Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ένας απ' τους μικρούς καημούς της κηπουρικής είναι που πολλές φορές ένα λουλούδι που αγαπάς και ονειρεύεσαι αρνείται να φυτρώσει στον κήπο σου. Πολλοί από εμάς καταλήξαμε στην κηπουρική ακολουθώντας τον δρόμο της αισθητικής και όχι της βοτανολογίας. Αγαπήσαμε αρχικά τα φυτά και τα λουλούδια για την εμφάνιση ή και την ευωδιά τους, αντιμετωπίζοντάς τα σαν έργα τέχνης ή διακοσμητικά στοιχεία που θα τοποθετήσουμε εκεί που θέλουμε, όχι σαν ζωντανούς οργανισμούς με ιδιαίτερες ανάγκες τροφής, θερμοκρασίας και περιβάλλοντος. Μεγάλη είναι η απογοήτευση όταν ένα πολυπόθητο φυτό, που αποκτήσαμε με χίλιους κόπους ή έξοδα, πασχίζει να επιζήσει, κακομοιριασμένο και μίζερο, παρόλες τις περιποιήσεις μας, και τελικά ξεραίνεται με την πρώτη αναποδιά. Θα μου πείτε «μικρός» είναι ο καημός να σου ξεραίνεται ό,τι φυτέψεις; Μπορεί αρχικά να μας φαίνεται μεγάλος αλλά καθώς σιγά σιγά μαθαίνουμε και προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες του κήπου μας, και φυτεύουμε εκείνα που όχι μόνο ανέχονται αλλά επιζητούν και αγαπάνε το χώμα, τη θερμοκρασία και την ηλιοφάνεια που τους προσφέρουμε, ο καημός μικραίνει και τη θέση του παίρνουν μικροί και μεγάλοι θρίαμβοι.

Πάλι θα μου πείτε, δηλαδή, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι πολλά από τα λουλούδια που αγαπάμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα χαρούμε στον κήπο μας; Μερικά ναι, όχι όμως όλα. Αν, βέβαια, το φυτό που λαχταράμε απαιτεί συνθήκες εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές μας, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Θα σας πω το παράδειγμα του φίλου μου του Κώστα, που διάβασε κάπου ότι η καλλιέργεια των αμερικάνικων κράνμπερυ (Cranberry) είναι πανεύκολη και με παρακάλεσε να του πω από πού να παραγγείλει μεγάλη ποσότητα φυτών για ένα χωράφι που έχει στην Πάρο. Ο ενθουσιασμός του ήταν μεγάλος και λυπόμουνα που χρειάστηκε να τον πληροφορήσω ότι στην Αμερική τα κράνμπερυ καλλιεργούνται σε βαλτώδεις εκτάσεις (cranberry bogs) που τον χειμώνα καλύπτονται με ένα στρώμα πάγου. Καμιά περίπτωση να προκόψουν ή να επιζήσουν στη ζεστή και ξερή Πάρο με το ασβεστώδες χώμα. Ακόμα και να έβρισκε έναν βάλτο κάπου, θα έλειπαν οι μήνες του παγετού που απαιτεί το φυτό αυτό. Για να τον παρηγορήσω του είπα ότι τα εδάφη όπου προκόβουν τα κράνμπερυ δεν σχηματίζουν το ομορφότερο μάρμαρο του κόσμου.

Για πολλά όμως από τα φυτά που λαχταρούμε και δεν μπορούμε να έχουμε, υπάρχει και ο δρόμος του συμβιβασμού. Κάθε φυτό έχει πολλές ποικιλίες και πολλά συγγενικά είδη με λίγο (ή πολύ) διαφορετικές απαιτήσεις. Όσο καταλαβαίνουμε καλύτερα ένα φυτό, τόσο μπορούμε να πειραματιζόμαστε με μεγαλύτερη η μικρότερη επιτυχία. Θα σας πω για ένα δικό μου success story που το έχω φρέσκο στο μυαλό γιατί αυτήν ακριβώς την εποχή καμαρώνω τα αποτελέσματα.

Ως παιδί διάβαζα πάρα πολλά αγγλικά βιβλία, από τα κλασσικά εγγλέζικα «ποιότητος» μέχρι τα ιδιαίτερα αγαπημένα μου της Enid Blyton, που τα σνόμπαραν γονείς και δάσκαλοι. Μέσω όλων αυτών των βιβλίων είχα σχηματίσει μιαν ειδυλλιακή εικόνα της μακρινής αγγλικής εξοχής. Ένα στοιχείο που με μάγευε ιδιαίτερα ήταν τα δασάκια στρωμένα με χαλί από Bluebells. Είχα δει φωτογραφίες από τα λουλούδια αυτά με το έντονο γαλάζιο χρώμα και είχα διαβάσει για το μαγευτικό άρωμα υακίνθου που σκόρπαγαν. Μου είχε μείνει το όνειρο αυτό και απογοητεύτηκα πάρα πολύ όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να το πραγματοποιήσω στην Κέρκυρα.

Η ιστορία έχει αίσιο τέλος. Τριάντα χρόνια μετά το δασάκι μου είναι στρωμένο με τα λουλούδια που ονειρευόμουνα... μπορεί το γαλάζιο χρώμα τους να είναι λιγότερο έντονο και το άρωμά τους σχεδόν ανύπαρκτο αλλά είναι bluebells και πολλαπλασιάζονται μόνα τους και αβοήθητα στην κερκυραϊκή σκιά κάτω από τα δεντρούλια (ντόπιες φυλλοβόλες δρύες). Τα εγγλέζικα λουλούδια έχουν το επιστημονικό όνομα Hyacinthoides non-scripta και είναι τελείως ακατάλληλα για τις συνθήκες μας. Τα δικά μου είναι Hyacintoides hispanica, ή Endymion hispanicus,  και τα είδα τελείως τυχαία πριν χρόνια στη μικρή οροσειρά της Γκραχαλέμα, στην Ανδαλουσία. Ήταν λογικό ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να προκόψουν και στην Κέρκυρα. Μου πήρε μερικά χρόνια να ανακαλύψω ένα φυτώριο που πουλούσε τους βολβούς και ανέλαβε να μου στείλει μια εκατοστή. Πριν από πέντε χρόνια τους φύτεψα στο δασάκι μου και τώρα έχουν απλώσει και σχεδόν τριπλασιαστεί. Δεν μυρίζουν ιδιαίτερα αλλά χαλάλι τους... τα χαίρομαι και τα καμαρώνω και ονειρεύομαι να εντοπίσω κάποια μέρα και τα Hyacintoides italica, που σίγουρα θα προκόψουν επίσης, και ποιος ξέρει, μπορεί να έχουν πιο έντονο άρωμα...