντας να της δείξει ότι ο άντρας με χρήμα είναι αληθινός άντρας και δεν πρέπει να του αντιστέκεσαι, στάση που τήρησε με όλες τις γυναίκες της ζωής του για πολλά - πολλά χρόνια, μετά που η Χρυσούλα έφυγε με σώα τα αυγά της με έναν βρετανό στρατιώτη στο Λονδίνο.   

Από τότε η σχέση του γηραιού σήμερα θείου με τη μαγειρική εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. Και όσο με τα χρόνια αυξάνονταν οι ελεύθερες ώρες του, τόσο και πιο νόστιμα γίνονταν και τα φαγητά που έφτιαχνε, κυρίως τα γλυκά. Η μεγάλη του όμως αδυναμία ήταν και παραμένει να είναι τα αυγά. Αυτά δεσπόζουν μόλις ανοίξεις το ψυγείο, πρώτο τραπέζι πίστα βρίσκεις πάντα καμιά 30ρια με 40ρια αυγά. Και όχι τυχαία αυγά, αυγά που έχει εξασφαλιστεί η ποιότητα και φρεσκάδα τους, αφού έρχονται με ειδική παραγγελία από χωριό της Κορίνθου. Μόλις φτάσουν τα φρέσκα αυγά, πρώτο μέλημα του θείου είναι να φτιάξει το περίφημο ραβανί του. Το περίφημο ραβανί είναι γνήσιος γόνος του δεκαδικού συστήματος. Αγαπάει το δέκα και του αξίζει το δέκα ως άριστη γευστική απόλαυση. Και για την επαλήθευση, ιδού και η συνταγή. 

Υλικά

Εκτέλεση
Χωρίζεις τους κρόκους από τα ασπράδια. Χτυπάς τους κρόκους με τη ζάχαρη. Προσθέτεις τη γαλέτα και τα τριμμένα αμύγδαλα, τη βανίλια, το μπέικιν πάουντερ και το κονιάκ.

Χτυπάς τα ασπράδια μέχρι να γίνει μία σφιχτή μαρέγκα. Προσοχή! Όταν προσθέτεις τη μαρέγκα, ανακατώνεις απαλά το μίγμα με το χέρι. Απαγορεύεται η χρήση μίξερ ή κουτάλας. Ρίχνεις το μίγμα σε βουτυρωμένο ταψί και ψήνεις για 45 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς. 

Φτιάχνεις το σιρόπι με 2 ποτήρια ζάχαρη, 1 ποτήρι νερό και χυμό μισού λεμονιού. Περιχύνεις με το ζεστό σιρόπι το ραβανί αφού έχει κρυώσει.  

Ο γηραιός θείος σερβίρει πάντα το ραβανί με σπιτικιά σαντιγί. Στην ιεροτελεστία του δέκα συμβάλλει και ο τρόπος με τον οποίο κόβεται το ραβανί. Πρώτα κόβονται δέκα μεγάλα κομμάτια και μετά αυτά σε μικρότερα.

[Η Σεβαστή Χρηστίδου-Λιοναράκη είναι φίλη αναγνώστρια του bostanistas.gr]