Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ακόμα θυμάμαι την ενθουσιώδη περιγραφή της: «Ο γύρος τρυφερός και τραγανός μαζί, σαν ζουμερά ροκανίδια, και τα σουτζουκάκια τα καλύτερα που δοκίμασα ως τώρα: καθόλου βαριά, χωρίς μπαχάρια αλλά αφράτα και κρεάτινα» - κάπως έτσι η Αναστασία Λαμπρία μού περιέγραφε προ μηνών τα νόστιμα της φημισμένης Διάβασης στη Θεσσαλονίκης. Επομένως το σαββατοκύριακό μου εκεί είχε έναν ακόμα σκοπό, να τα δοκιμάσω.

Την βρίσκεις περπατώντας την Παύλου Μελά, στον αριθμό 13. Ανήκει στην οικογένεια της εμβληματικής Διαγωνίου, επί της πλατείας Φαναριωτών αυτή, στο κέντρο, ξακουστή για το φαγητό της σε Θεσσαλονικείς και μη. Την αρχή έκανε ο Άγγελος Χαντάκης το 1977 και ως σήμερα έχει παραμείνει στα ίδια οικογενειακά χέρια της νέας όμως γενιάς Χαντάκηδων. Εκ πρώτης όψης μοιάζει με προσεγμένη νεο-ταβέρνα: κλασικά τραπέζια εστιατορίου, λευκά τραπεζομάντιλα, αλατοπίπερο, λαδόξιδο και γεμάτη από κόσμο, τελευταία στιγμή άδειασε τραπέζι για μας. Μπαίνοντας καταλαβαίνεις πως πρόκειται για καλή ψησταριά και με μια πρόχειρη ματιά στα γύρω τραπέζια πως ο λόγος που οι περισσότεροι εδώ είναι ένας: τα σουτζουκάκια.

Πρώτη δοκιμή η ρώσικη σαλάτα - που έφτασε στο τραπέζι τρία μόλις λεπτά μετά την παραγγελία - με χοντροκομμένες τις πατάτες να κρατάνε στο δόντι, νόστιμη πολύ, εξαφανίστηκε αλειμμένη στο ψωμί. Πατάτες τηγανητές τραγανές και, ευτυχώς, όχι πολύ λαδωμένες.

Έπονται τα τρανά σουτζουκάκια: τρυφερά, αρωματικά, από κιμά μοσχαρίσιο, χωρίς κανένα μπαχαρικό μέσα για να μένει καθαρή η κρεάτινη γεύση, όπως μας εξήγησαν. Έξοχα! Ούτε γαρνιτούρες ούτε σάλτσες, μόνο μπόλικο μπούκοβο στο πλάι του πιάτου για να περνάς την μπουκιά πριν φτάσει στο στόμα.

Αφού είχαμε μονομαχία για το τελευταίο (5 έχει βλέπεις η μερίδα), παραγγείλαμε τη δεύτερη. Στο μεταξύ έφτασε ο γύρος. Σούπερ ντούπερ, ζουμερός και τραγανός μαζί, ο καλύτερος που έχω δοκιμάσει χωρίς υπερβολές - και έχω δοκιμάσει μπόλικους. Λουρίδες μαλακές και άλλες ξεροψημένες, καμία σχέση με τους λιπαρούς και ογκώδεις που βλέπεις στα περισσότερα σουβλατζίδικα περπατώντας (κι είναι βέβαια όλοι αυτοί οι γύροι που έχουν κατακλύσει τα μαγαζιά, κατεψυγμένοι εισαγόμενοι εκ Γερμανίας). Εδώ είναι χειροποίητος, φτιαγμένος από τους ίδιους και τούτο το καταλαβαίνεις και από την όψη και από τη γεύση του. Ούτε σ'αυτόν στολίδια στο σερβίρισμα, παρά μόνο λίγο κρεμμύδι ψιλοκομμένο στο πλάι, ό,τι δηλαδή τον ακομπανιάρει σωστά.

Σέρβις εξυπηρετικό και σπιρτάτο κι αν θελήσεις να πιεις κάτι παραπάνω από μπίρα, διαλέγεις ανάμεσα σε 40 περίπου ετικέτες ελληνικών κρασιών, όλα από 10 ως 20 ευρώ. Φιναλμέντε, αφράτη καρυδόπιτα με γλυκό του κουταλιού κυδώνι από δίπλα, κερασμένη και πολύ την χαρήκαμε.

Για τους μόνιμους της Θεσσαλονίκης οι συστάσεις περισσεύουν, για επισκέπτες και περαστικούς όμως μη το σκεφτείτε λεπτό, μπείτε και ζητήστε σουτζουκάκια και γύρο, και θα χορτάσετε και θα σας φτιάξουν τα κέφια.

Υ.Γ. Μία μερίδα γύρος, σουτζουκάκια σε επανάληψη (δύο μερίδες), ρώσικη, πατάτες και μπίρα κόστισαν περί τα 30 ευρώ και κάτι.