Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Για τα πρωινά του Σαββάτου μου έχω γράψει και ξαναγράψει. Θα επανέλθω. Θα επιμείνω, μέχρι να σας πείσω: Σάββατο πρωί χωρίς επίσκεψη στην κοιλιά της Αθήνας δεν λέει. Αγορά, Αγορά, Αγορά. Η Βαρβάκειος. Έτσι θέλω να ξεκινάει η μέρα μου, νωρίς το πρωί:  Σοφοκλέους, Αθηνάς, Ευριπίδου. Κάποτε, στην εποχή των ξενυχτιών και του γλεντιού, έτσι και τέλειωνε: για φρικασέ ή μαγειρίτσα (όλο τον χρόνο, φυσικά) μέσα στα εστιατόρια της Αγοράς. Τα ξενύχτια πια έχουν άλλη όψη αλλά πήραν το πάνω χέρι τα πρωινά του Σαββάτου. Αξίζει να κατέβεις πεζή απ’ την Κολοκοτρώνη λόγου χάριν (ώστε να αποφύγεις και το σφίξιμο στην καρδιά της ερημωμένης Σταδίου) ή από την Περικλέους. Η ανταμοιβή, όταν θα 'σαι φορτωμένος, είναι πρώτης τάξεως. Τα καφενεία της Πλατείας Αγίας Ειρήνης ανοίγουν πριν από τις 9, ο καφές καλός ή άριστος, τα τραπεζάκια έξω φιλόξενα και αναπαυτικά, μυρίζει Αθήνα στα καλύτερά της.

Η διαδρομή μου περιλαμβάνει απαραιτήτως στάση για ελιές και αλίπαστα στο Παντοπωλείο της Στοάς (το παντοπωλείο των bostanistas) κι από κει μέσα στην ψαραγορά για μύδια, ψάρια και θαλασσινά ή στον δικό μου χασάπη στα κρέατα. Στην Ευριπίδου για μπαχαρικά αν λείπει κάτι, μικρό χαζολόγημα στα κινέζικα για τα εμαγιέ πιάτα που όλο ψάχνω και δεν βρίσκω.

Πάντα στο τέλος αφήνω τα Κρητικόπουλα. Εκεί το ραπόρ πελάτη-εμπόρου το χαίρομαι ιδιατέρως. «Ο Ζουριδάκης» βρίσκεται στο 25 της Ευριπίδου και θες δεν θες θα σταθείς γιατί σε παίρνει η ευωδιά από τα μεζεδάκια που ψήνει στο πεζοδρόμιο. Και να θες δεν αντιστέκεσαι: τα βλέπεις λαχταριστά και φροντισμένα, λουκάνικο ή απάκι πάνω στη μικρή ψήστρα και δίπλα παξιμαδάκια και ρακές. Κοιτάς το ρολόι και είναι μόλις 11. Ε και; κατάλληλη η ώρα για το πρώτο μεζεδάκι.

Μπαίνεις στα ενδότερα, κυριολεκτικά και αλλιώς. Το '30 πρωτοξεκίνησαν με φούρνο στην περιοχή του Ηρακλείου και λίγες δεκαετίες αργότερα έκαναν το άλμα ανοίγοντας δεύτερο φούρνο στα Μάταλα. Αυτή ήταν η κρίσιμη καμπή: η Ανθούσα Ζουριδάκη εγινε η «Μαμά» των χίππις και η επιχείρηση πήρε την ανιούσα. Το '90 απέκτησαν δικές τους συγχρονες εγκαταστάσεις παραγωγής και από εκεί τα μαγαζιά πληθαίνουν στην Κρήτη, στον Πειραιά, το πιο πρόσφατο στην Αθήνα.

Να πάρω φρέσκια μυζήθρα ή ξινομυζήθρα; Κι αυτή η (επιτέλους!) ώριμη γραβιέρα ας μη λείψει από τα ψώνια σήμερα. Παξιμάδια και παξιμαδάκια, ζυμαρικά πολλών ειδών, καλτσούνια με ό,τι θα 'φτιαχνε η γιαγιά Ανθούσα, λάδια, βούτυρα (αχ στάκες και στακοβούτυρα), ρακές και κρασί, μέλια και ελιές. Α! και σαλιγκάρια, από τη φύση κι όχι από εκτροφείο.

Ρίξτε μια ματιά στα προϊόντα, επιβεβαίωνει το μόττο «Η αφθονία της Κρήτης στο τραπέζι σας».

Άφησα για το τέλος τα γαργαλιστικά κρεατικά, εκεί από όπου ξεκίνησα. Λουκάνικα πολλών ειδών πιο ξηρά ή πιο χορταστικά, λιγότερο ή πιο καπνισμένα, γλυκύτερα ή πιο καυτερά και το απάκι, δυο λογιών, παρακαλώ. Χοιρινό, χωρίς πάχος, καλοκαπνισμένο αλλά και από αληθινό κοτόπουλο. Αυτό μου συνέστησε την τελευταία φορά η αυστηρογελαστή κοπέλλα και την άκουσα ευλαβικά: Το κόβεις φέτες, το ροδίζεις στο μαντέμι απ' τις δυο πλευρές και σβήνεις με φρέσκο πορτοκάλι ανακατεύοντας με μια κουταλιά μέλι. Δυο λεπτά θέλει να μελώσει. Ακολουθήστε, παρακαλώ.