Τα πέντε αστέρια μας
Ναι, με πέντε αστέρια, πεντάστερο το φτιάχνουμε. Επιπλέον δε, μέσα στο καταχείμωνο που η γη μοιάζει να είναι ναρκωμένη. Και που όλα είναι σφιγμένα, τα πρόσωπα όλων μας κατ’ αρχάς κι οι ζωές μας ομοίως. Χαμηλά να κοιτάξουμε, κάτω στη γη.
Αστέρι πρώτο: όσο κι αν χλευάσαμε τις περασμένες δεκαετίες την πομπώδη έκφραση «επιστροφή στις ρίζες» από αυτές τις ρίζες ζούμε και αναπνέουμε. Το χώμα μάς θρέφει, μας χορταίνει, μας δέχεται. Μας υπόσχεται και μας αποζημιώνει. Η αξιοσύνη των ανθρώπων που το σέβονται και το υπηρετούν πρέπει κάποτε να φανεί. Στρέφουμε το βλέμμα προς αυτούς.
Αστέρι δεύτερο: δεν εχω δει άνθρωπο που να μην ευφραίνεται και γαληνεύει μπροστά σε ένα αληθινό πιάτο φαγητό. Μπροστά σε ένα φροντισμένο τραπέζι, ταπεινό ή πολυτελές – καμμία σημασία δεν έχει. Τα χέρια που βάζουν στη σωστή θέση πηρούνι και κουτάλι, που διπλώνουν την πετσέτα στο πιάτο, που ανακατεύουν με φροντίδα το φαϊ στη φωτιά, έχουν το λιγότερο από πίσω τους μια ζεστασιά. Αλλιώς δεν γίνεται.
Αστέρι τρίτο: Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, ελπίζουμε. Κι από τη γη προκύπτει τόσο αβίαστα που μας αποστομώνει.
Αστέρι τέταρτο: Είμαστε καταναλωτές είμαστε και «αξιοποιητές». Αγοράζουμε έτοιμα, ψάχνουμε τα καλύτερα αλλά επιστρατεύουμε και τα χέρια μας. Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή, ισχύει και για τα άυλα αλλά και για απτά. Το χει πει ο Φρόυντ το επιβάλλει τέτοιους καιρούς και το άδειο μας πορτοφόλι.
Αστέρι πέμπτο: αυτό να το βάλετε εσείς που θα μας διαβάζετε, μας σχολιάζετε, υποδεικνύετε, κρίνετε. Το bostanistas εμπνέεται από τους αναγνώστες του εν πολλοίς. Μακάρι να μας το στερεώσετε στο πέτο όχι σαν μετάλλιο σε τελετή απονομής αλλά σαν ένα ανθάκι συνοδευόμενο από ένα χάδι. Η χαρά προϋποθέτει πάντα καλοσύνη κι η χαρά εντέλει είναι το επιδιωκόμενο.