Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Σε αντίθεση με τον απαιτητικό συνήθη συνοδό της (λέγε με μπακαλιάρο), η σκορδαλιά δεν ζητάει πολλά, ούτε περίπλοκη προετοιμασία, ούτε πολύ χρόνο χρειάζεται, είθισται να την αποτελειώνουμε στο παρά πέντε του γεύματος. Με ψωμί, με καρύδια ή αμύγδαλα, με πατάτα ή δίχως, αλλά πάντοτε με σκόρδο σε γενναία ποσότητα και με όμοια παρασκευή. Για το χτύπημά της σχεδόν όλοι επιμένουν στο γουδί. Επειδή όμως ο αληθινός μάστορας της σκορδαλιάς κρίνεται στο αν θα “χωρίσει” το λάδι κατά το χτύπημα, για τους μη εξοικειωμένους ένα καλό μπλέντερ ή το μίξερ του κέικ μπορεί να ξεκουράσει τα χέρια και να δώσει καλό αποτέλεσμα. Για μούλτι ούτε λόγος! Κρυμμένες στις συνταγές τους οι bostanistas έχουν αρκετές διαφορετικές εκδοχές για σκορδαλιά ή αλιάδα, συνήθως σε ρόλο δευτεραγωνιστή, δίπλα σε σε ψάρια και λαχανικά. Τις ξεχώρισα και ιδού: πέντε σκορδαλιές η μία καλύτερη από την προηγούμενη.

Και ξερές σκελίδες και φρέσκο σκόρδο και ψωμί και πατάτα - πλήρης σε γεύση η πρασινωπή σκορδαλιά της Αγλαΐας Κρεμέζη που προτιμά τα αμύγδαλα. Προαιρετικά και ένα φλιτζάνι γιαούρτι για αφρατάδα. Μόλις ετοιμαστεί, σκέπασμα και στο ψυγείο για δύο έστω ώρες πριν όλοι λάβουν θέσεις στο τραπέζι.

Τώρα προς Κέρκυρα μεριά: Πρώτα στο τραπέζι της Καλής Δοξιάδη που μεταξύ άλλων έχει ετοιμάσει σκορδαλιά με φρεσκοβρασμένες πατάτες και μπόλικο σκόρδο, αλεσμένη ζεστή ακόμα στο μηχάνημα κουζίνας και αραιωμένη με το νερό του βρασίματος και αγουρέλαιο. Ελαφριά, κρεμώδης και ελαστική, σαν παγωτό καϊμάκι! 

Έπεται αλιάδα δια χειρός Σταφυλά με δύο ωραία κόλπα. Πρώτον ψήνει το σκόρδο πριν το λιώσει και δεύτερον αλλάζει το ξύδι της κλασικής συνταγής με λεμόνι - έξοχα! Σκόρδο, ψωμί, αμύγδαλα, λεμόνι και λάδι χτυπιούνται στο γουδί και ιδού, λευκή και σπιρτάτη να ταιριάζει με όλα τα τηγανητά.

Η Μαρία Χούκλη την προτιμά με καρύδια, δίπλα σε τσιπς μελιτζάνας: στο μικρό μπλέντερ βάζει καρυδόψιχα, μία σκελίδα σκόρδο, ξύδι, αλάτι, λάδι. Τα χτυπάει διστακτικά για να γίνουν κρέμα με κόκκους που κρατάνε στο δόντι, όχι αλοιφή, σε μωβ αποχρώσεις. 

Επιστροφή στην κεφαλονίτικη αλιάδα αλλά με κάτι από Αίγινα χάρη στον Δημήτρη Ποταμιάνο και το διπλά τοπικιστικό του σημείωμα. Ούτε καρύδια, ούτε αμύγδαλα αλλά φιστίκι Αιγίνης με τη φτωχή του μεν, σε ποσότητα, αλλά ασυναγώνιστη, σε νοστιμιά, ψίχα. Κατά τα άλλα, πατάτες σε πρόχειρο πουρέ, ζωμός ψαριού, λάδι και λεμόνι μπερδεύονται υπομονετικά στο γουδί.

Κι αν για το σημερινό τραπέζι έχετε ήδη προετοιμαστεί, κρατήστε τούτες τις σκορδάτες κρέμες για τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά φαγητά που έρχονται και τόσο τους ταιριάζουν!