Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Με τη συγκίνηση που άλλοι θυμούνται το πρώτο τους φιλί, εγώ θυμάμαι τη φορά εκείνη που το στόμα μου γέμισε με αυτά τα μαύρα, γλιστερά, αυθάδικα μπιλάκια.

Το χαβιάρι και άλλες ιστορίες γιορτινής λαγνείας: 

1. Χαβιάρι

Μένουμε ακόμα στην Κηφισιά, πηγαίνω δεν πηγαίνω δημοτικό. Ξυπνάω μες στη νύχτα σαν να το ’ξερα. Γλυστράω στην κουζίνα χωρίς να με πάρουν χαμπάρι. Αγκαλιά με το κούφωμα της πόρτας, με το άσπρο μακρύ νυχτικό μου, σαν μικρό φάντασμα, τους βλέπω να βγάζουν φρυγανισμένα ψωμάκια από την τοστιέρα, να βάζουν βούτυρο και από πάνω κάτι σαν μαύρη μαρμελάδα. Το βούτυρο που λιώνει πάνω στο ζεστό ψωμάκι μου ‘χει σπάσει τη μύτη. Τι κάνετε εκεί; Τους αιφνιδιάζω. Τρώμε χαβιάρι που μας έφερε ο Άγγελος (φίλος κνίτης) από την Σοβιετική Ένωση (ναι, τόσο παλιά). Κι έχουν μπροστά τους ένα τεράστιο βάζο γεμάτο με αυτά τα μαύρα, γυαλιστερά, λαχταριστά πραγματάκια. Είναι αυγά ψαριού, μου λέει η μαμά μου. Θέλεις να δοκιμάσεις; Με ρωτάει πιο πολύ για να γελάσει με τις αντιδράσεις μου. Ναι λέω και τρώω μια γενναία μπουκιά από το τοστ που μου έφτιαξε ο μπαμπάς μου. Μμμμμμμ λέω. Θέλω κι εγώ χαβιάρι. Αχ κόρη μου, ποιος θα σε πάρει εσένα, αναστέναξε με καμάρι αυτός (καλά τα ‘λεγε). Αυτή είναι η πρώτη φορά που έφαγα χαβιάρι.

2. Θαλασσινά

Είμαι στον Βόλο, είμαι 24 και δεν έχω φάει ποτέ ζωντανά θαλασσινά γιατί τα σιχαίνομαι. Αλλά εκεί στον Βόλο πίνουμε τσίπουρα πάνω στην προβλήτα και έχει ωραία μέρα και όλοι οι φίλοι μου τρώνε γυαλιστερές και κυδώνια με μανία και τους βάζουν λεμόνι κι αυτά κουνιούνται, χορεύουν καθώς εξαφανίζονται μες στο στόμα τους κι ήταν μαζί μας κι αυτός ο Τάσος που τότε μου φαινόταν πολύ ωραίος και κάπως τον ντρεπόμουν κι έτσι δοκίμασα ένα με μπόλικο λεμόνι και δεν ήμουν σίγουρη τι ήταν αυτό που κατέβαινε στο λαρύγγι μου και έπρεπε να ξαναδοκιμάσω, έφαγα τελικά τα πάντα, ήπια πάρα πολύ τσίπουρο και κάπου εκεί στο τέλος της βραδιάς φιλήθηκα και με τον Τάσο.

3. Ταρτάρ

Είμαι στο Παρίσι με τη μαμά μου, ειμαι 15 και σταματάμε σε ενα καφέ και μου λέει εγώ θα φάω ταρτάρ είναι αυτό το ωμό φιλέτο, λέω οκ θα δοκιμάσω – δοκίμασα. Από τότε, όποτε πάω στο Παρίσι τρώω ταρτάρ.

4. Αυγοτάραχο

Με το αυγοτάραχο η ιστορία έχει ως εξής: Είναι πρωτοχρονιά του 2000 και οι γονείς μου κάνουν πάρτυ για μεγάλους και «παιδιά», ένα φανταστικό, τεράστιο πάρτυ για να δούμε τα πυροτεχνήματα από τα μπαλκόνια και την Ακρόπολη πολύχρωμη και για να υποδεχθούμε τη νέα χιλιετία τρομάρα μας κι έχει παντού πιατέλες με αυγοτάραχο και μέχρι να έρθουν οι καλεσμένοι το έφαγα σχεδόν όλο και με έβρισε η μαμά μου. Το 2000 το αυγοτάραχο δεν ήταν θέμα πάντως.

5. Σπιτικό φουαγκρά στο τηγάνι με φέτες μήλου - σβησμένο με πόρτο

Είμαι με το φίλο μου τον Φρεντ στο σπίτι της μητέρας του σε ένα κτήμα έξω από την Μπορντώ. Η μητέρα του είναι μια χοντρούλα τόσο γλυκιά, σαν να είναι ελληνίδα χωριάτισσα και όχι γαλλίδα αριστοκράτισσα και η γιαγιά του μια στριμμένη γριά, αριστοκράτισσα κανονική. Είναι πάντως και οι δύο πολύ χαρούμενες που είμαστε εκεί και με έχουν κατασυμπαθήσει – πάντα τα πήγαινα καλά με τους γονείς. Ετοιμαζόμαστε να βγούμε έξω, έχουν κάνει κάποια κράτηση, όμως ο Φρεντ κι εγώ είμαστε πτώματα από το ταξίδι και συμφωνούμε να μείνουμε εκεί και να φάμε κάτι πρόχειρο. Κάτι πρόχειρο. Η μαμά του Φρεντ έβγαλε από το ψυγείο ενα γιγάντιο κομμάτι σπιτικό φουαγκρά, το έκοψε σε φέτες και το έριξε στο τηγάνι, μαζί με κάποιες φέτες από χοντροκομμένα μήλα. Τα έσβησε με πόρτο. Βρήκαν στην κάβα τους κρασί με την ημερομηνία γεννήσεώς μου. Το ανοίξαμε, αλλά είχε πάρει αέρα. Δεν μας πείραξε καθόλου. Ανοίξαμε της επόμενης χρονιάς και φάγαμε το φουαγκρά μας. Εγώ έκανα και παπάρα με τη μπαγκέτα κι ο Φρεντ τελείωσε το πόρτο.

* Η Αριάδνη Λουκάκου είναι φίλη bostanistas.

Περισσότερα άρθρα της Αριάδνης Λουκάκου